Radio 4 presenteert... Radio Filharmonisch Orkest - Tros

Radio 4 presenteert...
Serie Muzikale Meesterwerken /
Rule Britannia
Radio Filharmonisch Orkest
Alexander Lazarev DIRIGENT
Maxim Rysanov ALTVIOOL
09
vrijdag 20 november 2009
20.15 uur
inleiding Paul Janssen 19.30 uur
2010
William Walton The Queen’s Fanfare (1959)
1902-1983
Edward Elgar Pomp & Circumstance March
1857-1934 opus 39/1 (1901)
William Walton Altvioolconcert (1928-1929;
rev. 1961)
Andante comodo
Vivo con molto preciso
Allegro moderato
PAUZE
>>
1

2
>>
Edward Elgar Symfonie nr. 1 in As opus 55
(1907-1908)
Andante. Nobilmente e semplice-Allegro
Allegro molto
Adagio
Lento-Allegro
Na afl oop van het concert kunt u genieten van muziek van Walton, Roger Quilter,
Mahler en Grieg, gezongen door mezzosopraan Rosanne van Sandwijk, en
begeleid door pianiste Dante Boon.
De programmatoelichtingen van de concerten zijn enkele dagen vóór het
concert te lezen op www.trosklassiek.nl, www.avroklassiek.nl en
www.radio4.nl/vrijdagvanvredenburg
Dit concert wordt door de TROS rechtstreeks uitgezonden op Radio 4.
Gratis met de bus naar het concert
Bezoekers van Vredenburg Leidsche Rijn kunnen gratis met de
bussen van het GVU naar het concert. De lijnen 26, 28 en 39 stoppen bij de
halte Vredenburg Leidsche Rijn. Uw toegangskaartje, voorzien van GVU-logo, is
vanaf twee uur vóór het concert tot twee uur na afl oop geldig als vervoersbewijs.

‘Niets is erger dan Engelse muziek’
vrijdag 20 november 2009, 20.15 uur
Wat extra aandacht voor de muziek
uit Groot-Brittannië kan geen kwaad.
Het heeft immers nooit zo geboterd
tussen de Britse componisten en het
publiek op het Europese vasteland.
Het grote probleem is altijd geweest
dat de Britten zo’n uitgesproken eigen
taal spreken en zingen. Het is de taal
van vrolijk mineur en huilend majeur,
de taal van de volksmuziek, van de
Dubliners, de taal van een eiland waar
het altijd motregent en de tradities
diep verankerd zitten in het menselijk
bestaan. “Muziek is meer dan welke
andere kunst de expressie van de ziel
van een natie”, liet Ralph Vaughan
Williams zich ooit ontvallen om zijn
eigen muziek te verklaren. En die
Britse ziel vond buiten de landsgrenzen
nu eenmaal weinig weerklank.
Heinrich Heine mopperde bijvoorbeeld
maar al te graag op de Engelsen:
“Niets is erger dan Engelse muziek, of
het moeten de Engelse schilderijen
zijn.”
Vandaar dat elke Britse componist
die een zweem van internationale
erkenning wist te verwerven omstandig
omarmd en vrijwel direct tot de
beste componist sinds Henry Purcell
verklaard werd. En vandaar dat vanaf
1899 alle Engelse ogen gericht waren
op Edward Elgar, nota bene een autodidact,
die met zijn Enigma Variaties
blijk had gegeven van buitengewoon
compositorische gaven, en vanaf het
tweede decennium van de twintigste
eeuw op William Walton, een buitengewoon
talent dat met zijn op 27-jarige
leeftijd geschreven Altvioolconcert zelfs
de kritische Paul Hindemith enthousiast
kreeg.
Engelands enfant terrible
William Walton groeide op als een
echte Engelsman. Zo begon zijn muzikale
carrière op tienjarige leeftijd
als koorknaap aan de Christ Church
Cathedral in Oxford, ongetwijfeld om
in de voetsporen van zijn vader te
treden, die koordirigent was. Hij leerde
een beetje piano, orgel en viool spelen,
maar zijn grootste interesse ging al
snel uit naar het componeren. “To
make myself interesting”, zo bracht
hij zijn voorkeur van die dagen met
een prettig understatement onder
woorden. Hij kreeg compositieles van
3

4
William Walton en violist Aldo Ferraresi
Henry Ley en later op Oxford University
van Hugh Allen, die hem
“enig inzicht in het orkest” bijbracht.
Allen wees de jonge componist op
grote collega’s als Stravinsky,
Prokofjev, Bartók, Debussy en Ravel
en spoorde Walton aan om hun partituren
te bestuderen.
Walton maakte zijn studie niet af en
verliet in 1920 de universiteit, maar de
lessen van Allen hadden zijn horizon
aanzienlijk vergroot; de anthems,
motetten en psalmen die hij tot dan
toe geschreven had verdwenen steeds
meer naar de achtergrond.
De jonge componist vertrok, ondersteund
door de bevriende familie
Sitwell, naar Londen, waar hij liederen
componeerde op teksten van Edith
Sitwell en een Strijkkwartet schreef.
Dit werk werd in 1923 door een jury
bestaande uit Ernest Ansermet, André
Caplet, Hermann Scherchen en Egon
Wellesz tijdens het eerste International
Society for Contemporary Music Festival
in Salzburg bekroond met de
eerste prijs. En hoewel Engelse critici
het werk “niet representatief vonden
voor het componeren in Engeland”,
was de naam van de jonge Walton
gevestigd. De componist leek zijn
nieuwe reputatie als de hoop van de
Britse muziek waar te maken met
werken als Portsmouth Point (1925) en
Façade (1921-27). Het succes van deze
werken bracht dirigent Thomas
Beecham er in 1928 toe om Walton
te vragen een Altvioolconcert te schrijven
voor de altviolist Lionel Tertis.
In het in 1988 verschenen boek
William Walton: Behind the Façade,
geschreven door zijn vrouw Susana,
bekende Walton dat hij buitengewoon
verrast was door het verzoek, omdat
het enige dat hij van de altviool wist
was dat het instrument “een behoorlijk
vreselijk geluid” maakte.
Walton nam de uitdaging niettemin
aan, en met onder andere Prokofjevs
Eerste vioolconcert als model begon hij
te componeren. Wat Walton vooral
aansprak in Prokofjevs werk was de
“combinatie van lyriek en moderne
harmonieën”. Hij wist alleen nog niet
dat hij in Tertis geen medestander
had. Tertis wenste het voltooide werk
niet te spelen vanwege de “modernistische
excessen”. Uiteindelijk
kwam er hulp uit onverwachte hoek:
niemand minder dan de Duitse componist
en altviolist Paul Hindemith
bood aan de première voor zijn reke-

ning te nemen. Op 3 oktober 1929
klonk Waltons Altvioolconcert voor het
eerst met de componist op de bok en
Hindemith als solist. Hindemith had
volgens Walton een “fantastische
techniek, maar een nogal bruuske
no-nonsense manier van spelen”. En
dat kwam het werk niet allerwegen
ten goede. Want Walton liet in harmonisch
en ritmisch opzicht dan wel
‘moderne excessen’ toe, hij benadrukte
vooral ook de melancholische, contemplatieve
kant van het instrument.
Al meteen het eerste deel,
Andante comodo, begint met een
prachtig lyrisch thema in de altviool,
een melodie die
op typisch Engelse
wijze
zowel majeur-
als mineurelementen
in
zich heeft. Het
tweede deel, Vivo con molto preciso,
is een kort duizelingwekkend scherzo,
en in het laatste deel, Allegro moderato,
komt na een fugatisch gedeelte
bij wijze van coda de sfeer en de thematiek
van het eerste deel weer terug.
Tien jaar na de première van het concert
was Walton al weer beste Engelse
componist af. De nieuwe ster heette
Benjamin Britten, en Walton verzuchtte
in de New York Times: “De hoop van
vandaag is het zwarte schaap van
morgen. (...) Ik adviseer alle gevoelige
componisten serieus om te sterven op
37-jarige leeftijd. Ik heb een voorspoe-
dige tijd meegemaakt en ik ben nu
rijp voor een kritische veroordeling.”
Hoewel hij zich gedurende de Tweede
Wereldoorlog gedesillusioneerd met
fi lmmuziek bezig hield en zich in 1948
in Italië vestigde, overdreef Walton
enigszins. De belangstelling uit eigen
land bleef immers groot. Hij werd in
1951 tot ridder geslagen, richtte zich
voornamelijk op kamermuziek, hij
kreeg een aantal eervolle opdrachten
voor gelegenheidswerken, en hij leek
de offi cieuze ‘Master of the Queens
Music’. In 1953 schreef hij twee werken
voor de kroning van koningin Elizabeth,
en ook in 1959 was Walton de
vanzelfspre-
“Het enige dat ik van de altviool
wist, was dat het instrument een
behoorlijk vreselijk geluid maakt.”
kendekandidaat om een
Queen’s Fanfare
te schrijven
– William Walton
voor de
binnen komst
van koningin Elizabeth bij de NAVO-
Conferentie op 2 juni 1959 in de
Londense Westminster Hall. Het
ultra korte werk voor trompetten en
trombones is in al zijn beknoptheid
typerend voor Walton. Traditie,
roman tiek, modernisme, jazz en de
wetten van de aloude meerstemmigheid
vallen samen in een hoogst
persoonlijke taal die, inderdaad net
als die van Prokofjev, lyrisch én
modern maar, ondanks de verzuchting
van Heine, altijd buitengewoon
aansprekend en menselijk is.
5

6
Land of Hope and Glory
Waltons taal mocht dan op en top
Engels zijn, voor velen ging hij een stap
te ver. Ook Edward Elgar, Engelands
grootste componist voordat Walton
ten tonele verscheen, had moeite met
het werk van Walton. Misschien was
het gewoon de kift dat de ruim twee
generaties oudere Elgar voorbij werd
gestreefd door een jongeman die net
als hij gedeeltelijk autodidact was.
Elgar, zoon van een pianostemmer
annex eigenaar van een muziekwinkel,
werd om die reden vaak gezien
als een provinciale componist die
leuke gelegenheidswerken schreef.
Hij verdiende zijn brood als violist,
organist en docent en legde zich pas
serieus op het componeren toe toen
hij in 1889 getrouwd en wel naar
Londen verhuisde. Tien jaar later verbaasde
hij vriend en vijand met zijn
Enigma Variaties. In korte tijd groeide
Elgar uit tot een Groot Engels Componist
die internationaal gewaardeerd
werd. Een rol die hij bestendigde met
werken als The Dream of Gerontius,
Cockaigne en vooral de Pomp and
Circumstance Marches.
De eerste twee Pomp and Circumstance
Marches gingen op 19 oktober 1901 in
première in Liverpool, en de eerste
mars werd direct omarmd door het
publiek. Toen het werk twee dagen
later tijdens de Proms in de Londense
Queen’s Hall werd gespeeld, bleef het
publiek ook na een herhaling van het
stuk schreeuwen om meer. Het werd de
eerste en tot op heden laatste keer
dat een orkestwerk tijdens hetzelfde
concert tot drie keer toe werd gespeeld.
Elgar had zijn doel bereikt. Want
hoewel hij vanwege de Pomp and
Circumstance Marches wel eens beschuldigd
wordt van imperialistische
tendensen, ging het hem er slechts
om van de snelle mars een kunstwerk
te maken. “Ik zie niet in waarom
de snelle mars niet op grote
schaal behandeld kan worden zoals
met de wals is gebeurd. Ook de langzamere
mars en zelfs de polka zijn
een onderwerp geweest voor grote
componisten”, zo verklaarde hij in
1904 in een interview.
Elgar zou uiteindelijk zes Pomp and
Circumstance Marches schrijven, waarvan
de eerste met grote voorsprong
de bekendste is.
Die bekendheid
dankt het werk
vooral aan het
trio, dat na een
stormachtig begin
en een eerste
statement van de
mars inzet met
het inmiddels
overbekende Land
of Hope and Glory-thema,
het thema
dat Elgar in
1902 hergebruikte
voor de Coronation
Ode voor koning

Edward VII en dat zou uitgroeien tot
het offi cieuze volkslied van Engeland.
Elgar zat dankzij zijn snel rijzende
ster niet om opdrachten verlegen.
Toch klaagde hij vaak dat hij “alleen
maar verzoeken kreeg om pulp te
schrijven.” Omdat de componist zich
doorgaans zorgen maakte over geld,
was hij ook niet snel genegen om
zonder enige opdracht een werk te
schrijven. Vandaar dat het lange tijd
duurde eer zijn Eerste symfonie gestalte
kreeg. Al in 1898 had hij het over
een symfonie en een jaar later noteerde
hij al een aantal thema’s. Het
zou nog een kleine tien jaar duren
eer Elgar het aandurfde de symfonie
te componeren. Met succes.
Op 3 december 1908 gaf Hans Richter
met zijn Hallé Orkest in Manchester
de première van de aan hem opgedragen
Eerste symfonie. Hoewel het al niet
meer de gewoonte was te klappen
tussen de delen, barstte het publiek
na het langzame derde deel in een
luid gejuich uit. Het begin van een
triomf, want ook de kranten uitten
zich in louter superlatieven. De Daily
Mail noemde het “The Musical Event
of the Year”, en de Birmingham Post
sprak direct van een compositie van
“groot Europees belang”.
Richter zelf deed er een paar dagen
later nog een schepje bovenop. Aan
het begin van de repetities met het
London Symphony Orchestra sprak
hij: “Heren, laat ons nu de grootste
symfonie van de moderne tijd repete-
ren. Het werk is geschreven door de
grootste hedendaagse componist, en
dan bedoel ik niet alleen van dit
land.” Richter overdreef niet eens,
want binnen een jaar tijd werd Elgars
Eerste symfonie wereldwijd meer dan
honderd keer uitgevoerd.
De Eerste symfonie begint met een lang
uitgesponnen thema, dat als motto
voor het hele werk fungeert. Na vijftig
maten veranderen het tempo en
de sfeer abrupt en begint het feitelijke
eerste deel. Met het tweede thema
keert Elgar even terug naar de
ingetogen sfeer van het motto, om
vervolgens op rapsodische wijze alle
elementen naast elkaar te zetten. Na
het marsachtige Scherzo volgt zonder
onderbreking dat prachtige melancholische
Adagio dat zoveel enthousiasme
losmaakte met een thema dat
losjes gebaseerd is op het motto en op
materiaal uit het scherzo. De fi nale is
een manifestatie van Elgars meesterschap
op het gebied van vorm en orkestratie.
Een thema, dat is gebaseerd
op het motto, houdt alles bijeen en
wordt afgewisseld door marsachtige
gedeelten, totdat Elgar alles terugkoppelt
naar het oorspronkelijke
motto en de sfeer van het begin van
het eerste deel. Briljante maten die
een mens zich verwonderd doet afvragen
wat er toch mis is gegaan
tussen de Britten en de luisteraars op
het vasteland.
Paul Janssen
7

8
uitvoerenden
Alexander Lazarev, dirigent
Alexander Lazarev (1945) studeerde
aan het conservatorium van zijn geboortestad
Moskou en aan dat van
Leningrad. In 1971 won Lazarev de
eerste prijs in een dirigentenconcours
in de toenmalige Sovjet-Unie en het
jaar daarop een gouden medaille bij
het Von Karajan Concours in Berlijn.
Twee jaar later debuteerde hij bij het
Bolsjoj Theater met Don Carlos van
Verdi. In 1978 vormde Lazarev met
musici van het Bolsjoj Theater de
Bolsjoj-Solisten, waarmee hij zich inzette
voor hedendaagse muziek. Met
zijn aanstelling als chef-dirigent van
de Duisburger Sinfoniker in 1988 was
hij de eerste Russische dirigent van
Alexander Lazarev
een Duits symfonieorkest. Van 1987
tot 1995 was Lazarev chef-dirigent en
artistiek leider van het Bolsjoj Theater,
de eerste na dertig jaar die beide
functies vervulde. Alexander Lazarev
was geregeld te gast bij het Filharmonisch
Orkest van St. Petersburg in
steden als Londen, Parijs en Wenen.
Ook leidde hij de Berliner en Münchener
Philharmoniker, het Koninklijk
Concertgebouworkest, het Orchestre
Symphonique de Montréal en het
London Philharmonic Orchestra.
Opera’s dirigeerde hij in onder meer
de Brusselse Munt, de Arena van
Verona en de Opéra National de
Bastille van Parijs. Sinds zijn debuut
in 1987 kwam hij geregeld in Groot

Brittannië. Van 1992 tot 1995 was hij
de belangrijkste gastdirigent van het
BBC Symphony Orchestra en sinds
1997 is hij chef-dirigent van het Royal
Scottish National Orchestra. Met dit
orkest nam hij cd’s op met alle symfonieën
van Sjostakovitsj en Prokofjev.
Maxim Rysanov, altviool
De Oekraïense, nu in Londen woonachtige,
altviolist Maxim Rysanov was
Classic FM Gramophone Young Artist
of the Year in 2008 en won diverse
prijzen bij muziekwedstrijden, onder
andere de Lionel Tertis Competition.
Hij treedt wereldwijd op als kamermusicus
en als solist bij orkesten als
het European Union Youth Orchestra,
het Residentie Orkest, Amsterdam
Sinfonietta, het Bayerische Rundfunk
Kammerorchester en de Deutsche
Staatsphilharmonie. Hij werkt samen
met musici als Leif Ove Andsnes, Jiˇrí
Belohlávek, Augustin Dumay, Martin
Frost, Janine Jansen, Gidon Kremer,
Mischa Maisky, Viktoria Mullova en
Maxim Vengerov. Met verschillende
Engelse orkesten voerde hij vorige
seizoenen altvioolconcerten uit van
Schnittke, Hindemith, Martinu ° ,
Britten, Woolrich en Berlioz. In 2008
maakte hij zijn Amerikaanse debuut
bij het Mostly Mozart Festival in New
York en het Grand Teton Festival.
Voor Maxim Rysanov werden concerterende
altvioolwerken geschreven
door Dobrinka Tabakova, Artyom
Vassiliev en Elena Langer. Maxim
Maxim Rysanov
Rysanov maakte cd-opnamen van
muziek van Bach, Brahms, Tsjaikovski
en Tabakova.
Radio Filharmonisch Orkest
Het Radio Filharmonisch Orkest (RFO)
staat sinds september 2005 onder leiding
van chef-dirigent Jaap van Zweden
en heeft gedurende zijn lange geschiedenis
een prominente plaats in
het Nederlandse muzieklandschap
ingenomen. In 1945 werd het RFO
opgericht door dirigent Albert van
9

10
Raalte en het heeft vervolgens onder
artistieke leiding gestaan van Paul
van Kempen, Bernard Haitink, Jean
Fournet, Willem van Otterloo, Hans
Vonk, Sergiu Comissiona en tussen
1989 en 2004 van Edo de Waart. Het
Radio Filharmonisch Orkest heeft in de
loop der jaren gespeeld onder grote
dirigenten als Kirill Kondrasjin, Antal
Doráti, Riccardo Muti, Kurt Masur,
Mariss Jansons, Michael Tilson Thomas,
Gennadi Rozhdestvensky, Peter Eötvös
en Valery Gergiev. Het Radio Filharmonisch
Orkest is een van de orkesten
verbonden aan de publieke omroep
en speelt daardoor een prominente
rol in de ZaterdagMatinee en Het
Zondagochtend Concert in het
Amster damse Concertgebouw en in
de serie De Vrijdag van Vredenburg
Het Radio Filharmonisch Orkest
in Utrecht. Al deze concerten zijn
rechtstreeks te beluisteren op Radio 4.
De concerten zijn in het buitenland
te beluisteren via de European
Broadcasting Union.
Het Radio Filharmonisch Orkest heeft
een indrukwekkende discografi e opgebouwd.
Zo nam het o.l.v. Edo de
Waart de complete symfonieën van
Mahler op, een Wagnerbox en de
complete orkestwerken van Rachmaninov.
In de prijzen viel het orkest
met hedendaagse muziek van o.a.
Jonathan Harvey, Klas Torstensson en
Jan van Vlijmen. Recente projecten
zijn een Bruckner-cyclus o.l.v. Jaap
van Zweden op het label Exton en
een Sjostakovitsj-project o.l.v. Mark
Wigglesworth voor het label Bis.
WWW.RADIOFILHARMONISCHORKEST.NL

Radio Filharmonisch Orkest
CHEF-DIRIGENT
Jaap van Zweden
ERE-DIRIGENT
Edo de Waart
EERSTE VIOOL
Irina Simon - Renes
Semjon Meerson
Alexander Baev
Fred Gaasterland
Roswitha Devrient
Alberto Johnson
Mariska Godwaldt
Wouter den Hond
Masha Iakovleva
Kerstin Kendler
Anna Korpalska
Pamela Kubik
Theo Ploeger
Ankie van Ommeren
Alla Kim
TWEEDE VIOOL
Casper Bleumers
Andrea van Harmelen
Jill Bernstein
Michiel Eekhof
Odilia Fiedler
Annemarie van Helderen
Robbert Honorits
Ingrid van Leeuwen
Dana Mihailescu
Renate van Riel
Alexander van den Tol
Matthijs Berger
Françoise van Varsseveld
Laurie Vreeken - Bos
ALTVIOOL
Francien Schatborn
Huub Beckers
Arjan Wildschut
Igor Bobylev
Connie de Dreu
Martina Forni
Annemijn den Herder
Annemarie Konijnenburg
Erik Krosenbrink
Petr Muratov
Ewa Wagner
Anne-Bartje Fontein
CELLO
Arturo Muruzabal
Wim Hülsmann
Harm Bakker
Winnyfred Beldman
Crit Coenegracht
Anneke Janssen
Eveline Kraayenhof
Rebecca Smit
Arjen Uittenbogaard
Maartje-Maria den
Herder
CONTRABAS
Wilmar de Visser
Walter van Egeraat
Annika Hope
Edward Mebius
Erik Olsman
Stephan Wienjus
Eduard Zlatkin
Larissa Klipp
FLUIT
Carla Meijers
Ellen Alberts
Janneke Groesz
PICCOLO
Maike Grobbenhaar
HOBO
Tomoharu Yoshida
Robert Tempelaar
ALTHOBO
Yvonne Wolters
KLARINET
Harmen de Boer
Nanette Bakker
BASKLARINET
Kim Rijks
FAGOT
Johan Steinmann
Freek Sluijs
CONTRAFAGOT
Desirée van Vliet
HOORN
Petra Botma
Peter Janosi
Fréderick Franssen
Anneke Vreugdenhil
TROMPET
Hessel Buma
Tonnie Kievits
Jacco Groenendijk
Hans Verheij
Arthur Kerklaan
TROMBONE
Jaume Gavilan Agullo
Pete Saunders
BASTROMBONE
Cyril Scheepmaker
TUBA
Bernard Beniers
PAUKEN
Maarten Smit
SLAGWERK
Hans Zonderop
Henk de Vlieger
Vincent Cox
Harry van Meurs
Paula Brouwer
HARP
Ellen Versney
Veronique Serpenti
PIANO
Stephan Kiefer
11

12
komende concerten in
De vrijdag van Vredenburg
SERIE TROS VOCAAL / THE ENGLISH MENDELSSOHN
vrijdag 27 november 2009, 20.15 uur Jacobikerk (!) Utrecht, geen inleiding
Van Monteverdi tot Nysted
Johannette Zomer sopraan
Jacques van Oortmerssen
orgel
Fred Jacobs theorbe (ook
bc)
Basso continuo:
Israel Golani theorbe
Lucia Swarts cello
Joshua Cheatham contrabas
Siebe Henstra orgel
SERIE HAYDN IN LONDEN & AVRO KLASSIEK
vrijdag 4 december 2009, 20.15 uur inleiding Roeland Gerritsen 19.30 uur
Christus’ leven in tonen
Richard Egarr
Schütz Uit Psalmen
Davids: Wie lieblich sind
deine Wohnunge SWV29
/ Danket dem Herren
SWV32 / Jauchzet dem
Herren SWV47
Cavalli Salve Regina
Monteverdi Pianto della
Madonna sopra II
Lamento d’Arianna
Gesualdo
Academy of Ancient
Music
Richard Egarr dirigent
Mhairi Lawson sopraan
Barbara Kozelj alt
James Gilchrist tenor
Giles Underwood bas
Ave dolcissima Maria
Purcell Hear my prayer
Sandström Hear my
prayer
Mendelssohn Hör mein
Bitten
Reger O Tod wie bitter
bist du
Nysted Immortal Bach
(Komm süsser Tod)
Händel
Messiah

SERIE MUZIKALE MEESTERWERKEN / THE ENGLISH MENDELSSOHN
vrijdag 11 december 2009, 20.15 uur inleiding Sebastiaan van Eck 19.30 uur
Majestueus pianoconcert
Radio Kamer Filharmonie
Jaap van Zweden dirigent
Horacio Gutiérrez piano
Radio Filharmonisch
Orkest
Groot Omroepkoor
Nationaal Kinderkoor
James Judd dirigent
Celso Antunes koordirigent
Ailish Tynan sopraan
Christopher Gillett tenor
André Morsch bariton
Van Delden *
Trittico
Beethoven *
Pianoconcert nr.5 ‘Keizer’
Mendelssohn
Symfonie nr.3 ‘Schotse’
SERIE TROS KLASSIEK / LET MUSIC BE THE FOOD OF LOVE / TROS VOCAAL / RULE BRITANNIA
vrijdag 18 december 2009, 20.15 uur inleiding Huib Ramaer 19.30 uur
Licht in donkere dagen
*13 DECEMBER 2009, 11.00 UUR
HERHALING IN AMSTERDAM
CONCERTGEBOUW (HET
ZONDAGOCHTEND CONCERT)
Brahms
Twee motetten op. 29:
Es ist das Heil uns
kommen her; Schaffe in
mir, Gott, ein rein Herz
Bruckner
Ave Maria
Bruckner
Virga Jesse fl oruit
Vaughan Williams
Hodie, Christmas cantata*
Jaap van Zweden
James Judd
IVAR PEL
*20 DECEMBER 2009, 11.00 UUR
HERHALING IN AMSTERDAM
CONCERTGEBOUW (HET
ZONDAGOCHTEND CONCERT)
13

14
CONCERTEN IN DE
B
zaterdag 21 november 2009
14.15 uur
Concertgebouw
Mystère de l’instant
Thierry Fischer
Radio Kamer
Filharmonie
Thierry
Fischer
dirigent
Erik Bosgraaf
blokfl uit
Dutilleux
Mystère de l’instant
Berio
Gesti
Telemann
Suite in a voor altblokfl uit, strijkers en
b.c.
Mendelssohn
Derde symfonie ‘Schotse’
LEPHOTO
C
zaterdag 28 november 2009
14.15 uur
Concertgebouw
Beethovens Missa solemnis
Radio Kamer Filharmonie
Collegium Vocale Gent & Accademia
Chigiana Siena
Philippe Herreweghe dirigent
Inger Dam-Jensen sopraan
Maria Radner alt
Benjamin Hulett tenor
Martin Snell bas
Beethoven
Missa solemnis
Philippe Herreweghe
MIEL PETERS

NPS maakt hoorbaar / Dubbelspel
Sir Peter Maxwell Davies dirigeert zichzelf
In een nieuwe afl evering van Dubbelspel staat Sir Peter Maxwell Davies (1934)
centraal. Het is al weer vele jaren geleden dat dit dubbeltalent in Nederland op
de bok stond om eigen werk te dirigeren.
De inmiddels 75-jarige Davies laat zich dikwijls inspireren door achtergronden,
verhalen en gebeurtenissen uit de Schotse cultuur, in het bijzonder die van de
Orkney Islands, waar hij teruggetrokken woont. Deze eilanden worden door de
opwarming van de aarde bedreigd. Sir Peter Maxwell Davies doet er verslag van
in zijn meest recente compositie, Last Door of Light.
Sir Peter Maxwell Davies wordt wereldwijd erkend als een van de meest vooraanstaande
componisten van deze tijd. Zijn muzikale betekenis voor het Britse
muziekleven heeft hem naast het predikaat ‘Sir’ ook de benoeming ‘Master of
the Queen’s Music’ opgeleverd. Een vermogen om een breed scala aan muziekstijlen
te etaleren – van serieuze symfonieën
tot lichtvoetig muziektheater en
composities voor en door kinderen –
heeft zonder twijfel hieraan bijgedragen.
Muziekgebouw aan ’t IJ
vrijdag 4 december 2009, 20.15 uur
Radio Kamer Filharmonie
Sir Peter Maxwell Davies dirigent
Dimitri Ashkenazy klarinet
Gunther Haussknecht doedelzak
Maxwell Davies
Jimmack the Postie
Strathclyde Concerto nr. 4 voor A-klarinet
en orkest (Nederlandse première)
Last Door of Light (Nederlandse première)
An Orkney Wedding, with Sunrise
kaarten E 23 / E 18,50 WWW.MUZIEKGEBOUW.NL • 020 788 20 00
15

16
zondag 29 november, 11.00 uur
Vredenburg Leidsche Rijn
Een raadsel voor Roosje
Het Radio Filharmonisch Orkest, kinderen van de
Kathedrale Koorschool Utrecht, dirigent Conrad van
Alphen en de verteller Eric Robillard vertellen en
zingen het sprookje Een raadsel voor Roosje, gebaseerd
op het gelijknamige kinderboek van André
Sollie (uitgeverij Querido). Het concert is voor kinderen
van 6 tot 12 jaar en hun opa, oma, moeder, vader,
verzorgers, ooms en tantes.
Roosje heeft van haar zus Pia een schrift met tien
zelfgeschreven versjes gekregen, die een raadsel
bevatten. Roosje doet wat ze kan om dit raadsel op te
lossen. Wat heeft Pia haar willen zeggen? Een
ontroerende muzikale voorstelling naar aanleiding van
het boek van André Sollie, bekroond met de Vlaamse
Cultuurprijs voor Jeugdliteratuur.
I.S.M. TROS EN MUZIEKCENTRUM VAN DE OMROEP / VANAF 6 JAAR
Het concert duurt een uurtje zonder pauze. Na afl oop
staat voor u en de kinderen een drankje klaar.
Tijdens dit concert kan iedereen lekker meezingen.
PROGRAMMERING
Astrid in ’t Veld
PRODUCTIE
Manon Tuynman, Petra Koks
en Maaike Verdonk
ADMINISTRATIE & FINANCIËN
Anneke de Vries
PRESENTATIE RADIO 4
Peter Bree, Hans Haffmans
en Annemiek Klijberg
RANDPROGRAMMERING RADIO 4
Thea Derks
EINDREDACTIE RADIO
Roland Kieft en Aukelien van
Hoytema
ARTISTIEK LEIDER
Kees Vlaardingerbroek
CASTING DIRECTOR
Mauricio Fernandez
Radio Filharmonisch
Orkest
Kathedrale Koorschool
Utrecht
Conrad van Alphen dirigent
Eric Robillard presentatie
Margrith Vrenegoor regie
Peter Claassen beeld
Teus van der Stelt licht
Met muziek van Edward
Elgar en Toek Numan
Prijs E 15 (normaal) /
E 12 (kind)
PROGRAMMATOELICHTING
Paul Janssen
REDACTIE PROGRAMMABOEK
Clemens Romijn
EINDREDACTIE
Onno Schoonderwoerd
GRAFISCHE VORMGEVING
Dorine Verharen BNO
DRUK
Van der Weij BV Hilversum