Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

kruipen, maar ze zijn onzichtbaar voor je. Zij leven aan deze zijde in
andere en hogere gebieden en zijn gelukkig, en zij, die spotters, leven
in de duisternis en zullen daar blijven wanneer zij niet in staat zijn
alles weer goed te maken. En al die tijd voel je het, knaagt het aan je
ziel, zodat je eraan ten onder kunt gaan. Zo voelde ik mij toen ik
begreep: zó moeten de mensen zich hebben gevoeld toen zij Gods
volmaakt Kind aan het kruis sloegen. Het is de eeuwige waarheid, dat
de mens zal leren en zijn hoofd zal buigen wanneer de waarheid hem
wordt getoond, totdat zijn persoonlijkheid tot in de kern geknakt en
gebroken is. Ik voelde ontzag voor die grote onbekende Grootheid,
voor God. Daarom nam ik mijn woorden terug en begroef mijn oude
ik. Nu weet ik wat spiritualisme is en betekent, nu ik zelf geest ben
en leef.
Toen ik van je heenging zat ik te rillen en te beven op de wagen.
Waarom, dat wist ik niet. Ik dacht dat ik kou had gevat, maar vroeg
me af waar dat zo ineens vandaan kwam en ik vond het erg vreemd.
Het was niet gewoon en ik voelde me angstig. Maar waarom die
angst zo ineens? Verschillende gedachten vlogen door mijn hoofd,
maar ik kwam er niet achter. In mij was er iets dat op mij inwerkte
en ik dacht: Dat komt van hem, door dat vervloekte spiritisme en de
doden. Voortdurend voelde ik van die koude rillingen en meende dat
iets warms me goed zou doen. Toch keerde ik steeds in gedachten
naar jou terug en dan voelde ik die angst weer in mij opkomen.
Zo gingen enige dagen voorbij, maar ik kon mij van die vrees niet
bevrijden. Er spookten rare dingen door mijn hoofd. Veronderstel nu
eens, zo dacht ik, dat ik spoedig moet sterven? Als ik dan leef, zoals hij
zegt, dan zal ik tot hem terugkeren en zeggen: ‘Hier ben ik’, en ik zal
kloppen, zó hard, dat hij geen rust meer heeft in zijn eigen huis.
Waarom ik zo boos op je was, begreep ik maar steeds niet. Daarna
werd ik nog onrustiger en werd de angst steeds heviger, zodat ik
dacht dat je me behekst had. Ik wilde je komen opzoeken maar kreeg
er de gelegenheid niet voor. Wie weet wat er dan zou zijn geschied,
want ik kende mezelf niet meer. Zouden het de doden zijn, vroeg ik
mij af, die mij angstig maken? Nee, want dat is toch onzin? Weer
gingen er enige dagen voorbij, maar ik bleef in die onverklaarbare
toestand.
108