Blok 21 Veterinaire Volksgezondheid - VETserieus.nl

o D: dit zijn de enterokokken en groeien bij 10-45 graden, hoge pH en kunnen tegen een
beetje zout. Het is een groot groeiend probleem in ziekenhuizen deze infectie waarbij
met name E. Faecalis, E. Faecium en E. Durans een rol spelen. Ze geven dan een
bacteriëmie, septikemie en systeemaandoeningen. Factoren die een rol spelen zijn
immunodeficiëntie, langdurige ziekenhuisopname, gebruik van breedspectrum AB en
instrumentale behandelingen. Ze behoren ook tot de normale MD flora, bijvoorbeeld
fermentatie in de pens. Door infectie bij slachtdieren kunnen ze worden overgedragen in
voedsel, met name rauwe producten van dierlijke oorsprong. Voedselinfecties als gevolg
hiervan komen zelden voor, maar zorgen wel voor de vorming van grote gehaltes aan
biogene amines. Deze kunnen een allergische reactie geven zoals hoofdpijn, urticaria en
braken. Belangrijke bronnen zijn visproducten, kaas en gefermenteerde producten.
Streptococcus Suis type 2: bij temperatuur van 10 graden kunnen ze weken in de feces
overleven, bij 4 graden zelfs meer in karkassen. Ze zijn gevoelig voor desinfectantia.
Categorie 1 is pathogeen voor het varken, categorie 2 voor de mens. Op de voorgrond treedt
een purulente meningo-encephalitis met allerlei andere symptomen zoals pneumonie,
artritis, faryngitis, diarree en puntbloedingen. Er zijn restverschijnselen als doofheid,
duizeligheid en evenwichtsstoornissen. Het komt via de beschadigde huid binnen en passeert
de BHB. Vroeg onderkennen van de infectie is van groot belang. Voor de diagnose is een
kweek van de hersenliquor van belang. Ze zijn gevoelig voor penicilline, maar veel andere AB
niet. Het is een beroepsziekte in de varkenshouderij, vooral bij mannen van middelbare
leeftijd.
Virusinfecties via voedsel: ziekte door voedsel zijn vrijwel altijd virussen uit het menselijk
spijsverteringskanaal. Binnen 1-3 dagen na het eten treedt diarree en braken op, evenals buikpijn,
misselijkheid en geringe koorts. Fecale contaminatie door slechte persoonlijke hygiëne wordt als
belangrijkste infectiebron gezien. Potentiële voedselcontaminanten zijn: entero- hepato, rota, calci,
astro, adeno en parvo-virussen. Norovirus en hepatitis A spelen verreweg de belangrijkste rol,
verder kijken we ook naar rotavirussen, enterovirussen en hepatitis E.
In het voedsel is geen stijging van de contaminatie, een virus vermeerdert immers niet zelfstandig.
De besmetting hangt af van de contaminatie van het voedsel en de overleving van het virus in het
voedsel hierna. Vooral gerechten die koud worden gegeten vormen een risico. Hierbij denken we in
het bijzonder aan schelpdiersoorten die via filtering van zeewater het opnemen. Oesters worden
natuurlijk in het bijzonder rauw gegeten.
De preventie is controle van de kweekwateren op virussen, en bij het wassen van producten geen
fecaal mogelijk besmet water gebruiken. Persoonlijke hygiëne is van groot belang, waarbij we
denken aan handschoenen en zieken uitsluiten van werken met voedsel. Koken is een effectieve
methode van inactivatie van virussen.
Parasitaire infecties: een kenmerk van parasieten is de levenscyclus met tussenstadia in mens, dier,
plant en oppervlaktewateren. Een larvenstadium wordt ook nog wel eens vinnen genoemd, zoals bij
de Taenia Saginata. Infecties kunnen door parasieten die van nature voorkomen in vlees, maar ook
bijvoorbeeld door conatminatie van buitenaf. Een eistadium kan door ontlasting in het milieu komen
en zo producten besmetten. Een aparte categorie van parasieten zijn die in vis, vooral onvoldoende
verhit. Voor haring is bijvoorbeeld nu een wet in de Europese Unie waarbij deze minimaal tot -20
moet worden ingevroren voorafgaand aan consumptie. Tot slot zijn er parasieten die van nature in
oppervlakte wateren voorkomen. Infecties komen dan puur door zwemmen, recreatie of ander
contact met water. Levensmiddelen kunnen op deze wijze ook besmet raken. Vooral eencelligen
worden zo overgedragen, Giardia, Cryptosporidium en Cyclospora. Enorme uitbraken in
ontwikkelingslanden via drinkwater is dan niet ongebruikelijk.
Bij parasitaire infecties maken we onderscheid tussen eencelligen (protozoa) en meercelligen
(wormen). Deze laatste zijn weer verder te verdelen in rondwormen, platwormen en lintwormen.
50