Thema: Brand New - JFV Grotius

NOVUM Maandblad van de Juridische Faculteitsvereniging Grotius Facultariteiten
32
Facultariteiten
Word geen
anti-oxidant!
Gezag is een raar goedje. Te weinig schept een probleem als je functie
er om vraagt. Maar je kunt er ook te veel van hebben. Onlangs
verbood de Reclamecode Commissie Maurice de Hond om nog
langer op te treden voor een spotje van de Nederlandse Elektriciteitsmaatschappij
omdat hij te veel “publiek gezag” zou hebben. Nu
vraag ik je, Maurice de Hond, de man die bij voorkeur zijn bestek
bijeengrabbelt in het graf van een medeburger, publiek gezag?
Gezag is ook een kwestie van geloof. We geloven allemaal dat de
zon morgen weer opkomt, ook al blijft hij achter de wolken
verscholen . Weermannen zijn bij uitstek een gelovig volkje. Laatst
hoorde ik Erwin Krol serieus beweren: “(...) maar die drie mooie
dagen, die nemen ze ons niet meer af.” Terwijl die dagen nog
moesten komen!
Gezag maakt geloofwaardig. Wordt een reclamespot gebracht door
iemand die niet al te Maurice de Hond-achtig uit zijn ogen kijkt,
dan trap ik er al snel in. Een opblaasbaar bed voor de logé? Mijn
gastenverblijf staat er vol mee. Pillen met olie van de met uitsterven
bedreigde Antarctische bultrog tegen dementie? Ik ben een
vaste gebruiker. Roeimachines, de complete Tolstoi, allessnijders,
Spaans voor beginners, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb
het aangeschaft. “Papa gelooft in reclame”, placht mijn jongste
zoontje te zeggen. Toch zijn er grenzen. Op een pak jus van de
Japanse açai-vrucht las ik met schrik: anti-oxidanten beschermen
uw lichaam tegen “vrije radicalen”. Omdat ik vreesde dat die antioxidanten
ook wel eens mijn vrij radicale geest konden aantasten,
liet ik het karton koud staan in het schap van de supermarkt.
Gezag is een absolute grootheid; het wordt aanvaard of ondermijnd.
Er is geen tussenweg. Voor gedogen is geen plaats. Dat was
ook de strekking van een brief van Nout Wellink aan de Tweede
Kamer, die was gaan twijfelen aan het optreden van de DNBvoorzitter
tijdens de aanloop naar de kredietcrisis. Wellink gispte
de Kamer hierover “omdat dergelijke uitlatingen uiteindelijk
daadwerkelijk tot aantasting van het gezag van DNB kunnen
leiden .” En zo is het maar net. Wellink stelt zijn eigen gezag
publiekelijk ter discussie en ondergraaft het daarmee zelf.
Een eerstejaars heeft misschien wat minder moeite met het aanvaarden
van het gezag van zijn docent dan de al wat gevorderde
student. En zo hoort het ook. De acceptatie van academisch gezag
is, als het goed is, omgekeerd evenredig aan het eigen niveau van
de student. Hoe meer hij zich thuis voelt in de materie hoe eerder
hij de opvattingen van zijn docent zal kunnen bestrijden. Ik schrijf
met opzet kunnen! Wat mij steeds vaker stoort is dat de (Leidse)
rechtenstudenten ook in de masterfase nauwelijks blijk geven van
eigen denkkracht. Doorgaans zit er een dociel zooitje antioxidanten
in de collegezaal. Stelt een student wel eens een kritische
vraag of blijkt hij er een eigen opvatting op na te houden dan
wordt hij al gauw door zijn medestudenten schuin aangekeken. Zo
van; daar heb je hem/haar weer! Willen we de boel niet ophouden
ja? We moeten de trein nog halen.
Zullen we afspreken dat dit het komend jaar gaat veranderen?
Laten we proberen onze anti-oxidante neigingen zoveel mogelijk
te bezweren. Laten we gezag per definitie als iets onoverkomenlijks ,
maar tijdelijks beschouwen. Laat ons bij het uitreiken van de bul
kunnen zeggen: “Daar gaat nu een echte Leidse vrije radicaal!”
Steef M. Bartman
Stelt een student wel eens een kritische vraag of blijkt hij er
een eigen opvatting op na te houden dan wordt hij al gauw
door zijn medestudenten schuin aangekeken.