Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

een doffe klap, waarover ik mij verwonderde. Waren dit geen muren?
Waren ze met stof behangen? Ik betastte ze en voelde dat het geen
stenen muren waren. Van de ene verwondering viel ik in de andere,
alles was hier vreemd, griezelig en geheimzinnig. Daarna wandelde ik
wat heen en weer en zocht naar de ingang, maar ook die kon ik niet
vinden. Vervloekt, waar ben ik, wie heeft mij opgesloten? Ik zit
als een vogel in een kooitje gevangen. Dat maakte mij nog ellendiger.
Ik zou alles kort en klein hebben geslagen, als ik het maar had
gekund, maar er was niets waarop ik mijn woede kon koelen. Alles
was kaal en mistig.
Als het eerst maar dag werd, dacht ik, dan zullen ze wel bij mij
komen. Eens dacht ik stemmen te horen; zouden daarbuiten mensen
zijn? Ik begon weer aan mijn kleren te trekken, doch doodmoe van
inspanning moest ik het opgeven. Alles was geheimzinnig, onwerkelijk,
onnatuurlijk. De kamer waarin ik mij bevond deugde niet, mijn
pak kon ik niet uittrekken, er was geen licht en de muren hadden
geen uitgang.
Plotseling kreeg ik een andere gedachte. Ik was in een gekkenhuis,
ja, ik was gek, werkelijk gek. De koorts en spanning hadden mij
krankzinnig gemaakt en dat wat ik aan had, was een dwangbuis.
Geen wonder dat mijn vrouw niet bij mij was. Maar ze zou spoedig
komen en mij bezoeken. Dan zou ze zien dat ik niet gek was. Al mijn
leed was dan geleden en ik kon weer naar huis gaan. Zij hadden mij
moeten opsluiten, want ik was wild en woest en nog was ik niet rustig.
Houd je nu kalm en rustig, Gerhard, anders zullen ze denken dat
je nog niet beter bent en je wilt hier immers uit, ver weg van al dat
geheimzinnige? Zo bracht ik mijzelf tot rust, maar voor hoelang?
Weldra begon ik weer te denken; ik voelde dat ik mij met iets
onnatuurlijks tevreden stelde, want een dwangbuis was anders. Dit,
wat ik aan had, was mijn pak waarmee ik ging begraven.
Ik begon opnieuw en zou op deze wijze jaar in jaar uit zijn doorgegaan,
als er geen hulp was gekomen die mij van mijn vreemde
omgeving en toestand had overtuigd.
Zo komt de mens die aards leeft, voelt en denkt, in de eeuwigheid
aan.
Aan jou en aan het spiritualisme dacht ik niet, en datgene waar je
117