Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

Ik voelde de stilte des geestes en in deze toestand kon men alleen
maar voelen, het gesproken woord zou de rust verstoren. Ik bad innig
dat het niet lang meer zou duren. Hoe verheven was dit sterfbed! In
de verschijning lag het geduld van de eeuwigheid. Zijn reine handen
straalden dat licht uit. De priester lag in een diepe slaap; het genezend
magnetisme had hem in slaap gewiegd.
Enige minuten waren voorbijgegaan, toen ik reeds hoorde dat ik
moest ophouden. Het was mijn leider die mij deze boodschap gaf.
Tevens hoorde ik: ‘Neem afscheid van hem, Jozef.’
Gaat hij dan over? dacht ik.
‘Dat zul je spoedig weten, ga nu heen!’
Ik keek voor het laatst naar hem die een vriend en vader voor mij
was geweest. ‘Vaarwel, brave priester, velen zullen u missen.’
Aan de deur bleef ik staan. Zouden zijn ogen nog opengaan?
Zeggen die lippen niets meer, hebben ze niets meer te zeggen? Als een
marmeren beeld lag hij daar. Zelfs zijn ademhaling scheen ingeslapen.
Iets schoons moest ik achterlaten, maar iets nog schoners zou ik
terugontvangen. Maar daarvan wist ik nog niets; dat alles zou ik later
beleven.
Daar lag een mens, waardig die naam te dragen. Wat was een mens
d·n mooi; dan straalde hij, dan was hij de kosmisch ontwaakte. Zie,
dan was de mens een kind van God, zoals God al Zijn kinderen wilde
zien. Hoe heerlijk zou de wereld wel zijn als alle mensen zo waren!
Nu voelde ik een drang dat ik moest heengaan; Alcar stuurde mij de
kamer uit. Beneden vroeg men mij weer of het nog lang zou duren,
doch ik wist nog niets en wenste hun kracht en sterkte toe en ging
heen.
Dit alles te mogen beleven was toch wel een grote genade. Het te
voelen was geestelijk geluk, het te mogen zien was nog wonderlijker.
De priester was als een kind, hij was vader, zieleherder en vriend voor
iedereen die zijn hulp nodig had. Als kind zou hij de sferen van licht
binnentreden, als vader en zieleherder was hij de stuwende kracht en
de reddende engel. Ik zag in hem het symbool van geluk en ware
menselijkheid. De stralen van het eeuwige leven voedden zijn dagbewustzijn,
daarin had hij geleefd.
Zondag en maandag gingen zo voorbij, waarin ik niets meer van
37