Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

ik in deze stemming. Maar wat had ik dan gewonnen? Hoe zou ik
van dit leven kunnen vertellen? Ik had nog niets geleerd en wist te
weinig van deze sferen af. Velen waren reeds teruggekeerd omdat zij
het niet hadden kunnen uithouden.
In deze twijfel kwamen andere gedachten in mij op en ik voelde
dat ik van verre werd geholpen. Was het mijn leermeester die mij te
hulp kwam? Nee, ik zou niet moedeloos omkeren, duizendmaal nee,
zei ik tot mijzelf, wat een ander kon, zou ook ik kunnen.
Toen meldde ik mij weer aan en met een andere colonne daalde ik
af. Deze keer hoorde ik het verschrikkelijk loeiende en schreeuwende
lawaai van de duisternis. Vreemd, dacht ik, dat ik dit bij het eerste
afdalen niet had gehoord. De gids zei mij echter dat ik nog steeds
niet was verbonden. Daar heb je het al, dacht ik, wat weet ik nog weinig
van dit leven. Het was afgrijselijk wat ik hoorde. Het was alsof er
een orkaan op komst was, één storm van hartstocht en geweld. Toch
was ik blij dat ik opnieuw was afgedaald, want ik voelde mij nu sterk
en uitgerust. Men had mij duidelijk gemaakt dat ik aan mijzelf moest
denken. Nu zou ik over mijzelf waken en voorzichtiger zijn.
Weer bevonden wij ons tussen krotten en holen; daar leefden de
diepst gezonkenen en dezen hadden hulp nodig en waren meestal te
bereiken. Zij zonderden zich van de massa af en vroegen om hulp,
iets wat ik eerst nu leerde begrijpen. Ergens anders zag ik uit spleten
wringende handen steken, die om hulp vroegen. Doch zou men op
hun hulpgeroep ingaan, dan werden je handen gebroken. Deze
wezens waren niet te helpen. De krachten waarmee men kon aanvoelen
wie er te helpen waren en wie niet, leerde ik kennen.
Onze gids maakte mij erop attent dat wij in de zelfmoordenaarssfeer
waren. Deze toestand had ik nog niet gezien. Hier zag ik de
moordenaars van de aarde, allen waren op onnatuurlijke wijze hier
aangekomen. Vrouwen en mannen waren er bijeen. Zij voelden hun
pijnen en smarten zoals als ik de mijne had gevoeld, doch wat een
verschil van leed, smart en ellende. Met touwen om de halzen, gaten
in hun hoofden, kortom, in de verschrikkelijkste ellende lagen zij
daar terneer. Bij vrouwen zag ik afgrijselijke tonelen, zij leefden in
hun zonden en al die verschrikkingen lagen als gedaanten om hen
heen; zij konden zich daarvan niet bevrijden. Hier zag ik mensen in
217