klik hier - Raad van Kerken in Nederland

mensen dat nog niet persé te zijn. Dat heeft met machtsverhoudingen
te maken, met de ongelijke verdeling van mogelijkheden en middelen.
Wat is mijn aandeel daarin? Wanneer ik zeg dat ik vrede heb met mijn
eigen situatie, wat doe ik dan met de onvrede om mij heen en dreigt
dan weer die zelfgenoegzaamheid?
Hoe blijf ik kritisch tegenover mijzelf? Daar heb ik anderen bij nodig.
Ook de gemeente kan behulpzaam zijn om kritisch te blijven. Ik denk
dan aan de vieringen, de bijbelstudies met elkaar, de gespreksgroepen.
Ik weet ook hoe moeilijk het is om goed met elkaar te blijven
communiceren, hoe snel weerstanden opgeroepen worden, hoe
moeilijk het is om kritiek te uiten en kritiek te ontvangen.
Ten slotte, wanneer we streven naar een totale situatie van vrede,
hebben we dan het Koninkrijk van God bereikt? Is dat haalbaar,
wenselijk? Of zijn het meer de momenten van vrede die we ervaren, in
het groot en in het klein, die ons bemoedigen en hoop geven om door
te gaan?
Tineke van der Wijk-Wals, Doopsgezind
Rechtvaardigheid en vrede gaan hand in hand…
In de jaren „70 was ik betrokken bij het Politiek Avondgebed in
Amersfoort. Van daaruit deed ik met een groepje vrouwen mee aan
een vredesdemonstratie van Tibetaanse monniken bij het Vredespaleis
in Den Haag. Hier is in 1979 de organisatie Vrouwen voor Vrede uit
voortgekomen. Ik raakte betrokken bij de organisatie van Vrouwen voor
Vrede en de werkgroep Contact met vredesbewegingen in Nederland.
Ik heb veel grote vredesdemonstraties en vredesmarsen meegemaakt
en mee georganiseerd.
Ik ben altijd enorm geïnspireerd geweest door mensen die tot het
uiterste konden gaan. Zoals degenen die protesteerden bij de
legerbasis Volkel of de Britse vredesvrouwen die een vrouwenvredeskamp
hadden opgezet in Greenham Common in 1982. Ik heb
58