Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

More documents

Recommendations

Info

ed uit, dat meer een rustbank was, om de schakelaar te zoeken, maar ik zag lamp noch schakelaar. Toch was er licht, een schemerachtig licht. De muren bevonden zich in een grijsachtig waas, een soort van damp, wat ik een zeer vreemd verschijnsel vond. Waar ben ik in vredesnaam, waar ben ik? Als er niet spoedig een oplossing komt, word ik krankzinnig. Mijn hoofd barstte bijna van inspanning. Ik keerde terug naar mijn rustbed en begon opnieuw over mijn toestand na te denken, want ik wilde de waarheid weten. Na een korte poos begon ik weer aan mijn kleren te trekken, want dat akelige zwarte pak liet mij niet met rust. De pijn in mijn keel werd heviger, mijn koorts en ook die afschuwelijke angst voelde ik terugkeren. Ik was dus nog niet beter want ik voelde weer al die narigheid. Toch wilde ik rustig blijven, het moest, en ik begon weer alles van voren af aan te overdenken en haalde me alles voor de geest. Toen ik aan het moment kwam dat ik bewusteloos werd, kon ik mij niets meer herinneren en voelde ik me duizelig worden. Ik voelde mij diep wegzinken en wist nergens meer van. Weer werd ik wakker. Dat ik gestorven was en niet meer tot de levenden op aarde behoorde, daaraan dacht ik niet. Hoe zou ik eraan hebben kunnen denken; ik leefde immers? Hoe kun je aan de dood denken en je eigen dood aanvaarden wanneer je leeft? Kan dat? Is dat mogelijk? Ik werd wakker en was weer wat meer uitgerust. Dat slapen doet mij goed, ik voelde mij verfrist en opgewekt. Zal nu die vreselijke ziekte spoedig verdwenen zijn? Je begrijpt, Jozef, hoe aards mijn gedachten waren. Ik leefde in de eeuwigheid, maar in gevoel op aarde en dacht dus aards, want er was aan mijn innerlijke toestand niets veranderd. Opnieuw dacht ik na. Waar is toch mijn vrouw? Wanneer men mij in een bewusteloze toestand naar een ziekenhuis had gebracht, dan wachtte zij toch totdat ik weer tot bewustzijn zou zijn gekomen. Zo zou ik hebben gehandeld en waarom zij dan niet? Misschien wacht zij in een andere zaal; ik besloot dus haar nogmaals te roepen. Heel hard schreeuwde ik en luisterde aandachtig, maar ik hoorde niet het geringste geluid. De muren van mijn kamer kaatsten alles terug en mijn roepen werd daardoor gesmoord. Toen was ik niet meer te houden, ik werd woest, sprong van mijn rustbed en schopte tegen de muren, maar ook dat hielp mij niets, want ik hoorde niet anders dan 116
een doffe klap, waarover ik mij verwonderde. Waren dit geen muren? Waren ze met stof behangen? Ik betastte ze en voelde dat het geen stenen muren waren. Van de ene verwondering viel ik in de andere, alles was hier vreemd, griezelig en geheimzinnig. Daarna wandelde ik wat heen en weer en zocht naar de ingang, maar ook die kon ik niet vinden. Vervloekt, waar ben ik, wie heeft mij opgesloten? Ik zit als een vogel in een kooitje gevangen. Dat maakte mij nog ellendiger. Ik zou alles kort en klein hebben geslagen, als ik het maar had gekund, maar er was niets waarop ik mijn woede kon koelen. Alles was kaal en mistig. Als het eerst maar dag werd, dacht ik, dan zullen ze wel bij mij komen. Eens dacht ik stemmen te horen; zouden daarbuiten mensen zijn? Ik begon weer aan mijn kleren te trekken, doch doodmoe van inspanning moest ik het opgeven. Alles was geheimzinnig, onwerkelijk, onnatuurlijk. De kamer waarin ik mij bevond deugde niet, mijn pak kon ik niet uittrekken, er was geen licht en de muren hadden geen uitgang. Plotseling kreeg ik een andere gedachte. Ik was in een gekkenhuis, ja, ik was gek, werkelijk gek. De koorts en spanning hadden mij krankzinnig gemaakt en dat wat ik aan had, was een dwangbuis. Geen wonder dat mijn vrouw niet bij mij was. Maar ze zou spoedig komen en mij bezoeken. Dan zou ze zien dat ik niet gek was. Al mijn leed was dan geleden en ik kon weer naar huis gaan. Zij hadden mij moeten opsluiten, want ik was wild en woest en nog was ik niet rustig. Houd je nu kalm en rustig, Gerhard, anders zullen ze denken dat je nog niet beter bent en je wilt hier immers uit, ver weg van al dat geheimzinnige? Zo bracht ik mijzelf tot rust, maar voor hoelang? Weldra begon ik weer te denken; ik voelde dat ik mij met iets onnatuurlijks tevreden stelde, want een dwangbuis was anders. Dit, wat ik aan had, was mijn pak waarmee ik ging begraven. Ik begon opnieuw en zou op deze wijze jaar in jaar uit zijn doorgegaan, als er geen hulp was gekomen die mij van mijn vreemde omgeving en toestand had overtuigd. Zo komt de mens die aards leeft, voelt en denkt, in de eeuwigheid aan. Aan jou en aan het spiritualisme dacht ik niet, en datgene waar je 117
Page 1 and 2:
Jozef Rulof Zij die terugkeerden ui
Page 3 and 4:
Jozef Rulof Zij die terugkeerden ui
Page 5:
Inhoud bladzijde Voorwoord . . . .
Page 8 and 9:
Heb geen angst voor de dood Het eeu
Page 10 and 11:
‘Drie weken.’ ‘Ja, wat nu? Za
Page 12 and 13:
innerlijk droeg in mij stromen. Een
Page 14 and 15:
en de liefde. Zij wijzen mij hoe ik
Page 16 and 17:
Hij ziet door alle stof heen en mij
Page 18 and 19:
mogen beleven. Hierin zult u mijn l
Page 20 and 21:
zo lang duurt. Deze ziekte kon slep
Page 22 and 23:
en wilden met beide benen op de gro
Page 24 and 25:
tegemoet. Zij voelden ontzag, heili
Page 26 and 27:
‘Zult ge me helpen, Jozef?’ vro
Page 28 and 29:
die zelf levend dood zijn. In u lig
Page 30 and 31:
ook ik nog niet. Als het nodig is,
Page 32 and 33:
Waar bleef nu de dood en zijn macht
Page 34 and 35:
dat was de dood. Dit beeld vernield
Page 36 and 37:
en glimlachte zacht als de zoete gl
Page 38 and 39:
hem hoorde. ’s Maandagsavonds zou
Page 40 and 41:
De man zou nadenken en nog eens nad
Page 42 and 43:
onzichtbare leven; er zijn er duize
Page 44 and 45:
en hij zou het zomerland binnentred
Page 46 and 47:
HOOFDSTUK II Er is geen dood, er is
Page 48 and 49:
Ik kende mensen die geen noemenswaa
Page 50 and 51:
Geen kluizen en gebouwen zijn dik g
Page 52 and 53:
zien op die reis heel mooie natuurt
Page 54 and 55:
Een vriendin van mij is enige tijd
Page 56 and 57:
toen je je ogen uitwreef, had die v
Page 58 and 59:
omdat je treurde en met haar was ve
Page 60 and 61:
met de dood te maken. Veronderstel
Page 62 and 63:
lijke uren die zullen komen en ook
Page 64 and 65:
Rustig sprak zij woord voor woord u
Page 66 and 67: en ze zou het werk kunnen lezen.
Page 68 and 69: hoofd gekregen. Is dat niet wonderl
Page 70 and 71: stilletjes ging ik heen. ‘Vaarwel
Page 72 and 73: door mijn hulp, dus door onze krach
Page 74 and 75: het haar zelf hoorde zeggen en zij
Page 76 and 77: heb leren kennen, want zij is groot
Page 78 and 79: dicht naast haar. ‘Je moet nu een
Page 80 and 81: een grote schat om met die innerlij
Page 82 and 83: gegaan, zei Alcar tot mij: ‘Wanne
Page 84 and 85: stand gebracht. Ik voelde mij bewus
Page 86 and 87: Weer zag ik die verschijning, doch
Page 88 and 89: ding die ik met moeder en Greetje b
Page 90 and 91: van kunt vormen. Dat moet je eerst
Page 92 and 93: Dit werk is heel mooi; ik doe het m
Page 94 and 95: Daarna ging Jeanne verder: ‘Ik he
Page 96 and 97: ik doe, iedere dag ga ik met de dod
Page 98 and 99: met zijn zweep op het voertuig en r
Page 100 and 101: Duizend gedachten warrelden door mi
Page 102 and 103: Ik vroeg aan Alcar, waarom Gerhard
Page 104 and 105: schrijvend medium te kunnen dienen,
Page 106 and 107: Maar het kostte veel kracht en insp
Page 108 and 109: kruipen, maar ze zijn onzichtbaar v
Page 110 and 111: krachten aan het werk en die kracht
Page 112 and 113: en ik begreep dat ik zou sterven. I
Page 114 and 115: Na een korte pauze zei hij: ‘Ik w
Page 118 and 119: aan denkt, neemt je geheel in besla
Page 120 and 121: Hij keek mij aan als verwachtte hij
Page 122 and 123: Maar hoe verwonderd was ik toen hij
Page 124 and 125: leven, daarvoor is het te ernstig.
Page 126 and 127: ‘U leeft op mijn kracht en wil en
Page 128 and 129: mige toestand opgetrokken en waarom
Page 130 and 131: lijk, en omdat ik onnatuurlijk was,
Page 132 and 133: zich dus op aarde vergeten en het l
Page 134 and 135: die onbekende wereld, waarvan zij n
Page 136 and 137: Straks zal het u duidelijk worden d
Page 138 and 139: U kent mijn leven als dat van uzelf
Page 140 and 141: Spoedig was ik gereed om heen te ga
Page 142 and 143: kon nog niet aan andere kleren denk
Page 144 and 145: Hij was mij reeds ver vooruit gewan
Page 146 and 147: ‘Dan liggen die andere gedachten
Page 148 and 149: ‘Dit komt omdat u nog steeds niet
Page 150 and 151: Nee, dat was te veel voor mij. Had
Page 152 and 153: geen antwoord. De broeder zag ik ni
Page 154 and 155: te worden als je je niet kalm houdt
Page 156 and 157: ik bij hen hoorde en vroeg hun om v
Page 158 and 159: hoogst gevaarlijk spel, met uw gehe
Page 160 and 161: nu maar al te goed, hadden zij geen
Page 162 and 163: ‘Weet u waar zij wonen?’ vroeg
Page 164 and 165: Ik keek de broeder aan, die mij vro
Page 166 and 167:
Wat bezielt hen om mij niet te herk
Page 168 and 169:
Is het nacht of is het dag?’ vroe
Page 170 and 171:
verplaatsten wij ons. Alles verdwee
Page 172 and 173:
vader, ik heb zoveel over u horen v
Page 174 and 175:
dat het heilige licht van het spiri
Page 176 and 177:
mij aan en ook hij was gelukkig. Wa
Page 178 and 179:
u andere toestanden beleven, die ik
Page 180 and 181:
Hier, onder deze mensen, bevinden z
Page 182 and 183:
telijke cursus te beginnen. Hier vo
Page 184 and 185:
egrepen wij niet veel, doch door da
Page 186 and 187:
steeds verder, totdat u de eerste s
Page 188 and 189:
Het was iemand van middelbare leeft
Page 190 and 191:
had ik nog niet beleefd. Achter mij
Page 192 and 193:
te vertellen. Zij leefden, en de me
Page 194 and 195:
schrikkelijk leven zien, wat voor h
Page 196 and 197:
zien. Ik wilde het gezicht van de m
Page 198 and 199:
en sterke wil om ons leven te leren
Page 200 and 201:
te bereiken. Hoe verder - luister n
Page 202 and 203:
leven, Jozef, het was voor mij een
Page 204 and 205:
wanneer zij nog in leven zijn. Geef
Page 206 and 207:
mij alles eigen. Maanden gingen erm
Page 208 and 209:
telijke lessen zijn. Toen dit voorb
Page 210 and 211:
mens die er even wild uitzag als di
Page 212 and 213:
‘Rustig zijn’, zei de broeder.
Page 214 and 215:
Maar de moeder zei nu: ‘Kindlief,
Page 216 and 217:
nen. Als een opgejaagd hert rende i
Page 218 and 219:
de meest onmenselijke toestand, zoa
Page 220 and 221:
geschieden, daar zal ik voor waken.
Page 222 and 223:
waren tegen te houden en naar hun g
Page 224 and 225:
dwenen. Lange tijd vertoefde ik in
Page 226 and 227:
‘Nu trokken wij eropuit om de eer
Page 228 and 229:
moet ik u danken; maar u wilt geen
Page 230 and 231:
De boeken die Jozef Rulof mediamiek
show all

Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?