Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

De man zou nadenken en nog eens nadenken, om dan toch niets te
kunnen zeggen, daar hij dit raadsel niet kon oplossen. Dit alles was
voor hem te diep.
Met drie wezens was ik in verbinding geweest, ik behandelde een
mens, nam de pijnen weg waarmee hij was gekomen en sprak met
wezens in de geest, waarvan er één op sterven lag. Wat een wonder
van natuurkracht! Toch was alles eenvoudig wanneer men die krachten
kende en zag, hoorde en voelde, wanneer men wilde aanvaarden.
Wanneer men het gezicht bezat om te zien, het gehoor om te horen,
om hun duidelijke maar zachte stemmen te kunnen opvangen, dan
waren al deze problemen geen problemen meer en het wonder geen
wonder, maar waren het menselijke krachten van de geest, dan was
het de liefde die het wezen bezat. Voor mij loste dit probleem zich op
en was het een natuurlijk gebeuren. Doch wie dit niet kan zien of
voelen, lacht om alles. Wie deze afstemming niet bezit, lacht, maar
hij lacht om zijn eigen domheid.
Mensen op aarde, zegt het u niets? Stemt het u niet gelukkig?
Aanvaardt gij dat gij eeuwig leeft? Dat wij steeds verder zullen gaan
en onze weg zullen vervolgen, dat gij van de ene planeet naar de
andere zult evolueren? Voelt u dat het leven op aarde reeds de eeuwigheid
is? Dat het eeuwige leven in ons ligt? Tonen deze bewijzen
u niet dat zij die op aarde zijn gestorven, in een andere toestand
leven? Het ligt aan ons of zij ons die bewijzen kunnen geven. Wij
moeten ons openstellen, de deuren van onze zielewoningen openen.
Dan zullen wij ontvangen, veel ontvangen, heel veel schoons. Onze
geliefden zullen terugkeren om ons in de laatste uren bij te staan. Zij
geven ons bewijzen dat zij ons opwachten. Lach dus niet om een
wetenschap die gij niet in u voelt of kent. Lach om geen andere godsdienst
en vervloek geen ander mens, want gij vervloekt uw eigen eeuwige
afstemming. Leef een leven in de geest en de schatten des geestes
zullen u worden toegeworpen. Dan zullen de poorten van de hel
voor u niet ontsloten worden, want de sferen van licht wachten u op.
Maar de mens vervloekt zichzelf als hij alleen aan zijn stofleven denkt
en zijn innerlijk, dat eeuwige lichaam, laat sterven van geestelijke
honger. Een geestelijke ondergang is een in lompen gehulde intrede
in het land van eeuwige vrede. Duizenden jaren zijn er reeds voorbij-
40