Eindfase, v2 - Hendrica Maria Heijungs en haar vader Henrich ...

Eindfase Sloterdijk 4-33
gen dat is onmogelijk!!! N. 1 zij is zeer klein en men zou
haar beschouwen voor een kind van 12 à 13 jaar. 2. te
ligt voor huisarbeid. 3 onzigtelijkheid en daartoe een erg
kwaad hoofd. ’t Is dus mijn pligt Uedele een en ander in
overweging te geven (...)”.
Stel het voor, een jonge vrouw van 20 jaar met het
uiterlijk van een lagere school kind en afzichtelijke wonden
aan het hoofd. Nee, die kan geen betrekking vinden,
aldus Frankenhuijsen. Hij wil dat ze blijft om verder te
worden opgeleid.
Een week later herhaalt Frankenhuijsen nog eens zijn
zienswijze: “het meisje Roest geeft minder stof tot klagen
en toch op verre na is zij niet rijp”.
Drie weken later krijgt Frankenhuijsen opdracht dat zij
toch terug gebracht moet worden. “Regenten enz. geven
u kennis dat zij besloten hebben om de besteding van
de wees C.H. v.d. Roest in uw gesticht te doen ophouden,
met het einde van het loopend kwartaal, om over
haar als van een nader besluit te nemen (...)”. 136
Van der Roest arriveert in het weeshuis. Daar schrikken
zij van haar toestand. Bovenop reeds bestaande irritaties
tussen het weeshuis en Montfoort over vergeten
frankering der post en verwijten over voortijdig afbreken
van contracten, zijn nu de rapen gaar. Er volgt een
heuse gisping over de professionaliteit van Montfoort.
Het briefdeel over V.d. Roest is het waard volledig te
publiceren. Eindeloze verbeteringen en doorhalingen in
het concept laten zien dat regent Meijer getracht heeft
zorgvuldige bewoordingen te kiezen. Regent Meijer
houdt zich in, maar van zijn beleefde bewoordingen
druipt de irritatie af, met V.d. Roest als lijdend voorwerp.
Meijer aan Frankenhuijsen (26 mei 1862): “(...) U weder
antwoord op dit uw schrijven is deze dienende om
Uedele te melden dat de motieven daartoe geensints
bestaan, zoo als door Uedele veronderstelt wordt, in
mededeelingen van kwaadgezinden en niet geloofwaardige
persoonen maar wel dat het bestuur tot dat besluit
gekomen is ten gevolge de zeer verwaarloosde toestand
waarin het meisje V.d. Roest bij ons is teruggekomen,
waar vooral het afzigtelijke hoofdzeer om tot ons leedwezen
de overtuiging gegeven heeft dat de kinderen met
geen genoegzaam zorg behandeld worden, vooral de
reiniging veel te wensen overlaat, sedert haar terugkomen
alhier is zij in behoorlijke behandeling geweest met
dat gevolg dat het hoofd in den korten tijd merkelijk beter
is zoodat wij hoop hebben haar bij zorgvuldige oppassing
daarvan spoedig geheel te genezen, wel een bewijs
dat het bij goede zorg geheel te overwinnen was
geweest. (...)”.
Daar kan Frankenhuijsen het mee doen! Het is tussen
hem en het weeshuis nooit meer goedgekomen. Na het
incident met C.H.v.d. Roest zijn geen wezen meer
opgezonden. Montfoort sluit zijn deuren in 1867.
Vervolgens heeft het weeshuis V.d. Roest ondergebracht
in het gesticht Bethel te Zetten. Aartsoptimist ds.
Heldring ziet mogelijkheden haar op te leiden tot dorpsnaaister.
137 De regenten krijgen in mei 1863 gerapporteerd:
“de heer J.C.C. Meijer rapporteert de ontvangst
eens briefs van het bestuur over het gesticht Bethel en
dat Zijn Edele eene conferentie heeft gehad met de
directrice van dat gesticht ter zake, de aldaar besteedde
wees C.H. van der Roest, welke wees blijken geeft van
verregaande luiheid, de heer J.C.C. Meijer stelt voor, om
nog dit kwartaal te blijven voortgaan met deze besteding
en ten hare opzigte aldan een nader besluit te nemen,
waarmede de vergadering zich vereenigt.” 138
In augustus 1863 overweegt het bestuur haar als
Amsterdamse wees als uit het gesticht Bethel te ontslaan;
zij is inmiddels 21½ jaar oud. Het bestuur heeft
Bethel nog voorgesteld haar aan een betrekking te helpen
maar die zien geen mogelijkheden. De notulen:
“eene brief van mej. Langelaar directrice van het gesticht
Venijnige brief van 26 mei 1862 van regerend president
regent Meijer aan Frankenhuijsen te Montfoort over het
gebrek aan verzorging van het hoofdzeer van V.d. Roest.