Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

Ik keek de broeder aan, die mij vroeg: ‘Is zij die daar bezig is met
breien niet uw vrouw?’
Nee, nu ik duidelijker keek, bleken het andere mensen te zijn.
Deze mensen kende ik niet. Maar dan konden zij toch antwoord
geven? Ik was in mijn eigen huis, waar was dan mijn vrouw?
‘Zij kunnen u niet horen’, zei de broeder.
‘Niet horen?’
‘Nee, want u bent geest. Uw zacht maar duidelijk roepen zal de
mens op aarde niet kunnen horen.’
Toen schreeuwde ik heel hard.
‘Ook dat horen zij niet’, zei de broeder.
Wat betekende dit alles? Hier had ik geleefd, hier moest ik vrouw
en kind terugvinden.
‘O, help mij, broeder, ik wil hen zien; ik wil niet terugkeren voordat
ik hen allen heb gezien.’
‘Kalm zijn en blijven, Gerhard! Is zij uw moeder?’
‘Nee, dat is zij niet.’
‘Dan zijn wij verkeerd. Ik wist dat wij verkeerd waren.’
‘U wist dit?’ vroeg ik verwonderd.
‘U dacht aan uw huis en wij zijn dus hier gekomen, doch u had aan
hen moeten denken, aan hen alleen. Ik voelde uw gedachten.
Hierdoor leert gij u zuiver instellen en aan dat te denken wat u wilt
ontmoeten en terugzien. Is u dit duidelijk?’
‘Ja broeder.’
‘Anderen zijn in uw huis komen wonen.’
‘Maar hoe kan dat, in die paar maanden?’
‘Toch zal het zo zijn. Maar wij zullen hen vinden. Kom, volg mij.’
De eerste teleurstelling op aarde had ik dus ontvangen. Daaraan
had ik niet gedacht.
‘Ze zal bij mijn moeder zijn. Wilt u mij daarheen brengen?’
Ik zei reeds dat ik de eerste onaangename ontdekking had gedaan.
Toch was ik gelukkig omdat ik iets van mijzelf had teruggezien, al
was het dan alleen mijn vroegere woning. Wij liepen door de straten
en spoedig waren wij in de buurt waar mijn ouders leefden. Ik wist
mij nu te beheersen en volgde de broeder op de voet. Hier woonde
mijn moeder. Ik zag reeds aan het meubilair in de gang dat zij hier
164