Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

dwenen. Lange tijd vertoefde ik in de natuur en mediteerde en dacht
aan alles wat ik had mogen beleven. Alle psychische wetten die mij
op school waren geleerd, had ik mij eigengemaakt, ik bedoel die van
de hellen van de aarde tot aan die van mijn eigen afstemming toe.
Toen ik met mediteren gereed was gekomen, zei de broeder dat wij
een nieuwe reis zouden ondernemen.
Naar de eerste sfeer.
Voor wij vertrokken zei de broeder tegen mij: ‘Groet hen die u lief
zijn en die u begrijpen, Gerhard, want vooreerst zult gij hier niet
terugkeren!’
Ik deed wat mijn leermeester wenste en daarna gingen wij op reis.
Rechts van mij ging de broeder, die ik liefhad zoals een kind zijn
vader en moeder kan liefhebben. Voor mij was hij beiden geweest en
altijd zou ik daar dankbaar voor blijven. Wij wandelden geruime tijd,
maar plotseling dacht ik dat de natuur ging veranderen. Zag ik goed,
of verbeeldde ik mij maar wat? Maar nee, ik zag groen, werkelijk
groen, zoals op aarde. Hoe verder wij kwamen, hoe meer de natuur,
en alles wat erin leefde, veranderde.
‘Zijn wij hier reeds eerder geweest, broeder?’
‘Nee’, zei hij, ‘hier waren wij nog niet.’
Verder gaf hij mij geen uitleg. De bomen waren in hun zomerkleed
en ik zag bloemen, die ik in al de tijd die ik hier leefde niet had
gezien. De ene kreet van verwondering slaakte ik na de andere.
‘Zie daar, broeder, vogels! Waar gaan wij heen? Het is hier zo heel
anders dan in mijn sfeer. Ik heb die lieve diertjes in tijden niet gezien.
Droom ik of is het werkelijkheid? Zeg mij dan toch waarheen wij
gaan, broeder.’
Ik keek mijn leermeester aan en wachtte af wat hij zou zeggen.
‘Alles verandert, broeder.’
‘Luister, Gerhard. Wij zijn op weg naar de eerste sfeer.’
‘Wat zegt u?’
‘Naar de eerste geestelijke afstemming in de geest.’
‘Dat is toch niet waar?’
‘Het is de waarheid, wij spotten hier niet, zoals je weet; dat hoef ik
224