Blok 21 Veterinaire Volksgezondheid - VETserieus.nl

Het gedrag van een pathogeen in een populatie hangt af van de interactie tussen pathogeen,
gastheer en omgeving. Bij een overdraagbare aandoening kijken we ook naar de populatiefactoren.
Een voorbeeld van dit laatste is bijvoorbeeld de kritieke populatiegrootte nodig voor de
verspreiding, dus een minimum aantal gevoelige mensen.
- Endemie = een ziekte die het hele jaar voorkomt op een bepaalde plaats, bijvoorbeeld
malaria in Afrika.
- Pandemie = een epidemie die (bijna) alle landen in de wereld treft op dezelfde tijd.
De verspreiding van een infectie moet eerst vanuit een bron, dit kan vanuit de gastheer’s eigen flora
zijn of exogeen. Het reservoir van infectie is een populatie mensen of dieren waarbinnen de
pathogeen bestaat. Transmissie kan horizontaal, verticaal of vanuit de omgeving. Tussen mens en
dier noem je zoönotisch. De verschillende routes zijn welbekend: inhalatie, direct contact, ingestie of
inoculatie. Verder moeten we de “tussen-personen” niet vergeten, waarbij we vector voor levende
tussengastheren gebruiken, en fomitesvoor niet-levende voorwerpen (bijvoorbeeld handdoeken of
beddengoed in ziekenhuizen).
Tot slot wordt nog de term cross-immuniteit genoemd, waarbij je immuun bent voor een bepaald
pathogeen, door je immuniteit voor een ander pathogeen dat hier mogelijk op lijkt.
Werkcollege 1: microbiologie, infectiologie en veterinaire volksgezondheid
Microbioloog: houdt zich bezig met de verwekker van een ziekte. Het werkterrein van de
microbioloog behelst de virulentie, het soort virus, diagnostiek typen virus/serologie en
ontwikkeling vaccins.
Infectioloog: deze houdt zich bezig met het zieke dier en het dier algemeen voordat het dier ziek
wordt. Het houdt zich bezig met diagnostiek, behandeling en bestrijding, dragerschap bij dieren.
Volksgezondheid medewerker: bekijken of iets zoönotisch is, en houdt zich dus vooral bezig met
de consequenties voor de maatschappij of de mens. Dit gaat vooral om de preventie, controle,
epidemiologie, vaccinatie strategieën en voorlichting.
De dierenarts heeft vele werkterreinen:
bijvoorbeeld als onderzoeker manifesteren, hierbij kun je denken aan serologie, diagnostische
tests ontwikkelen, vaccins ontwikkelen en de validatie hiervan. Ook bij onderzoek hoort de
epidemiologie, kwaliteitssystemen, certificeringssystemen. Dus op het wetenschappelijke niveau
met als doel kennisvermeerdering.
Een practicus zou zich bezig houden met diagnosticeren, behandelen, voorkomen en
beschermen en aangifteplichtige ziektes. Ook voorlichting richting veehouders.
Een dierenarts die werkt bij de overheid houdt zich bezig met het opstellen van beleid,
grenscontroles en grensregels, voorlichting voor burgers, risicoanalyse. Doel
dierziektenbestrijding.
Wanneer je voorlichting geeft moet je je aanpassen aan de doelgroep. Bijvoorbeeld een voorlichting
van Q-koorts aan:
Dierenarts: symptomen, diagnostiek, preventie, verspreiding, behandeling. Dus hele specifieke
zaken met betrekking tot de Q-koorts. Bij de diagnostiek speelt voor de dierenarts ook de
sensitiviteit en de specificiteit een rol. De practicus moet op een bedrijf niet alleen naar dieren
kijken, de DA speelt ook een rol bij de bedrijfsbegeleiding. Ook wil een dierenarts bekend zijn
met de consequenties voor de veehouder bij een positieve bedrijfsuitslag. Een dierenarts is
(onbedoeld) een sociaal hulpverlener.
Geitenhouders: consequenties van een besmetting, vergoedingen, preventie (hygiëne,
vaccinatie), mogelijk nog aspecten voor volksgezondheid.
Burgers: in het geval van Q-koorts moet je de groep wel delen in direct omwonende en niet. Ze
zijn benieuwd naar de besmettingskans, welke risicodieren/locaties, hoe herken je dat je ziek
bent, consequenties als je niet naar de dokter gaat, preventie, wanneer naar de dokter etc.
6