Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

den, daar gaat het mij om. Nogmaals, de geesten zijn het die alles
waarnemen, zij met wie Jeanne thans leeft.’
‘Wij zijn nu wel gelukkig dat zij is heengegaan. Ik ben door haar
dood anders gaan denken en heb veel geleerd tijdens haar ziekte.
O, hoe dapper was zij; hoe flink heeft ze zich gehouden. De laatste
dagen had ze het voortdurend over haar reis; ze zag bergen en had het
over haar vriendin Greetje. Ik ben nu gaan geloven dat er meer is dan
wij ons kunnen indenken, ik ben wakker geworden. Steeds dacht ik
aan hallucinaties, maar ik weet nu wel beter. De laatste dagen was ik
steeds aan haar sterfbed. Soms zei ze: ‘Kijk, daar heb je moedertje
weer. Kijk dan, daar is moeder!’
‘Nee moeder, ze ziet u niet, nog lang niet, maar ik wel!’
‘Och, dat is te veel voor mij, waar heb ik dat alles aan verdiend?
Greetje ook nog?’
Dan liep ik maar weg en dacht dat ze gek zou worden. Maar ze
werd niet gek. Ze vertelde mij, als ik zo met haar alleen was, over
mooie dingen. Ze noemde dan veel uw naam en zei: ‘Zie, zo ziet
Jozef nu altijd. Ik weet wel waarom ik zie. Ze komen mij halen, ja
zus, ze komen mij halen, ik mag op reis; Jozef weet het.’
Aan één stuk praatte zij door en vertelde wat er om haar heen was.
Ik weet dat ze dat vroeger ook kon, maar nu was alles zo anders.
Zij sprak als een wijsgeer, maar zij was ook de wijste van ons allen.
Toen moeder stierf – ik weet het nog als vandaag – was het alsof het
haar niet aanging. We namen het haar hoogst kwalijk. Maar dan zei
zij: ‘Ook dat zul je nog leren. Eens zie je het, eens voel je dat er geen
dood is.’ En dan vertelde zij van het spiritisme. De ogen zijn mij en
mijn zuster geopend. Op een morgen zei ze: ‘Zie eens wat moeder me
heeft gebracht?’
Ik zag niets bijzonders en vroeg: ‘Wat bedoel je, Jeanne?’
‘Zie je dat dan niet?’
Ze sprak als een kind en mijn hart kromp ineen toen zij het mij
vroeg. Ik zei dat ik niets zag en dacht: Zie je nu wel, nu wordt ze gek.
Dadelijk zei ze, alsof ze mijn gedachten had opgevangen: ‘Denk je
dat ik gek ben?’
U kunt zich niet voorstellen hoe ik schrok.
‘Ga nu eens bij mij zitten’, en ze vatte mij bij mijn arm en trok me
77