Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

men. Zij die zichzelf zoeken, wikken en wegen en scheiden de goede
eigenschappen van de verkeerde, totdat zij hun stoffelijke gevoelens
hebben afgelegd en in die van de geest hebben omgezet. Voelt u wat
de bedoeling is van dit leven?’
Ik voelde spijt en had er reeds verdriet van dat ik zo onverschillig
over deze mensen had gedacht.
‘Daarom’, ging de broeder verder, ‘vinden zij die hier binnentreden
dit leven zo onbegrijpelijk. Toch is het eenvoudig, wanneer u
eerst maar uw aardse gevoelens hebt overwonnen. Dit zult u in uzelf
beleven en dat te beleven is de ontwikkeling in deze sfeer. Wanneer
gij het onbegrijpelijke van dit leven gaat aanvoelen, wordt het begrijpelijk
en d·t is weten, d·t is de wijsheid in de geest. Wanneer het in
u gaat dooien, voelt u warmte, de warmte des geestes. Wanneer gij
uw aardse gevoel verliest, gaan uw geestelijke ogen open en zult gij de
schoonheid van ons leven zien. Gij moet trachten alle fantasie en
onwerkelijkheid overboord te werpen, want in dit leven kennen wij
geen fantasie. Alles is werkelijkheid, en wie niet werkelijk en natuurlijk
wil zijn, zal dit door strijd te leren hebben, zal lang slapende blijven,
geestelijk slapende, om daarna opnieuw weer te beginnen. Dan
eerst gaat het aardse leven in dat van de geest over en kan de mens
aan deze zijde gebruiken wat hij op aarde leerde. Doch alleen dan
wanneer hij naar de aarde wordt gezonden om voor de mensheid te
werken. Doch daar heeft men krachtige geesten voor nodig, die zich
staande weten te houden. U heeft dus af te leggen wat gij op aarde
leerde. Alles wat gij u op aarde eigen maakte, heeft aan deze zijde
slechts waarde indien gij liefde bezit.’
Moeilijk, dacht ik, maar de broeder had mijn gedachten reeds
overgenomen en zei: ‘Alles is moeilijk, maar met een beetje wil zult
u zover komen.’
‘Zal ik dan zoals u worden en gedachten kunnen overnemen?’
‘Ja, dat zult gij kunnen, het is de geestelijke taal en wij spreken niet
anders. Om dus geestelijk te kunnen spreken en zich te kunnen verbinden,
moet men veel liefde bezitten.’
Ik voelde mij weer moe worden en vroeg: ‘Waar komt die moeheid
en die slaap steeds vandaan, broeder? Het overvalt mij telkens en dan
geheel onverwachts.’
147