Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

verplaatsten wij ons. Alles verdween voor mijn ogen daar ik mij op
één punt had ingesteld. Wonderlijke krachten van de geest; hoe groot
kunnen de menselijke krachten zijn. Mijn laatste angst was verdwenen
en wij traden de sfeer der aarde binnen.
‘Heeft u mij geholpen, broeder?’
‘Nee, ditmaal liet ik u begaan’, zei de broeder.
Wat was ik gelukkig! Weer kwam ik in mijn moeders woning en
wandelde door de kamers, maar nu zag ik niemand. Waren zij niet
thuis?
‘Zij slapen’, zei de broeder, ‘op aarde is het nu nacht.’
Toen begaf ik mij naar haar slaapkamer, daar zou ik haar vinden.
Bij de deur bleef ik staan en luisterde. Was het mijn moeder die daar
in bed lag? De broeder wenkte mij naderbij te komen. Ja, zij was het;
mijn moeder lag in diepe rust verzonken.
‘Uw moeder is ziek.’
‘Ziek?’ vroeg ik.
‘Een lichte ongesteldheid.’
‘Hoe weet u dat zo spoedig?’
‘Ik zie dit aan haar uitstraling; concentratie, mijn vriend.’
Ik riep haar nu niet meer, daar ik wist dat zij mij toch niet zou
horen.
‘Ik zie haar zo duidelijk’, zei ik verwonderd tegen de broeder, ‘betekent
dat wat?’
‘De vorige maal was u zelf overspannen en hebt u haar door mijn
kracht waargenomen. Thans ziet u bewust.’
Ook dat had ik mij dus eigengemaakt?
‘Alleen door u te beheersen’, zei mijn leermeester.
‘Gaat zij over, broeder?’
‘Nee, zij wordt beter. Zij zal nog vele jaren op aarde moeten blijven.
Later zult u haar halen, omdat u dit innerlijk zult gaan voelen.’
Nu keek ik naar de plaats die de broeder mij aanwees en ik schrok.
Wat was dat? Naast en over moeder heen gebogen zag ik een lichtende
gestalte. Het wezen straalde een prachtig licht uit, dat moeder verlichtte.
Een schoon wezen bestraalde haar, zijn handen lagen op haar
voorhoofd. Moeder werd behandeld, door een geest geholpen, ik
voelde het onmiddellijk. Hoe was het mogelijk dat ik die verschij-
170