Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

hiernamaals en was met het eeuwige leven verbonden geworden.
Ik mocht door zijn studie heen zien en daardoor kende ik tegelijk zijn
theologie en het leven achter de sluier.
Al dat grote ging door mij heen; door mijn geestelijke leider Alcar
werd ik in de kosmos opgenomen. Ik wist nu dat ik een deeltje was
van dat machtige, dat grote en heilige leven. Toch had ik niet gestudeerd
en kwam van een boerendorp, maar had een wetenschap en
geloof ontvangen, zuiver als kristal. Het was eenvoudig natuur en
men kon het niet leren, men moest het voelen. De priester voelde
het; hij was zacht, zacht als het leven zelf en stond open voor dat
machtige leven. Het leven lag in zijn schone ogen, in zijn stemgeluid,
het bracht de zachte gevoelens van ziel en hart tot uiting en daaraan
kende men zijn persoonlijkheid. Dat kinderlijke, dat reine doorstroomde
zijn gehele wezen. Als kind zou hij straks de sferen binnengaan
en die hemelen betreden waar hem een ongekende schoonheid
wachtte. Deze priester had de mensen lief met al hun fouten en zonden.
Hij kende de hartstochten en begreep, omdat hij wilde begrijpen.
Hij wilde geen fouten zien en gaf, gaf steeds met volle handen.
Nooit waren die handen gesloten geweest en wie aan zijn zielewoning
klopte werd binnengelaten. Zijn zieledeurtje kraakte in zijn hengsels,
de scharnieren waren stuk gerukt, de deurposten verbrijzeld en hij
repareerde ze niet, daar hij wist dat ze opnieuw verbrijzeld zouden
worden. Hij liet de deur openstaan en iedereen, oud en jong, arm en
rijk, kon binnentreden. Hij liet dit toe omdat hij liefhad en veel liefde
bezat; anders was het immers niet mogelijk om hen te helpen?
Wie aan zijn woning klopte, werd binnengelaten en velen traden binnen.
Maar er kwamen er met modder en slijk aan de schoenen; dat
merkte hij echter niet; hij wilde het niet zien. Hij had hen immers
lief met al hun fouten en zonden.
‘Kom binnen’, hoorde ik hem zeggen, ‘o, kom gerust, wees niet
bang, mijn deur staat open’ en glimlachend trad hij de mensen tegemoet
en stelde hen gerust. ‘U ziet het, het deurtje is vernield en ik
kan en zal het niet meer sluiten. Het zal open blijven voor iedereen,
voor eeuwig.’
Dit had het leven hem geleerd en veel mensen waren tot hem gekomen.
De één zette zijn klompen voor de deur en trad hem zachtjes
23