Zij die terugkeerden uit de dood - Jozef Rulof.pdf - Overspoor

‘Drie weken.’
‘Ja, wat nu? Zal ik hem dan toch maar bij u brengen, dan is er contact
en kunt u wanneer u terug bent dadelijk weer beginnen.’
‘O, ik vind het best’, gaf ik ten antwoord.
‘Is het ernstig?’
‘Ja, heel ernstig.’
Enige dagen waren voorbijgegaan toen op een middag de zieke mij
kwam bezoeken. Het was een lange, magere man, maar een mooie
verschijning. Er ging iets van hem uit, wat ik terstond aanvoelde. Hij
had mooie blauwe, kinderlijke ogen, stralend van liefde. Hij legde
zich neer om te worden behandeld en was blijkbaar zeer benieuwd
hoe dit zou geschieden, omdat hij nog nimmer was gemagnetiseerd.
Hij gaf zich echter gewillig over, sloot zijn ogen en stelde zich geheel
voor mij open.
Na de behandeling, die hem goeddeed, zei hij: ‘Moet u mijn broek
en jas eens zien, ik kan er wel tweemaal in want ik ben erg vermagerd.’
Daarbij moest hij om zijn eigen figuur lachen. Hij was van een
andere nationaliteit en sprak gebroken Hollands met een eigenaardig
accent, maar zo schoon en met zo’n sympathieke stem, dat iedereen
onmiddellijk van hem zou gaan houden als men hem hoorde spreken.
Alleraardigst, dacht ik, prettig om hem te horen.
‘Ik ben rustig geworden’, zei hij, ‘het heeft mij goedgedaan; u hebt
veel kracht.’
Nu had ik een Christusbeeld van een van mijn patiënten ontvangen,
dat zij zelf voor mij had gemaakt, daarnaar keek hij en vroeg:
‘U bent gelovig?’
‘Ja’, antwoordde ik, ‘ik ben zeer gelovig.’
‘Een mooi beeld. Een groot artiest die het maakte, prachtig.’
In dat woord prachtig, zoals hij dat uitsprak, lag zijn gehele persoonlijkheid.
‘Geweldig’, zei hij weer, ‘zeer gevoelig.’ Daarna ging hij heen.
Toen hij voor de tweede keer terugkeerde, gold zijn eerste blik
de Christus; het beeld van Gods volmaakte Kind interesseerde hem
bijzonder. Ik kon dat begrijpen, want hij was immers een priester.
10