Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

Hij was mij reeds ver vooruit gewandeld. Ik zag ook mensen die weer
anders waren dan zij die ik reeds had opgemerkt en ik begreep niet
waarom zij zo waren. Dezen waren niet zo bleek en ik dacht in hen
meer gezondheid en leven te zien want hun gelaatskleur was anders.
Waren zij niet als die anderen? Ik vond in hen niet dat grauwe terug,
dat ik in de natuur zag. Met volle belangstelling keek ik naar hen,
doch ook zij deden alsof ik niet bestond. Was ik geen mens zoals zij?
Geen broeder in de geest? Waren zij meer dan ik? Hier werd geen
onderscheid gemaakt, maar wat deden zij? Waren het de rijken der
aarde? Wilden die mensen met mij niets te maken hebben?
Stumperds zijn zij allen, dacht ik. Wat verbeeldden zij zich? Enkelen
liepen mij rakelings voorbij en toch was ik blijkbaar niets voor hen.
Eindelijk wachtte de broeder mij op en zei dat ik moest plaatsnemen.
Aan de rand van een heuvel vond ik een heerlijk plekje en zette
mij daar neer. Zou de broeder mij van die mensen vertellen? Ik had
goed gevoeld want de broeder zei: ‘Gij bent reeds bezig om gedachten
over te nemen; dit waren werkelijk mijn gedachten.’
‘Uw gedachten?’ vroeg ik.
‘Ja, mijn gedachten.’
Ik vond het wonderlijk; toch had ik er geen erg in gehad, daar die
gedachten in mij waren opgekomen zoals alle andere.
‘Luister’, zei de broeder, ‘naar hetgeen ik zal zeggen. Ik heb u
gevraagd om over alles wat wij bespreken na te denken; anders
komen wij niet verder.’
Ik verheugde mij reeds, dus had ik mijn best gedaan?
Doch hij ging verder: ‘Al deze mensen die u hebt ontmoet, zijn
hier gekomen zoals u, dus ook zij zijn op aarde gestorven. Zij dragen
hun aardse kleren en kennen geen andere, omdat zij zich niet weten
te concentreren en de nodige liefde daarvoor niet bezitten. Wanneer
zij in de eerste sfeer aankomen zullen zij deze gaan afleggen, eerder
niet. Zij dragen dus die kleren, net zoals u, omdat zij geen ander
leven kennen. Ons leven, ik heb u dit reeds meermalen duidelijk
gemaakt, is een leven van gedachten en naarmate de mens liefde
bezit en voelt, vindt hij zijn afstemming in dit geestelijk bestaan.
Hun leven, evenals dat van u, is niet slecht geweest; ook daarover
hebben wij reeds gesproken. Ik heb u in uw gedachtengang gevolgd.
144