Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

het akelige zwarte pak waarmee ik op de bok zat. Toen begon ik in
een razend tempo te denken. De muren waren kaal en de bekende
dingen die ik zelf aan de muren had gehangen, waren verdwenen;
geen schilderijtje zag ik. Waar was ik? Dit was mijn kamer niet. Was
ik in een ziekenhuis? Had mijn ziekte zich verergerd, dat men mij
naar een ziekenhuis had moeten brengen? Nee, dat was niet mogelijk,
want ze zouden mij zo niet op bed leggen. Maar wat dan?
Ik wilde mij ontkleden, maar kwam tot de verschrikkelijke ontdekking
dat mijn kleren elastisch waren en dat ik ze niet kon uittrekken.
Dat vond ik zeer griezelig. Ik meende te merken dat mijn kleren van
rubber waren en hoe ik ook trok, ik kon mij niet uitkleden. Stel je
zoiets voor! En toch wilde ik ze uit hebben, want met kleren en al in
bed liggen, dat wilde ik niet, en ik wilde weer slapen omdat ik voelde
dat het mij goed had gedaan. De laatste dagen had ik niet veel
geslapen en ik voelde me al weer moe worden. Mijn ziekte was nog
niet geheel weg en zou terugkeren als ik mij van streek maakte.
Maar mijn omgeving gaf mij geen rust, ik begon steeds maar weer
daaraan te denken. Waar was mijn vrouw? Ik riep heel hard, maar
hoorde geen antwoord. Zij hoorde toch bij mij te zijn, of zou zij
ergens heen zijn gegaan? Onder het denken voelde ik mijn pijnen en
koorts terugkeren. Toen begon ik weer aan mijn kleren te trekken,
maar ze zaten aan mijn lichaam vast, alsof ik erin gegroeid was.
Ze waren een stuk van mijzelf, ik leefde erin; daarin lag mijn gehele
wezen. Doch ik begreep het niet; eerst later begreep ik de betekenis
van dit alles. Ik vond het niet alleen griezelig, maar ook wonderlijk.
Zulke kleren had ik nog nooit gedragen. Wat was er in vredesnaam
met mij gebeurd?
Ik dacht lang na, om het dan eensklaps te begrijpen. Natuurlijk,
dat was het, dat ik daar niet eerder aan had gedacht! Ik ben met
koorts van huis weggelopen en men heeft mij naar een inrichting
gebracht. Daarom was ik nu in een vreemde omgeving; het kon niet
anders. Zij die op mij moesten passen, waren heengegaan omdat ik
sliep en wilden mij dus niet storen. Door dat te aanvaarden werd ik
iets rustiger.
Om mij heen was een schemerachtig licht, ik meende dus dat het
nog vroeg was. Dan zal ik even licht maken, dacht ik, en stapte het
115