Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

doch ik wilde u duidelijk maken dat wij ook dit kunnen beleven.’
Ik zag vele geesten, die allen hier waren om toe te zien of om hun
geliefden te beschermen. Deze vertoning vond ik, vanaf deze zijde
gezien, zeer onnatuurlijk. Ik voelde de bespotting van het leven; er
lag daarin iets dat een groot gevaar voor het geestelijke leven inhield.
De mens wilde zich vermaken en op deze wijze werd hun vermaak
geboden. Ook wist ik dat door de film het geestelijke leven kan worden
vertoond. Wat ik nu zag was echter slechts sensatie; hier werd
iets vertoond dat in de geest geen waarde en geen opvoedende kracht
bezat. Dit was pure hartstocht. Zo werd de mens beïnvloed en zijn
gevoel besmet. Om de mens heen bevonden zich vele demonen.
Dierlijke wezens zag ik, die ik aan deze zijde nog niet had gezien.
‘De aardse mens’, zei de broeder, ‘kan zich voor deze wezens niet
verbergen. De astrale mens zoekt vermaak en zij vinden dit slechts
door zich met de mens op aarde te verbinden.’ Hoe natuurlijk was
alles.
Duidelijk hoorde ik de stoffelijke stemgeluiden, ik zag alles zoals
de mens het in zijn stoflichaam beleefde.
‘Hoe machtig is het, dit aan deze zijde te beleven’, zei ik tegen de
broeder.
Ik zag het leven op aarde zoals ik het nog niet had gekend. Wij gingen
nu naar andere lokaliteiten, die ik vroeger nooit zou hebben
bezocht. Doch de broeder wilde dat ik het dierlijke in de mens zou
leren kennen want ik zou zulke wezens in de donkere sferen terugzien.
Hij maakte mij alles duidelijk en ik rilde van zoveel verdierlijking.
Ik zag de mens die zichzelf en anderen had vernietigd. In stilte
dankte ik God dat ik dit tijdens mijn stoffelijke leven niet had
gekend.
Vele mannen en vrouwen zag ik bijeen. Hoe diep waren zij gezonken.
Vele mannen liepen in de vallen die voor hen waren opgezet. Ik
wist dat zulke lieden op aarde leefden, maar zag het vanaf deze zijde
en het was afschuwelijk. Wij zagen door hen heen en voelden wat zij
wilden en zagen achter die maskers de hartstocht en de verdierlijking.
Hoe kunnen mensen zichzelf zo vergeten?
‘Deze wezens’, zei mijn geleider, ‘zijn wel het diepst gezonken en
zullen eerst aan deze zijde de diepte van hun eigen donker en ver-
193