Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

ik bij hen hoorde en vroeg hun om vergeving. Alles wilde ik goedmaken,
want nu begreep ik waarom mijn pak van rubber was en, althans
voorlopig, zo zou blijven. Nu voelde ik mij levend worden en zag
licht, al was dat licht nog maar een heel klein zwak vlammetje. Ik was
dit leven binnengetreden en had het aardse leven afgelegd. Zo moest
het zijn; het kon niet anders. Doordat ik mij kwaad had gemaakt,
was ik weer in gevoel in het leven op aarde overgegaan, zodat mijn
ziekte en al die andere kwellingen terugkeerden. Wanneer ik in deze
nieuwe toestand kon blijven, zou niets van de aarde mij meer kunnen
hinderen. Het was afschuwelijk geweest, maar ik was voor eens
en voorgoed erdoorheen en zou ervoor waken dat het niet meer
terugkwam. Diep in mij lag een vonk van dat grote, wat de broeder
bezat.
Wie durft op aarde van zichzelf te zeggen dat hij zichzelf kent? Hoe
had ik daarvoor moeten lijden! O, als de mens voor het beslissende
ogenblik komt te staan, dan zullen zij alles verwensen, evenals ik
deed, om later dat alles toch weer te moeten aanvaarden. Iedereen
moet zichzelf overwinnen en ik had mijzelf nu, althans gedeeltelijk,
overwonnen. Want dat voelde ik wel, er waren nog meer van die verkeerde
eigenschappen in mij die ik in de geest zou moeten overwinnen
en veranderen. In deze strijd had ik echter mijzelf overwonnen.
Ik had daarmee mijn aardse leven afgelegd en was het geestelijke binnengetreden.
Om mijzelf te overwinnen had ik mijzelf geslagen en
gegeseld. Thans kon ik mijn hoofd buigen en toch stond ik nog maar
aan het begin van die lange eeuwige weg. Er zou nog zoveel tot mij
komen wat ik mij moest eigen maken. Het leed dat ik had overwonnen,
en waarvoor ieder wezen zal komen te staan, is dat men zichzelf
overwinnen moet. Daaraan zal niemand ontkomen, hetzij hier in dit
leven, of op aarde. Zij die op aarde daar al aan beginnen, behoren tot
de groten van geest. Zij zullen hier niet te strijden hebben, althans
niet deze strijd. Wij zullen deze strijd hebben te voeren en onze verkeerde
karaktereigenschappen hebben af te leggen, altijd maar weer
af te leggen, totdat er niets van ons overblijft. Dan staan wij in die
grote oneindige ruimte en iedereen kent ons en ziet door ons heen,
doch dan hebben we ook niets meer te verbergen. Zo voelde ik het,
zo lag het in mij, zo zou ik moeten worden.
156