Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

‘Het heeft mij goedgedaan’, zo begon hij, ‘heel goed. Ik ben blij dat
ik heb besloten mij door u te laten behandelen. Weet u dat ik een
priester ben?’
‘Ik heb dat reeds vernomen.’
‘O’, glimlachte hij, ‘van haar.’
‘Ja’, zei ik, ‘zij heeft het mij verteld.’
Wat een pracht van een glimlach, dacht ik, daarmee steelt hij de
harten van allen. Wie hem zag glimlachen, voelde een stroom van
liefde door zich heen gaan.
‘Ik heb mij nog nooit aan deze dingen overgegeven, maar u vertrouw
ik volkomen!’
Ik dankte hem voor dit compliment en ging tot behandelen over.
Onder de behandeling voelde ik dat hij zijn blik op het Christusbeeld
gevestigd hield en dat ik tot diep in hem kon doordringen. Op deze
wijze een mens te mogen helpen is een heerlijk en groot geluk.
Mijn uitstraling en magnetische krachten zoog hij in zich op en dat
zou hem verlichten. Ik voelde tevens dat ik innig met hem werd
verbonden. Zulke mensen zag ik niet iedere dag. Zich geheel openstellen,
dat kunnen maar weinig mensen. Het speet mij dat ik zijn
toestand niet kon veranderen, doch er waren andere, hogere krachten
nodig om hem beter te kunnen maken. Wat mijn leider mij had
doorgegeven, daarop kon ik vertrouwen, doch het was wel een grote
teleurstelling. Intussen had ook deze behandeling hem goedgedaan.
‘U heeft mij goed geholpen’, zei hij.
‘Ik kan niet anders dan mijn best doen en laten we hopen dat het
u goed blijft doen. We zullen moeten afwachten.’
Ik peilde hem om te voelen hoe hij over zijn eigen toestand dacht,
maar hij was rustig.
‘Ja’, zei hij, ‘wij zijn allemaal maar mensen’, en keek intussen naar
de Christus.
Ik begreep die blik: we zouden zoals Hij moeten worden.
Hij sloeg zijn schone blauwe ogen neer en sprak: ‘De Zoon des
mensen.’
Ik voelde van hem een grote liefde naar de Christus uitgaan. Een
ogenblik stond hij in diep gepeins verzonken. Toen keek hij mij aan,
twee zonnen straalden mij tegemoet en ik voelde de warmte die hij
11