Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

dat het heilige licht van het spiritualisme in hun zielen brandde, de
wetenschap dat ik hier was en leefde. Hoe zou mij dat gelukkig
maken. Maar hun geloof hield hen tegen en ik zou die kloof nog niet
kunnen overbruggen. Ik wist hoe innig zij geloofden, maar hoe verschrikkelijk
was dit eigenlijk. Mijn moeder ging veel naar de kerk en
zou voor mij en alle anderen die haar lief waren, bidden. Ze zou
thans voor mij het meeste bidden, ik wist het maar al te goed.
Moeder, zei ik innerlijk, moeder, bid voor uzelf, dat God u de ogen
moge openen. Dat God u voere op deze weg, de weg van verbinding.
Moge God mij de kracht geven, u allen wakker te schudden.
Nu eerst voelde ik dat mijn leven aan gene zijde ging beginnen.
Ik nam afscheid van mijn grootvader.
‘Put kracht uit dit alles, Gerhard.’
‘Ik zal het doen, grootvader.’
‘Thans ga ik heen.’
Hij keek mij diep in de ogen en geen woord werd er meer gesproken.
Ik drukte zijn beide handen en voelde ze in de mijne oplossen.
De gehele verschijning loste op en was in een waas gehuld.
‘Vaarwel’, hoorde ik hem zeggen, ‘God zegene je.’
Het licht verdween en mijn grootvader was in een voor mij onbekende
toestand overgegaan. Daar, achter dat waas, leefde hij. Nu wist
ik het, daar ik hem had gezien en gesproken. Van d··r voelde ik zijn
liefde tot mij komen. Zo trekt de geest zich terug, na zich op aarde
te hebben gemanifesteerd, de geest die achter de sluier leeft en voor
de mens op aarde verborgen is. Dat waas hield een waarheid verborgen
die ik alleen kende. Het verborg een schat, die mij lief was.
Achter dat waas lag de opofferende liefde. Het is het leven om en in
de mens, waarvan velen nog onkundig zijn. Het is het spiritualisme
dat dit waas laat verdwijnen en waardoor wij zichtbaar worden. Dat
is het heiligste aan de mens gegeven. Dankbaar was ik, o, zo dankbaar.
Toen ik dit alles had beleefd, prevelde ik met tranen in de ogen:
‘Goede, lieve Vader’, sloeg mijn handen voor de ogen en viel op de
knieën om God voor zijn grote goedheid te danken.
Kun je begrijpen en voelen wat er in mij omging, Jozef, dat ik na
zoveel teleurstellingen en zoeken dit mocht beleven? Dat er een liefde
bestaat die boven alles uitstijgt, zodat je jezelf vergeet en verliest.
174