Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

lijke uren die zullen komen en ook bij haar aankomst in de sferen.
‘Vraag me maar iets’, zei ik, ‘wat je gaarne zou willen weten.’
Ze hoefde niet lang na te denken; reeds op hetzelfde ogenblik
vroeg ze: ‘Als ik sterf, zie ik dan aanstonds moeder en Greetje?’
‘Ja, je zult hen zien.’
‘Heerlijk, wat zal ik blij zijn. Zeer nieuwsgierig ben ik hoe alles
daar aan de overzijde is. Zullen ze mij opwachten?’
Het mankeerde er nog maar aan, dacht ik, dat ze vroeg of ze haar
zouden komen halen? Ik hoefde haar echter niet veel te vertellen daar
zij zelf reeds verder ging.
‘Wil je wel geloven dat ik er reeds naar verlang? Wat heb ik op deze
wereld? Niets! Steeds alleen met mijn zuster, waarmee je nergens over
kunt praten. Dan die rust, die ontzaglijke rust, waar ze zoveel over
schrijven. O, die stilte! Heb jij die daar ook gevoeld? Het is bijna niet
te geloven, maar ik voel toch dat het zo zal zijn. En dan eeuwig, eeuwig
ben je verbonden! Jozef, denk je dat nu eens in. Je benijdt me
zeker dat ik heen zal gaan?’
Jeanne was een wijsgeer, hoever gingen haar gedachten. Van de ene
verwondering viel ik in de andere. Zelf zou ik liefst willen sterven.
Het schoonste wat men mij op aarde zou kunnen geven, was de
dood. Maar ook in haar was die kracht. En toch was zij niet in de sferen
geweest, was geen zienster en bezat niet die grote verbinding die
ik bezat. Ik voelde echter waarom zij zo zeker in alles was. Steeds
meer naderde zij haar reis en hoe meer die tijd naderde, des te gevoeliger
werd zij. Het was heel natuurlijk, zo moesten alle mensen zijn;
ze zouden zich moeten overgeven, dan was de dood geen kwelling,
maar een reis naar de eeuwigheid.’
‘Wat zal moedertje mij verknoedelen, Jozef.’
‘Wat zeg je?’
‘Verknoedelen’, herhaalde ze. ‘Dat is een woord van haar, een
woord zoals vele mensen hebben om er iets liefs mee uit te drukken.
Ik ga in het hiernamaals bij een hoge berg wonen, dan kan ik naar
boven wanneer ik zelf wil. Kan dat?’
‘Ook dat is mogelijk. De mens bouwt zich in de sferen zijn eigen
woning. Op aarde zijn we daar reeds aan begonnen, tenminste, zij die
zich geestelijk willen verrijken. Anderen leven in duisternis en koude
62