Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

er natuurlijk niet over.
Jeanne, zo heette zij, was van een voortleven overtuigd en wij hadden
dikwijls heerlijke gesprekken. Ze vertelde mij veel over haar
leven, toch keerde zij steeds naar het leven na de dood terug; dit had
haar innigste belangstelling. Ik leerde haar als een krachtige persoonlijkheid
kennen. Zij was groot in haar opvattingen, want zij had in
het leven geleerd zich de goede krachten eigen te maken. Wanneer zij
mij over haar leven vertelde, was zij als een klein meisje en toch was
zij de vijftig reeds gepasseerd. Innerlijk droeg zij een grote schat, ze
was eenvoudig en vol liefde voor iedereen die tot haar kwam; zacht
in gevoel en gereed om anderen te helpen.
‘Je weet nooit’, zo zei ze, ‘hoe je ze zelf nog eens nodig hebt en
daarmee heb ik steeds rekening gehouden.’
Op een morgen vertelde zij: ‘Wanneer ik in het hiernamaals ben
aangekomen, dan kom ik je vanuit die wereld bezoeken. Je zult mij
immers zien, nietwaar? Of denk je van niet?’
Ik zei niets, maar glimlachte en dacht: Hoe komt een mens, een
zieke, aan zulke gedachten?
‘Ja, lach maar niet, ik kom terug naar de aarde’, ging zij verder.
‘Zou je dat heerlijk vinden, Jozef? Denk je dat eens in, hoe schoon,
hoe heerlijk het is dat te mogen beleven. Maar’, liet zij erop volgen,
‘als het mag, want je kunt daar maar niet doen wat je zelf wilt. Ik heb
er genoeg over gelezen en weet er veel van af, ik ken de daaraan verbonden
moeilijkheden. Hoevelen zeggen niet dat zij zullen terugkeren,
maar je ziet en je hoort ze niet. Anderen komen zich bij hun
familieleden manifesteren en zeggen dat ze gelukkig zijn en leven. Ja,
het leven daar moet wonderlijk zijn. De mensen moesten er dieper
op ingaan, maar de meesten zijn er angstig voor. Heerlijk, daar te
zijn, te weten dat je leeft en nog alles van je aardse leven weet, vind
je niet?’
‘Ja’, zei ik, ‘het is prachtig en het stemt je gelukkig.’
‘Je moet een goed leven hebben geleid’, vervolgde Jeanne, ‘anders
is het niet mogelijk. Hoe denk jij erover?’
‘Ik denk er net zo over’, was mijn antwoord, maar ondertussen
dacht ik aan andere dingen. Want het waren schone woorden die
ik hoorde en vele mensen konden daar een voorbeeld aan nemen.
47