klik hier - Raad van Kerken in Nederland

gedaagd. Blijven wij, zoals Paulus het zegt, slaven van de overheden
en machten van deze wereld of gaan we de confrontatie met ze aan en
zullen we zo de vrijheid van de heerlijkheid van de kinderen van God
deelachtig worden?
Die strijd, als we die tenminste aangaan, zal minstens zo zwaar zijn als
die van Wilberforce. Toewijding aan en respect voor de militaire traditie
van elke natie is onverminderd groot, zowel in de kerk als in de staat.
De uitspraak van de Romeinen si vis pacem, para bellum, als je vrede
wilt, bereid je dan voor op oorlog, heerst nog steeds. Het is een
hardnekkige leugen. Toch zijn de mensen die daarin geloven niet dom
of kwaadaardig. De geschiedenis leert echter dat als we ons voorbereiden
op oorlog we die uiteindelijk ook krijgen. Jezus stelde
eenvoudig: zij die leven bij het zwaard, zullen door het zwaard sterven.
Tenzij we conflicten – en er zullen altijd conflicten blijven - leren
oplossen zonder militair geweld, zullen onze kindskinderen geen
toekomst meer hebben. Liefde voor hen die ons bedreigen, zorg voor
het welzijn van hen die we vrezen, is niet alleen een teken van
spirituele volwassenheid, maar ook van wereldse wijsheid. Het is
verlicht eigenbelang. Militaire strategen zagen daar iets van toen ze
gedurende de Koude Oorlog spraken over „gemeenschappelijke
veiligheid‟. Als mijn potentiële vijand geen reden heeft mij te vrezen ben
ik zelf ook veiliger. Dus is het tijd om de nog steeds kleine stem van de
historische vredeskerken, tot nog toe gerespecteerd maar genegeerd,
serieus te nemen. Dat is de reden waarom ik, als Anglicaans priester,
ervoor gekozen heb om ook een Quaker te worden, lid van het
Religieus Genootschap der Vrienden. De geschiedenis van de
Quakers, vaak een verhaal van lijden, getuigt van het bijbelse inzicht
dat liefde angst kan uitbannen.
Dus, lieve vrienden van Jezus, kunnen we het er in Kingston over eens
worden dat we eraan gaan werken dat de meerderheid van onze
34