Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

‘Weet u waar zij wonen?’ vroeg ik.
‘Ik niet’, zei de broeder, ‘doch gij weet het immers?’
Hoe zouden wij op die grote aarde, zo overdacht ik, mijn vrouw en
kind kunnen vinden?
Doch de broeder zei: ‘U blijft aan hen denken, dan zullen uw eigen
gedachten u tot hen brengen. Ik verbind mij, zo ik u zei, weer met u,
dus uw gedachten brengen ons tot hen.’
‘Hoe eenvoudig is het’, zei ik tegen de broeder.
‘Alles is eenvoudig wanneer wij die krachten kennen, maar ik raad
u aan kalm en rustig te blijven bij alles wat gij zult beleven. Denk er
vooral aan u te beheersen.’
‘Ja, dat zal ik doen’, zei ik.
Nu kreeg ik het gevoel dat ik niet meer kon denken. Hoe ik ook
wilde, met al mijn kracht kon ik de gewenste gedachte niet vasthouden.
Ik vroeg de broeder wat dit betekende en hij zei: ‘Ik trok mijn
kracht van u terug en u voelde dat u als een willoos werktuig voortzweefde.
U zou op deze plaats blijven zweven en niet verder kunnen
komen als geen andere krachten u zouden helpen. Ik toon u hierdoor
aan dat u dit alles nog zult hebben te leren. Sterke concentratie is
nodig om verbinding te krijgen. Later, wanneer gij deze krachten
bezit, zal alles anders voor u zijn. Zo gaan wij steeds verder om u te
ontwikkelen. Eens kunt u op eigen benen staan, op eigen krachten u
voortbewegen en handelend optreden wanneer dit gewenst wordt.
Thans zijn we op aarde. Deze reis duurde lang, doch wie de kracht
daarvoor bezit, kan zich als de wind zo snel verplaatsen en met de
aarde verbinden wanneer dit nodig mocht zijn. Doch dat alles komt
later.’
Hoe verwonderd was ik weer op aarde te zijn; ik zag huizen en straten,
maar ik zag de mensen en alles zo heel anders. Nu zag ik door de
mensen heen. Waren zij dan veranderd? Nee, alleen ik en mijn gehele
toestand waren veranderd. Ik zag de aarde vanuit dit leven en dat
was zeer eigenaardig, zodat ik de ene kreet van verwondering na de
andere slaakte. Wat een wonder is het, dood te zijn en toch te leven
en weer op aarde te kunnen zien. De mensen te zien en te horen
spreken en door hen heen te wandelen terwijl zij er niets van voelen.
Dat is het grootste wonder dat de mens die uit dit leven voor de eer-
162