Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

kon nog niet aan andere kleren denken. Wel kon ik denken, maar ik
had nog geen geestelijk bezit en geen concentratie genoeg. Ik had
immers nog niets geleerd; daarvoor was ik te kort in dit land. Mijn
kleren pasten en behoorden bij mijn gehele persoonlijkheid. Als
koetsier was ik hier aangekomen en dat zou ik voorlopig moeten blijven.
Toch vond ik het hinderlijk, want wat had ik nu nog met dat
aardse leven te maken? Vroeg of laat, zo dacht ik, zal ook hier wel
verandering in komen.
Ik volgde mijn leermeester naar buiten. Wat vond ik alles vreemd!
Ik zag dat het een zeer groot gebouw was waarin ik nu vertoefde, ook
dat het op aardse wijze was opgetrokken. Er zouden wel duizend
mensen in ondergebracht kunnen worden. Overal zag ik mensen en
velen waren aards gekleed. Enkelen droegen gewaden die zo heel
anders waren dan al die andere. Waren dat leermeesters, evenals de
broeder die mij leerde hoe in dit leven te kunnen overgaan? Zij droegen
eenzelfde gewaad als dat van mijn broeder, waaraan ik hem dacht
te herkennen. Dan zag ik mensen die zich met aardse sieraden hadden
getooid en prachtige kleren droegen, maar ook zag ik er die in
lompen waren gehuld. Er waren oude en jonge mensen, de jongeren
hadden de leeftijd van twintig jaar bereikt, maar kinderen zag ik niet.
De natuur was ongeveer zoals de herfst op aarde. Begon het hier
reeds winter te worden? In welke maand van het jaar leefde ik eigenlijk?
Ik had er geen vermoeden van en vond het hier kil en saai. Het
was geen natuur om in te moeten blijven leven en vooral niet om
beter te worden. In de herfst op aarde zag men groen en geel, maar
dat zag ik hier niet eens. Deze natuur was zo vreemd, onnatuurlijk.
Het zag eruit alsof alles verschoten en het gewas nog niet rijp was.
Ik kon er mij geen andere voorstelling van maken.’
Ik moest lachen onder het schrijven; een natuur die verschoten
was, had ik nog nooit gezien! Ook Alcar zag ik glimlachen.
‘Moet je daarom lachen?’ hoorde ik Gerhard vragen. ‘Maar de
natuur was in werkelijkheid zo en ik vertel je hoe ik erover dacht.
De broeder wandelde voor mij uit en ik volgde hem. Alles was
vreemd, wat ik ontmoette. Waar was ik? Aan al die uitleggingen
dacht ik niet en aan wat de broeder mij had duidelijk gemaakt evenmin.
Ik zou geen vergelijkingen kunnen maken, omdat alles wat ik
142