Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

ning niet eerder had waargenomen.
De broeder fluisterde mij toe dat het een hoger afgestemd wezen
was, dat ik nog niet goed kon waarnemen. Ook dat zou ik eerst later
kunnen.
Geruime tijd bleef het wezen in deze houding over mijn moeder
heen gebogen en een sterke lichtstraal schoot uit zijn handen.
Onverwachts keerde het wezen zich om en keek mij aan en nu keek
ik in twee prachtige mensenogen, die straalden als zonnen. Zo straalden
ook de ogen van mijn leermeester, want ook daar zag ik diezelfde
krachtige uitstraling.
Ik kende die geest, maar waar had ik hem gezien? Plotseling schoot
het mij te binnen.
‘Grootvader, o, grootvader, bent u het? Hier, bij mijn moeder?
Ik weet dat u reeds lang geleden bent gestorven! Wist u dat ik ook in
dit leven was?’
‘Ik wist het, mijn jongen, ik wist het reeds lang voordat je dit leven
binnentrad.’
‘En kwam u mij dan niet opzoeken?’
‘Alles is goed zoals het geschiedt.’
Welke wonderen zal ik nu weer beleven?
‘Hoe komt u op aarde, grootvader?’
‘Hetzelfde zou ik jou kunnen vragen.’
‘Dat is waar’, zei ik, ‘maar het is heerlijk iets van mijzelf in dit leven
te bezitten’, en daarop vloog ik in zijn armen. Het was alsof wij nog
op aarde leefden. Hoe vaak had ik niet op zijn knie gezeten. Wat
hield grootvader veel van mij! Mijn jonge jaren gingen nu aan mij
voorbij en daarin zag ik vele schone momenten. ‘Hoelang is het reeds
geleden dat u bent gestorven?’
‘Heel lang, mijn jongen.’
‘Hoe wist u dat moeder ziek was?’
‘Wonderen in het geestelijke leven, Gerhard.’
Hij legde zijn mooie handen op mijn hoofd en ik voelde zijn rust,
die in mij kwam.
Daarbij keek hij mij in de ogen en zei: ‘Zul je sterk zijn en aan
jezelf werken?’
‘Ja, ik beloof het u’, zei ik. ‘U bent een goed mens geweest, groot-
171