Niet voor watjes! - De Afrit

Recommendations

Info

stuur over. Voordat ik in slaap val, laat ik nog even weten dat je op de ‘Peage’ sneller opschiet door het creditcardrijvak te kiezen. Waarschijnlijk was ik toen al te moe, want ik had me moeten realiseren dat die creditcardsluis een maximale hoogte heeft van twee meter… Daar komt Onno snel achter, als hij de T-top van mijn boot tegen het verkeerspaneel ramt en ik op brute wijze uit mijn slaap word gewekt. Schade: twee breekpennen en enkele deukjes in het paneel. Fotokopie van mijn groene kaart en de reis kan weer verder via Parijs, Bordeaux, Biarritz, Madrid, Granada, en uiteindelijk de ferry van Algericas naar Tanger. Voorbij Rabat verlaten we de autobaan en besluiten de kustweg te volgen tot Casablanca, zodat we in elke plaats langs de kust kunnen informeren naar haventjes en trailerhellingen. Dat bleek achteraf een goede zet te zijn, want uiteindelijk belanden we in een dorp waar de vissersboten met een tractor en trailer elke ochtend weer te water gaan en ‘s avonds op een pleintje komen te staan met bewaking. Na enig onderhandelen wil de man Onno kreeg de eerste witte marlijn aan boord en kon de prachtvis daarna voorzichtig weer laten zwemmen) met de tractor ook onze boot te water laten en de nachtwachters ontvangen graag wat Euro’s en sigaretten voor extra bewaking. We vinden een betaalbare vakantiewoning vlak in de buurt en varen in de ochtend van 8 september daadwerkelijk al uit richting marlijngronden. Teamwork We kiezen koers ongeveer haaks op de kustlijn en dat blijkt bijna pal Noord te zijn. Her en der zien we de lokale vissers in houten sloepen hun lijnen en netten uitzetten, maar als we zo’n zeven-acht mijl gevaren hebben, is de Atlantische Oceaan verder helemaal van ons. Bij een kalme zee zet ik het gas open en B u i t e n l a n d een uurtje later zijn we 30 mijl van de thuishaven waar het water diep blauw is en de zee zo’n 250 meter diep. Ik heb het boek “Bluewater Fly Fishing” van Trey Combs (ISBN 1558213317) weliswaar aandachtig gelezen, maar heb totaal geen praktijkervaring met deze specialistische tak van de vliegvisserij. Die heeft Onno wel en is daarom als eerste aan de beurt. Op die manier kan ik alles eerst eens rustig observeren. Dat betekent dus dat ik mij moet toeleggen op de teaserhengel en ook dát is beslist geen eenvoudige taak. Aan stuurboord worden twee boothengels uitgezet met teasers zonder haken. Aan de eerste hengel wordt een wateropspattende ‘bird’ gehangen, met daarachter drie roze lures die vluchtende prooivis imiteren. Een meter of vijf daarachter aan de tweede hengel de eigenlijke teaser: een cone-head met slierten uit zacht plastic in de kleuren blauw en wit, want volgens de broodvissers zitten er al volop blauwe tonijntjes. Van de vliegenreel wordt een meter of tien lijn getrokken en keurig in kringen op het visdek gedeponeerd, waarna de vliegenhengel rustend tegen de bootrand aan bakboordzijde wordt neergelegd. Onno vaart de boot met een snelheid van vijf-zes knopen, waarbij hij voortdurend de horizon afspeurt op zoek naar duikende vogels. Want dat betekent sardienen die omhoog worden gedreven door tonijntjes en daarop jaagt weer de marlijn. Jos met een van de witte marlijnen die ook daadwerkelijk tot aanbijten konden worden verleid. Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006 25 jaar , only for pro’s 43
Marlijn aan de ‘vlieg’. Ik kijk door mijn polaroid geconcentreerd naar de teaser die met regelmaat in de golven duikt en daarbij een bellenspoor trekt, een fascinerend gezicht. In het diepblauwe water zie ik een blauwe vlek achter de teaser. Ben ik gek? De reel geeft enkele tikken en ik zie de rugvin door het 44 Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006 water breken en als een zeil achter de teaser hangen. ONNO, VISSSS! Ik ruk de hengel uit de steun terwijl Onno snel de bird met lures binnendraait en de vliegenhengel pakt. Als ik de marlijn even voel of zie toehappen, trek ik de teaser uit zijn bek en de vis volgt. Soms haal ik iets te snel binnen en zie ik de vis niet meer. Even wachten, wat lijn vieren, daar komt ie weer. Binnenhalen! Met de teaser nog zo’n meter of tien van de boot, roept Onno: “Eruit!” Ik zwiep de teaser binnenboord en zie de vlieg een seconde later op het water landen, enkele meters achter de vis. Ik haal het gas eraf en kijk geconcentreerd naar de marlijn die op zoek is naar zijn verdwenen tonijn en dan de vlieg in het vizier krijgt. Als Onno de vlieg met een paar stevige rukken heen en neer beweegt, draait de vis resoluut en grijpt toe. De reel loopt af... Onno pakt de lijn stevig vast en doet een stap achteruit om de haak te zetten. De vis hangt meters in de lucht en als het opspattende water tot rust is gekomen, springt de vis opnieuw, maar nu zo’n vijftig meter verderop. “Binnen 20 minuten heb ik zo’n marlijntje in de boot!” Dat waren Onno’s gevleugelde woorden toen we gezellig zaten te keuvelen tijdens de lange autorit. Hiermee baseerde hij zich op zijn ervaring met vele aan de vlieg gevangen zeilvissen. Maar zo’n sail is géén marlijn! We zijn nu ruim 20 minuten verder en de vis is nog dik honderd meter weg. Het zweet druipt van zijn rood aangelopen gezicht in zijn natte T-shirt. Pompend en binnendraaiend komt de vis meter voor meter dichterbij... Uiteindelijk komt de eigenlijke vliegenlijn in zicht en glijdt even later door het topoog en op de reel. Helaas, de triomf is van korte duur, want de vis gaat er voor de zoveelste keer vandoor en
Page 1 and 2: Vliegvissen op witte marlijn Niet v
Page 6: zwemt de gewonnen lijn met gemak we

Niet voor watjes! - De Afrit

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?