Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

geen antwoord. De broeder zag ik niet en geen wezen was in mijn
nabijheid. Nogmaals riep ik met al de kracht die in mij was, zodat ik
dacht dat mijn keel vaneen zou scheuren, maar de broeder kwam
niet. Roep mij wanneer u denkt mij nodig te hebben, had hij gezegd.
Nu schreeuwde ik en er kwam geen wezen tot mij. Ik vervloekte al
die problemen, vervloekte mijzelf, mijn vrouw op aarde en alles wat
om en in mij was. Ik vervloekte al die zwijgende mensen die aan zichzelf
werkten en droomden en dachten en overdachten wat zij hadden
beleefd, die mij voorbijliepen als levende doden en ik vervloekte het
ogenblik dat ik hier was aangekomen. Was dit nu mijn hemel in het
leven na de dood? Ik was in een gekkenhuis en zij die met mij spraken
en ook zij die in de natuur rondwandelen, waren allen verstandige
gekken.
Toen overviel mij weer een duizeling, zodat ik mij voor de tweede
maal neerlegde. Doch ik kon niet slapen, hoe graag ik dit ook wilde.
De ene gedachte volgde op de andere; mijn toestand bracht mij
hopeloos in de war. Maar ik wilde slapen en kon niet slapen. In mijn
zieke hoofd woelde alles dooreen; het was zo erg dat het beetje concentratievermogen
dat in mij was, vernietigd werd. Ik, die niets was,
beukte op dat niets, terwijl ik dacht mijn bewustzijn te verliezen.
Maar ook dat verloor ik niet, ik bleef bewust; alleen, ik kon niet slapen.
De waanzin lag in mij en om mij, en in al die mensen, al die
geestelijke krachten en ‘eigen makerij’, daarin zag ik het werk van de
duivel. Die demon had mij te pakken; ik was verdwaald en in een
vreselijk oord terechtgekomen. Die gedachte werkte zo erg op mij in,
dat ik dacht uiteen te zullen springen als niet spoedig redding kwam.
Als de mensen die hier leven zich voor anderen willen uitsloven,
dan moeten ze mij komen helpen en als ze de gedachten van anderen
kunnen opvangen, dan moeten ze mij nu horen. Maar waar bleven
zij? Niets zag ik van deze mensen. Stumperds, stakkers waren zij,
evenals ik, en zij verbeeldden zich maar wat. Afstemmingen in de
geest; ik moest erom lachen. Al die afstemmingen maakten mij dol.
Ha, ha, jullie met al die goede eigenschappen, kom dan toch, kom,
ik heb jullie nodig, ik heb hulp nodig. ‘Help, help’, schreeuwde ik
weer om het nog eens te proberen, maar ik kreeg geen gehoor.
Die donkere grijze natuur drukte als lood op mij. Waar was ik
152