Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

tegemoet. Zij voelden ontzag, heilig ontzag voor zijn persoonlijkheid
en eerbiedigden zijn zielewoning. Zij wilden zijn zielsrust niet storen
en keerden kalm huiswaarts. Naar ziel en lichaam had hij hen geholpen.
Maar er kwamen ook anderen, die zomaar binnenvielen; die
kenden en voelden geen ontzag. Verbaasd zag hij hen dan aan, maar
zei niets. Een mens had hulp nodig en die hulp wilde hij hun geven.
Hoewel bevend van schrik, de mens voelend met al zijn gebreken en
fouten, wist hij zichzelf tot kalmte te brengen. Hij beheerste zich,
glimlachte slechts en stelde hen gerust. Zijn eeuwigdurende glimlach
verrichtte wonderen. Velen traden binnen, zagen hem scherp in de
ogen, waarvan hij rilde en beefde, maar hij stond voor hen als een
kind en was verbaasd over zoveel onmenselijkheid. Zijn schone zielewoning,
steeds verzorgd zodat God kon binnentreden, werd door
de mens bezoedeld.
Dan bleef hij, wanneer de mens was heengegaan, alleen achter met
al dat menselijke. Hij moest het alleen zien te verwerken. Niemand
kon hem daarbij helpen, maar hij had ook geen hulp nodig. Hij wist
en bezat de kracht en verstond de kunst en had de kennis die ervoor
nodig was om zijn geestelijke woning schoon te houden, zodat God
op het onverwachtste ogenblik kon binnentreden. Hij bezat die grote
kracht en droeg ze en diep, heel diep in hem lag die reine liefde.
Nee, zijn zielehuisje konden de mensen niet besmeuren. Een zee
van liefde spoelde het schoon, niets bleef op zijn plaats en de vlammen
van zijn onuitputtelijke liefde droogden het. Geen mens kende
zijn geheim, maar zij wilden het ook niet kennen. In stilte droeg hij
deze schat en glimlachte slechts, waarmee hij alle mensen aan zich
verbond die tot hem kwamen. Zo leefde hij, zo had hij geleerd te
moeten leven. Zo voelde ik deze priester aan.
Het was stil rond de zieke en ik dacht aan Alcars woorden, dat hij
een groot priester was geweest. Ik voelde de stilte van de dood, het
heengaan van deze wereld, het binnentreden aan gene zijde. Dat probleem
woelde in mij; ik voelde en zag het en ik werd daarin opgenomen.
Wat ik thans beleefde, zou ieder mens die op aarde leefde, moeten
doormaken. Ik voelde de priester, peilde zijn innerlijke toestand
en wist hoe gelukkig hij straks zou zijn. Hij had geleefd als mens, als
een kind van God.
24