Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

Ik mocht dit echter beleven. Wonderen in de geest werden mij duidelijk
gemaakt en leerde ik kennen.
Steeds korter werd de afstand en ik voelde dat Jeanne in mij kwam,
wij werden geestelijk verbonden. Ik voelde haar, ik was één van ziel
en geest. Of zij mij ook voelde, dat wist ik niet. Daarna kwam er een
groot geluk in mij. Het was als de opkomende zon, een ontwaken in
de geest, het opstaan van een dode, waarvan het leven opnieuw
begon te ontwaken door hoge geestelijke krachten die daarop
inwerkten. Dat was Alcar, mijn geestelijke leider. Jeanne was gelukkig,
zij voelde mij ook en toen gebeurde het grootste wonder van al
wat ik misschien ooit door mijn gaven zou beleven.
In deze onnoemelijke stilte hoorde ik Alcar zeggen: ‘Nu opletten,
Jozef, ik ga je verbinden. Je zult met haar kunnen spreken.’
Plotseling voelde ik in mij spreken en hoorde ik zeggen: ‘Ben je
gekomen, Jozef?’ Het was de stem van een kind en het ontroerde mij
diep.
‘Ja’, seinde ik haar, ‘ik ben het, Jeanne.’ Het was alsof Jeanne van
achter een sluier tot mij sprak; haar geluid was een zacht gefluister,
dat ik voelde en verstond.
Nu hoorde ik Alcar zeggen: ‘Het is diezelfde kracht die werkte toen
je op verre afstand met je stoflichaam sprak.’
Thans begreep ik het; ik had het reeds beleefd. Ik voelde Jeannes
stemgeluid. Zij sprak zoals de geesten met elkaar spreken, het was de
geestelijke taal, die zij nu reeds kende en gebruikte. Hoe wonderlijk
is dit grote gebeuren, dacht ik. Nu voelde ik dat zij geheel in mij
kwam, één van ziel, één van gedachten waren wij. Ik zag haar voor
mij en de sluier, die ik zoëven nog had waargenomen, werd verwijderd.
In stralende schoonheid zag ik haar, want haar geesteslichaam
was reeds aan het veranderen. Jeanne ging in de geest over en door
haar mooie aardse leven, door de liefde die zij droeg en voelde, nam
het geesteslichaam die heerlijke uitstraling over. De woorden die nu
in mij kwamen, benamen mij schier de adem.
Jeanne zei: ‘Nu ga ik sterven, ik ben bezig, Jozef. Nu ga ik op reis,
mijn koffers zijn reeds gepakt.’
O mijn God, dacht ik, wie zal ooit kunnen geloven dat ik dit
heb beleefd? Ik beefde, doch niet omdat zij heenging, maar omdat ik
73