Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

en glimlachte zacht als de zoete glimlach van een kind. De duivel die
zich achter het spiritualisme verborg, was veranderd in een hemels
wezen. De dood ging daarin over, beiden waren één, broeders in de
geest. Urenlang had ik wel kunnen doordenken, er scheen geen einde
aan te komen, want het einde van dit wonderlijke gebeuren, van dit
probleem, lag in de eeuwigheid. Daar bestond het; het probleem was
de mens, het kind van God.
Nog had ik alles niet ontvangen, nog was ik onkundig van steeds
grotere waarheden en wonderen dan die ik tot nu toe had ontvangen.
Maar spoedig zou ik ook deze beleven.
Het werd zaterdagmorgen en als gewoonlijk ging ik naar de zieke.
In zijn ogen lag nu een glans, die ik in de sferen van licht, bij de engelen
die daar vertoefden, had waargenomen. Deze glans kon men ook
bij kinderen zien; de reinheid van ziel straalde uit die kleine wezens.
Ik stond voor zijn bed en de priester opende zijn ogen. Een golf van
liefde doorstroomde mij, twee ogen peilden, twee ogen voelden, twee
ogen zonden liefde tot mij en vertelden van heengaan. Ze sloten zich
heel zacht, heel langzaam en ik wist: ze sloten zich voor deze aarde.
Een schok ging door mij heen. Zouden ze niet meer voor mij opengaan?
Wat ben je veranderd, dacht ik, mijn lieve vriend en vader.
Lang zal het nu niet meer duren. Ik dacht aan het begin, toen mijn
patiënte bij mij kwam en mijn leider Alcar mij het bericht van het
naderende einde had doorgegeven. Hoe waar was alles. Hoe zuiver en
wat een macht lag er verscholen in dit gebeuren. Wanneer zij dit wilden,
wisten de geesten alles en konden zij alles van de mens weten.
Zouden zijn lippen nog spreken? Zouden die lieve blauwe ogen mij
nog eens aanzien? Zouden ze in werkelijkheid niet meer opengaan?
De paar stappen van achter het bed waar ik stond naar de plaats waar
ik steeds zat, leek mij een eeuwigheid. Ik voelde het, er kwam iets in
mij dat mij zei dat hij niet meer zou spreken of kijken. In hem lag de
eeuwige rust en die rust ging in mij over. Naast hem waakte nog
steeds het jonge hemelse wezen, zijn kind, dat men dood waande. Ik
zag en voelde het wezen en het had zijn mooie handen op het hoofd
van zijn vader gelegd. Een groot licht bestraalde de priester. In dit
licht, dat om en in hem was, zou hij overgaan. In de sferen van geluk
en liefde zou hij ontwaken en leven.
36