Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

‘Dan liggen die andere gedachten verre van u’, ging de broeder rustig
voort en keek tot diep in mijn ziel. ‘Dan buigen we ons hoofd en
bidden we uit het diepst van onze ziel en smeken God om vergiffenis.
Dan denken wij steeds dóór en hoeft een ander geen tien- of
twintigmaal iets te herhalen. Dan wordt de mens vervuld van eerbied.
Dan speelt men niet met het leven, maar men voelt ontzag voor
dat van een ander en gaat in liefde daarin over. Ik hoop dat u ernstig
zult worden, want het vreselijke van uw eigen toestand dringt nog
steeds niet tot u door. U dacht, maar hoe is uw denken?’
Ik schrok hevig.
‘Het leven in de natuur’, vervolgde de broeder, ‘zal dus eerst dan
kunnen rijpen wanneer een andere warmtebron het zal bestralen. Hier
is geen zon, geen licht en alles blijft dus triestig en treurig. Ook in hen
die u ontmoette en in u zal het voorlopig zo blijven. Hier zult u een
tijdlang moeten vertoeven en dat ligt aan uzelf. Dat hebt gij zelf in
handen, evenals zij die u ontmoette. Kijk mij niet zo angstig aan; het
was nodig u de ernst van het leven te tonen. Heb ook geen angst voor
uw toestand, want er zijn reeds krachten in u en niet alles is verloren
gegaan van wat ik u zei. U zult echter voortdurend dieper gaan denken
en schrede voor schrede de weg volgen die wij hebben afgelegd.
Zij die hier rondwandelen, denken aan hun leven op aarde en aan
het leven waarin zij thans zijn. Zij denken en overdenken al hun
ervaringen die zij in dit leven hebben opgedaan. Beide levenstoestanden
gaan zij vergelijken en zij trachten zich de geestelijke schatten
daarvan eigen te maken. Zij mediteren, zij overdenken dus alles en
trachten zich in een andere maar hogere toestand te brengen. Diep
doorvoelen zij datgene wat de broeders en zusters hun duidelijk
maakten en toonden. Wat zij aan deze zijde beleven, wordt hun
bezit. Zij gaan dus langzamerhand geestelijk denken en zo in dit
leven over. Zij doen niet anders dan zich van hun aardse leven vrijmaken
en niemand zal hen daarin storen. Zij voelden en wisten dat
u hen voorbijging, doch zij zijn te veel in zichzelf verdiept om op u
te letten. Zij willen zich niet laten storen en ook heeft men hier eerbied
voor de mens die zichzelf zoekt. Hier leven echter ook duizenden
die zichzelf nog niet willen zoeken en zij vertoeven hier reeds
jaren. Later zal ik u hen tonen; enige van hen hebt u reeds waargeno-
146