Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

hoofd gekregen. Is dat niet wonderlijk?’
‘Je bent prachtig beschermd.’
‘Nu weet ik ook wanneer die dingen tot mij terugkeerden. Het was
toen ik begon te sukkelen.’
Heel goed, dacht ik, leed en smart, ziekte en andere verschijnselen,
die maken de mens gevoelig.
‘Als ik zo nadenk, heb ik toch nog heel wat beleefd. Ik kon het dus
horen, Jozef, omdat moeder mij kon bereiken, anders had ik het
schilderij zeer zeker op mijn hoofd gekregen, nietwaar?’
‘Ja, je was te bereiken. Je moeder werkte op je in en dat is haar volkomen
gelukt.’
‘Je lijkt wel een wijsgeer, zoals je me alles uitlegt.’
‘En jij’, liet ik erop volgen, ‘bent een weetgier.’
Jeanne lachte en ik maakte mij gereed om te vertrekken.
‘Ga je heen, Jozef? HË, dan moet ik weer twee dagen wachten.’
‘Ja, ik moet weg, er zijn nog meer mensen die mij nodig hebben.’
Dit afscheid was moeilijk; ook Jeanne voelde het. Ze keek mij aan,
maar zei niets, doch ik wist waaraan zij dacht, omdat ik haar aanvoelde.
Geen woord werd er meer gesproken. Om haar heen lag de dood,
waar zij op wachtte. Wij voelden het beiden.
Toen ik de volgende keer bij haar kwam, zag ik terstond dat haar
einde naderde. Op haar gelaat lag de dood, haar vriend, die zij spoedig
zou leren kennen. Geestelijk was zij zich bewust van alles en
dadelijk begon zij weer vragen te stellen.
‘We hadden het laatst over dromen, nietwaar? Ik zei, kort voordat
je heenging, dat ik wist wanneer het bij mij was teruggekeerd. Weet
je dat nog?’
Ik maakte daaruit op dat zij dag in dag uit aan al die dingen lag te
denken en ik vroeg haar: ‘Wat wil je daarmee zeggen?’
‘Ik wil weten hoe dat kan?’ Ze was zeer scherpzinnig in haar vragen,
doch mijn leider zei haar niet meer te vermoeien en spoedig
heen te gaan. Ze wist nu voldoende!
‘Nu, zeg je niets?’
‘Je bent ongeduldig, Jeanne, ik moet eerst denken.’ In waarheid was
ik met mijn leider in contact, waarvan zij echter niets hoorde of zag.
‘Dat je veel hebt gedroomd, komt omdat je ziek bent, dan wordt de
68