Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

schrikkelijk leven zien, wat voor hen niets dan ellende zal betekenen.’
Om en in hen zag ik de astrale wezens, zij hielden de vrouwen
omstrengeld; het dier dat op aarde had geleefd en op aarde was teruggekeerd.
Zij beleefden eenzelfde leven als op aarde toen zij nog in het
stoflichaam leefden. Steeds dieper zakten zij in de modder en zouden
daarin vele jaren blijven, totdat zij eens aan een ander leven zouden
beginnen. Hoeveel hadden al deze mensen af te leggen? Wanneer ik
hun leven aan het mijne toetste, dan was ik een heilige. En toch had
ook ik nog geen bezit. Ik keek in een diepe duisternis en rilde als ik
aan al die ellende dacht. O, als de mensen wisten dat zij nooit alleen
zijn, dan zouden zij zich voor al dat verschrikkelijke afsluiten. Iedere
gedachte die zij koesteren en uitzenden, wordt opgevangen en zo
trekken zij datgene aan wat zij zelf willen en daarop gaan zij door.
Dan is er geen wezen meer dat hen zal kunnen bevrijden.
Ook hier bleven wij niet lang want ik zou mij niet staande hebben
kunnen houden. Op deze wijze leerde ik de geestelijke wetten kennen
die ik op de school had geleerd. Thans stond ik in de waarheid
van het leven en voelde in mij die krachten, zodat, wanneer ik nog
op aarde had geleefd, ik aan die dingen niet zou hebben meegedaan.
Door een kort aards bestaan zag ik de arme mens zijn eeuwig leven
vernietigen.
Zij die het verlangen koesterden naar huiselijk geluk, als man en
vrouw elkaar begrijpen, van het aardse leven iets willen maken, en
wanneer zij een kind bezitten en mogen opvoeden, d·t is wel het
hoogste geluk en tevens de grootste genade die God de mens kan
schenken. Daarvoor leeft men op aarde; dat is de hoogste van al die
menselijke toestanden. Dat is groot en heilig geluk, dat is de weg
bewandelen die alle mensen eens bewandelen zullen.
Ik zag het leven op aarde bij dag, en bij nacht wanneer de mens in
diepe rust is verzonken. Dan pas bekruipt het astrale dier de slecht
levende mens, om hem zijn levenssappen uit te zuigen. Dit alles
maakte de broeder mij duidelijk. De astrale mens wringt zich in het
menselijk brein en men voldoet aan zijn verlangen omdat men denkt
die dingen zelf te willen. In het diepst van de nacht moordt en steelt
de mens, door eigen hartstochten en astrale krachten daartoe gedreven.
Doch ook wanneer de zon schijnt zijn de dierlijke krachten niet
194