Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

te op antwoord.
‘Ik zal je zeggen waarom ik dat weet: omdat ik het zie en voel.
Ben je nu tevreden?’
‘Nee, nog niet, ik wil gaarne weten waarom en waar het aan ligt,
je voelt wel wat ik bedoel.’
‘Luister dan. Zoals ik jou innerlijk voel, je geestelijke afstemming
waarneem en je uitstraling zie, zeg ik je dat je los bent van je stoflichaam.’
‘Hé, wat is dat eenvoudig, ik dacht een heel verhaal te zullen
horen. Maar toch ben ik gelukkig, want daar lag ik de laatste dagen
over te denken, het hield me steeds gevangen. Veronderstel, dacht ik,
als ik nu eens niet van mijn stoflichaam bevrijd werd! Kun je me daar
nog meer van vertellen?’
‘Ik heb er veel van verteld in mijn boek.’
Ik zag haar aan en wilde weten hoe zij thans zou reageren. Doch zij
ging er niet op in, waardoor ik voelde dat verschillende problemen
haar bezig hielden.
Zij was vol van de grote reis die ze zou gaan maken en zei: ‘Als het
maar niet zo lang duurt, ik wil wel op reis.’
Ze was haar eerste vraag alweer vergeten en ze schaterde van het
lachen. Jeanne was groot, heel sterk in haar gevoelsleven.
Zij vervolgde: ‘Ik kom heus niet door donkere tunnels, o, nee,
ik zie me reeds in de schone natuur! Als ik maar niet zoveel hoef te
lijden, dan ben ik reeds dankbaar.’
Je bent een schat, dacht ik, een echte lieve schat. Er lagen een zeer
groot geloof en een diepe overtuiging in haar. Ik zou alles doen om
het haar zo licht mogelijk te maken.
Nu vroeg ze plotseling: ‘Is je boek er nog niet?’
‘Nee, nog niet, maar het komt spoedig.’
‘Fijn’, zei ze, ‘heerlijk, dan ga ik lezen. Het is hier zo heerlijk rustig.’
Arme Jeanne, zij zou het niet meer lezen. Het ontroerde mij hevig.
‘Vertel me eens wat van je boek, Jozef, wil je? Of heb je vanmorgen
niet zoveel tijd?’
Ik had me er reeds op voorbereid om met haar te kunnen spreken.
Deze gesprekken, zo zei mijn leider Alcar tot mij, geven haar de
kracht straks alles te kunnen dragen, ze geven haar steun in de moei-
61