Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

die zelf levend dood zijn. In u ligt een vonk van eeuwig leven, in u
ligt de eeuwige waarheid. Laat, o mens, uw leven door mijn naam
niet vergallen. Ik ben niet dood, ik ben leven, en wie mij kent zal
gelukkig zijn.’
Ik had alles kunnen volgen, maar wie sprak zo met mij? De dood!
Hij was een levend wezen, dat verder zag dan wij die dachten te
leven. Hij was koud en bezat tegelijk zon, waardoor hij allen kon verwarmen
die in hem het leven zagen.
Met een gevoel van groot geluk trad ik mijn woning binnen. Wat
een morgen! Hoeveel had ik ontvangen en mogen beleven? Wat was
het dan heerlijk om medium te zijn. Het leven dat achter de sluier
leefde, leerde ik aldus kennen. En dit door hem die ik nog zo kortgeleden
had leren kennen, maar wiens grote mensenliefde ik had ontdekt.
Spoedig zou voor de priester de ware betekenis van de dood
duidelijk worden en zou hij in een paars licht overgaan. Het paarse
zou zich met duizend andere kleuren verbinden, die de uitstraling
van zijn eigen innerlijk leven waren. Het was zijn hemel, die hij voelde
en zag. Daar zou men hem opwachten. Een onvergankelijke
schoonheid en een eeuwigdurende rust wachtten hem. Weinig vermoedde
ik op dit ogenblik dat ik nog meer schoons en verhevens met
de priester zou beleven.
Spoedig was het zaterdag. Ik verlangde reeds naar hem toe te kunnen
gaan. Bij hem voelde men mijn krachten en werd ik begrepen.
De priester wachtte reeds. Hij nam mijn handen in de zijne en zei:
‘Mijn Jozef.’
Hoe was deze man van mij gaan houden! De tranen schoten mij in
de ogen. Zienderogen ging hij achteruit, de ziekte was niet tegen te
gaan. Ik nam naast hem plaats, legde mijn linkerhand op zijn voorhoofd,
mijn rechter- op zijn borst en bestraalde hem. Hij, de priester,
zoog die kracht in zich op en deze schonk hem rust, die hij zo
nodig had voor zijn laatste dagen op aarde. Het zou zijn heengaan
vergemakkelijken. Hij voelde de heilzame inwerking van het levensmagnetisme.
Hier konden geen medicijnen meer helpen en ook ik kon daaraan
niets veranderen. Nadat ik gebeden had, hoorde ik mijn leider zeggen
dat ik mij in de geest moest concentreren. Op hetzelfde ogenblik
28