Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

‘Rustig zijn’, zei de broeder.
Door de hulp van de broeder, die mij een goede magnetische
behandeling had gegeven, was ik weer spoedig bijgekomen. Nog
voelde ik die verschrikkelijke klauwen om mijn keel. Wat een ondier
was het, dat ons had overvallen. Ik keek naar de arme vrouw en was
gelukkig dat zij in ons midden was gebleven. Ook zij werd geholpen.
De broeder trachtte nu met enige passen mij van de knellende band
te bevrijden, wat hem volkomen gelukte. Toen kon ik beter denken
en voelde ik mijn krachten terugkeren.
Nu vroeg de vrouw: ‘Waar ben ik hier?’
‘Blijf rustig, aanstonds voelt u zich beter, hier dreigt geen gevaar.’
Nu had ik dus met het leven na de dood in de hel kennis gemaakt
en was niet erg hartelijk ontvangen. De vrouw was inmiddels in slaap
gevallen; wij lieten haar rustig slapen en zouden wachten totdat zij
weer wakker werd.
De broeder zei: ‘Toen wij werden aangevallen, kwamen enige van
ons op haar hulpgeroep af en zagen in welke toestand u verkeerde. Ik
had mij bevrijd door in mijn eigen afstemming terug te keren, want
ik was niet in staat dat dier alleen te overmeesteren. Ook u moet dit
steeds trachten te voorkomen; dit is u toch geleerd? U moet steeds
zorgen uit hun handen te blijven en met tactiek de ongelukkigen
naderen, maar u zult dit alles langzamerhand leren. Toch heeft u haar
kunnen beschermen en dat was voorwaar niet zo eenvoudig.’
Inmiddels was de vrouw tot haar bewustzijn teruggekeerd en had
blijkbaar ons gesprek afgeluisterd. In ieder geval wist zij dat zij in
goede handen was overgegaan.
Zij keek ons aan en zei: ‘Mag ik u danken? Zijn er nog goede mensen
te vinden? Kunnen wij nog hopen en opnieuw vertrouwen dat
wij worden geholpen? Is er een God Die ons vergeeft? Ik wil u volgen,
ik weet dat u het goed bedoelt en wil daar niet terugkeren. O,
hij die mij in dat leven bracht, hij die mijn leven verwoestte! O, die
ellendige schurk, die mij vernietigde! Ik, die alles vergat, kan en zal
God mij vergeven? Hoe heb ik gezondigd, ik die mij voor eeuwig aan
dat dier heb gegeven, dat mij bezoedelde en in die afgrond sleurde.
Ik daalde in de diepste diepten met hem, omdat ik liefhad; hoe heeft
hij mij vernietigd.’
212