Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

mij alles eigen. Maanden gingen ermee heen, maar toen ik eindelijk
gereed was, was de tijd aangebroken om in de duisternis af te dalen.
Nu was ik voorbereid, Jozef; eerst door de school, daarna door het
leven op aarde, en toen ik alles tot in het diepst van mijn ziel doorleefd
had, was ik eindelijk gereed om voor anderen en aan mijzelf te
gaan werken. Ook had ik in die tijd gesprekken gevoerd met de mensen
die ik ontmoette; nu zouden zij mij niet meer kunnen beïnvloeden
want ik stond nu vast op de geestelijke weg. Het was in mij gaan
dooien; ik had mijzelf leren kennen.
Aan de vele mensen waarmee ik een gesprek aanknoopte, vertelde
ik van hetgeen ik had mogen beleven. Stel je voor dat ook zij mij uitlachten
en het niet wilden of konden aanvaarden. Dat waren de
levend doden; zij hadden dat reeds meermalen gehoord, maar zij
geloofden het niet. Het waren mensen die voorlopig nog niet zouden
ontwaken. Nu zag ik door hen heen en kende hun afstemming. Zij
noemden mij de pastoor omdat ik nog steeds in het zwart gekleed
was. Ook hier weet men gekheid te maken en te spotten. Maar je
voelt wel dat zij zichzelf bespotten. Ik liet hen rustig lachen; zij zouden
voorlopig blijven lachen. Zij verkeerden reeds jaren in deze weinig
gevorderde toestand.
Naar de hel.
De broeder kwam mij halen nadat ik hem had meegedeeld dat ik
gereed was. Uit mijn sfeer daalden er honderden af en ik zou hen aan
de grens van de donkere gebieden ontmoeten. Mijn eigen leermeester
begeleidde mij daarheen en hij zou vanuit zijn eigen sfeer op mij
inwerken en mij helpen. Ik wist nu dat dit mogelijk was, want ik had
het geleerd. Het ogenblik van scheiden zal ik echter nooit vergeten.
Toen hij mij in de ogen keek en daarin al zijn grote liefde legde zodat
mijn ziel overvol was van die ontzaglijke kracht, toen zonk ik
opnieuw op de knieën en dankte hem voor alles. Maar hij wilde geen
dank; nooit wil hier een mens die voor anderen werkt van dank
weten. Daar ging hij terug, mijn leermeester, om een ander mens te
helpen.
Bij een kleine colonne werd ik ingedeeld. Eerst moesten wij enige
206