Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

geschieden, daar zal ik voor waken.’
De man wreef zich de handen en zei niets. Misschien, dacht ik, was
hij thans werkelijk bereid om een ander leven te beginnen.
‘Hoelang bent u al daar beneden?’ vroeg ik hem weer opnieuw.
‘Het kunnen jaren zijn’, zei hij.
‘Weet u dan dat u op aarde bent gestorven?’
‘Ja, dat weet ik’, gaf hij mij kort en stug ten antwoord.
Zo, dacht ik, weet je dat, ik wist het indertijd niet.
‘Gaan wij verder?’
‘Ja, wij zullen vertrekken.’
Ik trok hem weer op mijn rug en daar ging ik. Voortdurend werd
het moeilijker en weer wilde ik wat rusten.
‘Duurt het nog lang’, zei hij, ‘voordat wij daar zijn waar ik rust zal
vinden?’
Wat weet hij van rust af, dacht ik. Niemand hier wist van geestelijke
rust iets af. Wie of wat was hij? Ik maakte mij nu niet angstig
meer dat ik de plaats niet zou vinden, want nu kon ik mij oriënteren
en in de goede richting gaan. De man deed alsof hem de duisternis
en het leven niet meer aangingen. Een dergelijk type had ik nog nooit
gezien. Bij velen zag ik tranen, maar hij voelde blijkbaar nog geen
leed en smart over de vele zonden die hij had misdreven.
‘Hoe komt u aan die rust’, vroeg ik hem onverwachts, ‘hebt u die
in de duisternis leren kennen?’
Ik vond mijn vraag dom en onduidelijk gesteld, doch het was reeds
geschied.
‘Aan die rust?’ zei hij. ‘Maar u zegt toch dat u mij naar een ander
land zult brengen waar het rustig zal zijn? Ik geef mij aan u over.’
Wederom stond ik verslagen. Merkwaardig, deze kerel, dacht ik. In
ieder geval niet zoals die wilden daar beneden en toch had hij daar
geleefd. Van deze afstemming begreep ik niets.
‘Gaan wij verder?’
Had hij angst, of was het nieuwsgierigheid? Wat voelde hij eigenlijk?
Verwonderd zei ik: ‘U bent toch niet zo ongelukkig als ik had
gedacht.’
Hij glimlachte en zei: ‘Als u zich beter wist te concentreren en uw
220