Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

het haar zelf hoorde zeggen en zij zich dus daarvan bewust was.
Hier waren geen woorden voor te vinden.
‘Ga’, zei ik, niet wetende wat te zeggen, ‘ga, lieve Jeanne, moge
God je op je tocht geleiden. Ik zal je nooit vergeten; wij zijn voor eeuwig
broeder en zuster geworden.’
Daarna werd het nog stiller en in die stilte voelde ik dat Jeanne zich
van mij verwijderde. Ik hoorde en zag niets meer van haar.
Maar daarna – het had even geduurd – keerde zij tot mij terug en
zei: ‘Ben je er nog? Ik voelde mij weer in slaap vallen, want ik ben zo
moe, maar ik werd toch weer wakker. Weet jij wat het is?’
De oude Jeanne, dacht ik, hoe ontroerde mij haar vraag. Ik voelde
dit alles doordat mijn leider het in mij legde en ik zei tot haar: ‘Mijn
leider Alcar liet mij voelen dat wij met elkaar door zijn kracht zijn
verbonden. Alcar concentreerde zich op iets anders en je ging terug
naar je vorige toestand.’
Jeanne zei niets daarop, doch even later: ‘Jozef, ik zag Greetje en
moedertje, ze komen mij halen.’
Hierdoor was ik zo verbaasd, dat ik niets meer kon zeggen. Toen
vroeg Jeanne: ‘Waarom zeg je niets?’
Ontroerd door dit alles, zei ik bevend: ‘Je bent een wonder,
Jeanne.’
‘Zo, denk je dat? Nee’, hoorde ik, ‘dat ben ik niet. Daar, dat grote
licht, dat is het wonder.’
Daarna sprak Jeanne nog: ‘Ik sliep, Jozef. Weet jij wie mij wakker
maakte?’
‘Mijn leider, Jeanne.’
Alcar liet mij nu voelen dat ik in mijn dagbewustzijn zou terugkeren.
‘We mogen haar niet te veel vermoeien, zij heeft haar krachten
nodig.’
Toen zei ik: ‘Goede reis, Jeanne’ en voelde mij in een flits terugkeren.
Tevens voelde ik dat Jeanne nog wilde spreken, maar ik was niet
meer te bereiken.
Naast haar lichaam werd ik wakker. Alles was zoals ik het in de
geest had verlaten. In een kwartier had ik een eeuwigheid doorgemaakt.
Nu beleefde ik een ander wonder. Jeanne had nog iets willen zeg-
74