Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor
Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor
Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
leven, <strong>Jozef</strong>, het was voor mij een raadsel hoe jij dit kon <strong>uit</strong>hou<strong>de</strong>n.<br />
Toch voel<strong>de</strong> ik het en ik hoef<strong>de</strong> mij niet meer angstig te maken, want<br />
er werd immers voor je gezorgd. Daarna namen wij afscheid van jou<br />
en <strong>de</strong> meester.<br />
On<strong>de</strong>rweg vroeg ik <strong>de</strong> broe<strong>de</strong>r verschillen<strong>de</strong> dingen, <strong>die</strong> hij mij<br />
dui<strong>de</strong>lijk maakte en toen eerst was ik geheel gerust.<br />
Daarna bezochten wij kerkhoven en zagen daar <strong>de</strong> aardse mensen<br />
<strong>die</strong> <strong>de</strong> graven van hun gelief<strong>de</strong>n gingen bezoeken. Vreselijke tonelen<br />
zag ik. Maar waarom zoeken zij hen daar? Ze zijn er immers niet! Zet<br />
uw bloemen naast hun portret in <strong>de</strong> kamer waar zij hebben geleefd<br />
en gewerkt en met u hebben gesproken, maar leg <strong>die</strong> kostbare bloemen<br />
niet op <strong>de</strong> graven, waarin niets dan been<strong>de</strong>ren rusten. Het<br />
bedroeft <strong>de</strong> geest <strong>die</strong> aan <strong>de</strong>ze zij<strong>de</strong> leeft. Dit wil ik <strong>de</strong> mensen van<br />
<strong>de</strong>ze zij<strong>de</strong> toeroepen. <strong>Zij</strong> bezoeken hun do<strong>de</strong>n en naast hen, in een<br />
prachtig gewaad en licht, schrij<strong>de</strong>n zij voort <strong>die</strong> men <strong>dood</strong> waant.<br />
Is het niet droevig dat men daarvan op aar<strong>de</strong> niets weet? Toen ik op<br />
dat kerkhof met jou over al <strong>de</strong>ze dingen sprak, <strong>Jozef</strong>, ik zei het reeds,<br />
sprak ik <strong>de</strong> grote waarheid <strong>uit</strong> dat been<strong>de</strong>ren niet kunnen spreken.<br />
Ik spotte en dat had ik niet mogen doen. Bij <strong>de</strong> mensen <strong>die</strong> treur<strong>de</strong>n<br />
zag ik <strong>de</strong> geest, <strong>die</strong> droevig gestemd was omdat hij hen niet kon<br />
bereiken. Verschillen<strong>de</strong> toestan<strong>de</strong>n zag ik daar, waarvan er één mij<br />
<strong>die</strong>p trof. Daarvan zal ik je vertellen.<br />
Plotseling dacht ik aan mijn eigen stoflichaam. Waar lag mijn<br />
kleed? Was het op dit kerkhof begraven? Ik keek mijn leermeester<br />
aan en hij wist direct wat er in mij omging. Ik begreep nu ook waarom<br />
wij op <strong>de</strong>ze plaats vertoef<strong>de</strong>n. Ik vroeg dus <strong>de</strong> broe<strong>de</strong>r: ‘Is hier<br />
mijn stofkleed?’<br />
Mijn leermeester nam mijn hand in <strong>de</strong> zijne en zei: ‘<strong>Zij</strong>t gij sterk<br />
genoeg om uw eigen lichaam te zien, Gerhard?’<br />
Ik dacht na en zei: ‘Ja, ik wil mijn eigen lichaam zien. Nu ik dit<br />
alles heb beleefd, wil ik ook dat beleven, hoe verschrikkelijk het ook<br />
mag zijn.’<br />
‘Kom, volg mij.’<br />
‘Hoe weet u waar ik ben begraven?’<br />
‘Concentratie, mijn vriend, niets an<strong>de</strong>rs dan gedachtekracht. Gij<br />
zelf vormt thans mijn verbinding; door u zal ik dus het an<strong>de</strong>re, dat u<br />
202
Change language