Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

de mij ernstig ziek. Een dokter wilde ik niet laten roepen, ik hield
niet van doktoren. Mijn vrouw raadde het mij toch aan, maar ik bleef
weigeren. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Voortdurend
dacht ik aan jou en gooide me van de ene zijde op de andere, maar
kon niet in slaap komen. Toch begon ik te voelen, door er steeds aan
te denken, dat het de ziekte was die mij zo van streek had gemaakt.
In de morgen was mijn keel zo gezwollen, dat ik bijna geen adem
meer kon halen. Toen moest er een dokter komen. Maar wanneer
kosmische wetten en krachten een einde aan ons aardse leven maken,
zou de dokter mij dan, wanneer ik hem bijtijds had geroepen, hebben
kunnen redden? Een vraag, Jozef, die zich duizenden zullen stellen
en waar maar één antwoord op is en dat is: neen! Vreemd, zullen
de mensen denken, maar toch is het de waarheid, de heilige waarheid,
want het is Gods wil.
De compressen die mijn vrouw mij om mijn hals had gelegd, gooide
ik er weer af, omdat ik dacht te zullen stikken. Na de medicijnen
die de dokter mij gaf, sliep ik enige uren in en werd wat verlicht wakker.
Nu reeds had ik er spijt van dat ik hem niet eerder had laten roepen;
wat kan een mens toch eigenwijs en koppig zijn. Die koppigheid
maakte mij onhandelbaar en heeft mij menige strijd aan deze
zijde gekost. Een half uur daarna voelde ik me nog veel ellendiger, ik
kon mijn ogen niet meer openhouden, mijn keel brandde en ik voelde
een hevige koorts. Mijn gehele lichaam gloeide alsof het in brand
stond, zodat ik voelde dat het steeds ernstiger werd.’
Gerhard wachtte nu even en zei na een kort ogenblik: ‘Ik moet mij
sterk concentreren, maar alles ligt vast op een geestelijke film en die
film laat de meester afrollen. Niets is ervan verloren gegaan. Mijn
gehele aardse leven ligt daarop vast. Ik word dus geholpen, alleen zou
ik dit alles niet kunnen vertellen want ik ben niet taalkundig. Maar
waar een wil is, is een weg.
In de middag keerde de dokter tot mij terug en schudde zijn
oude en verstandige hoofd. Hij kon er blijkbaar niet uit wijs worden.
Alles wat er werd gesproken, hoorde ik en ik was mij bewust van wat
er om mij heen geschiedde. Het werd avond. Ik dacht dat mijn hoofd
uiteen zou springen; toch hield ik mij rustig en begon te denken.
Toen keerde mijn angst terug, die ik die ganse dag niet had gevoeld
111