klik hier - Raad van Kerken in Nederland

solidariteit met anderen en voor het collectieve goed. Wij jagen de
vrede na in onze gebeden, we vragen God om onderscheidingsvermogen
als we op weg gaan en om de vruchten van de Geest voor
onderweg.
18. In liefdevolle geloofsgemeenschappen die samen onderweg zijn,
zijn er veel handen beschikbaar om de last van de vermoeiden te
verlichten. De één kan hoop geven te midden van wanhoop, een ander
kan liefde schenken waar die nodig is. Mensen die veel geleden
hebben, vinden toch de moed om door te leven ondanks verdriet en
verlies. Door de kracht van het evangelie kunnen zij zelfs de meest
onvoorstelbare lasten van persoonlijke en collectieve zonden,
boosheid, bitterheid en haat als gevolg van geweld en oorlog, achter
zich te laten. Vergeving wist het verleden niet uit, maar wanneer we
terugblikken, kunnen we soms toch zien dat herinneringen geheeld
werden, dat lasten werden opgeruimd en dat trauma‟s gedeeld werden
met anderen en met God. We zijn in staat om verder te reizen.
19. De reis is uitnodigend. Met grote toewijding geven steeds meer
mensen gehoor aan de oproep om vredestichters te zijn. Zij komen uit
alle delen van de kerk, uit andere religieuze gemeenschappen en uit de
hele samenleving. Zij zetten zich ervoor in om verschillen van ras en
religie, natie en klasse te overstijgen, zij leren naast de armen te gaan
staan of de moeilijke dienst van de verzoening op te pakken. Velen
ontdekken dat vrede niet bewaard kan worden zonder de schepping te
beschermen, het wonderbaarlijke werk van Gods handen.
20. Als we onderweg zijn met onze naasten leren we het af om steeds
maar te verdedigen van wat van ons is, en leren we om op een
genereuze, open manier te leven. We merken dat we onze voeten
richten naar de weg van vrede. We ontmoeten mensen met andere
maatschappelijke achtergronden. We worden sterker door met ze
samen te werken, door onze gemeenschappelijke kwetsbaarheid te
18