Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1933_495_r.pdf

il 

...■■.vX ; ;:-:-,-:.. 

Gaat U 

op reis.".? 

Neem Wrigleys mee. 

Het verdrijff ver- 

r moeidheid, lescht den 

dorst en kalmeert de 

zenuwen. Jong en 

'oud vinden Wrigley's 

Kauwgom een heer- 

lijke versnapering. 

Goed voor maag en 

spijsvertering. 

2 soorten: P.K. (zuivere pepermunhmaok). 

Spearmint 

(pittige kruizemuntsmaak). 

Hfll» 

WRIGLEY 

Geen volledig toilet zonder ODORONO 

Odorono beschermt Uwe kleeren 

tegen de vlekken van transpiratie 

en tegen den onaangenamen geur 

ervan. Zelfs wanneer U licht transpi- 

reert, ontgaat dit niemand. 

De gewone Odorono (robiinkleurlg) 

wordt twee maal per week gebruikt | 

en beschut U gedurende 3 ö 7 dagen. 

"Instant" Odorono wordt lederen 

dag toegepast, of wel zoo dikwijls 

als dit noodig blijkt. Beide vloeistof- 

fen worden aangewend door middel 

van een "spons-aan-steel". 

ODO-RO-NO 

beschermt Uwe kleeren 

Verkrijgbaar bü alle firma's in toiletartikelen: 

è F. 1.- en 1.S0. 

OVERTOLLIG HAAR 

üe nieuwe Onthorings-Creme Odorono Is een 

volmookt product, prettig en gemakkelijk In het 

gebruik, verhardt noch in de tube, noch op de 

huid, voltooit Uw toilet onder de ormen. 

Let op Kwaliteit — vraag "4711" 1 

Hoe heerlijk verfrischt de echte '^ll" 

met haar opwekkende kracht, haar 

verkwikkenden geur. In beroep en 

gezelschap, bij sport en op reis moet 

daarom deze edele en echte Eau de 

Cologne steeds aanwezig zijn. 

Origineele kropfltsschen ƒ1.20. 2.10. 3 10 

Moderne platte flesichcn fl , 1.75] 2.50 

Zakflacon» f 0.30, 0.60 eni. 

Matt-Creme 

De klassieke Schoonheids-Crème 

Glazen potje, f 0.60, 0.Q0 

Tuben f 0.35, 0.60 

"4711" Eau de 

Cologne-Zeep 

per stuk 3ó cent 

doos a 3 stuks f 1.05 

 

tfjgjf 

WrSbsca 

€en verrukkelijk 

Parfum 

"4711" Tosca Eau de Co- 

logne vereenigt de verfris- 

«11' Eau de Cologne met 

den betooverenden geur 

van "4711" Tosca. 

(^P 

;SOAP - 

■y Cologne 

\A/aarom filmt 

U nog niet? 

Weet U niet dat 

filmen goedkoo- 

per is dan foto- 

grafeeren? 

En hoeveel aar- 

diger 'n levend 

beeld van iets of 

van Iemand te 

bezitten precies 

zooals U dit in 

de bioscoop ziet. 

Aarzelt niet 

langer. 

a ■ 

^ V 

'Hotocamér I Mondial- ' 

^ ^ ■X'« 

Vr..g* ..„, |„||ch«nQ.n «n broehur«. bij Uw fotoh.nd«lMr ef bU de • 

Importrice voor Nederland: Mevrouw L. Justet 

Raadhuisstraat 42 - Amsterdam 

edfoe/rasc 

era ere ////raera 

HEN COMPLEET VERHAAL 

B' 

DOOP 

D'ALVAREZ 

i 

e zware, roomkleurige fluweelen 

gordijnen werden juist terzijde 

getrokken, om de van diamanten 

en andere edelsteenen fonkelende rin- 

gen en armbanden, de kostbare hor- 

loges en zilveren serviezen in de éta- 

lages van de bekende juweliersfirma 

Morand, Lenoir et Cie. in de Rue de la 

Paix voor de bewonderende blikken der 

voorbijgangers en aanstaande koopers 

te onthullen, toen Paul Brisson de ach- 

terdeur van het deftige winkelpand 

opende om zich naar het privé-kantoor 

van Monsieur Hubert Lenoir, den tegen- 

woordigen eenigen eigenaar van de 

zaak, te begeven. Oncle Hubert, een 

knap, onberispelijk gekleed man op 

leeftijd, op en top een heer, die over 

een met brieven en papieren bedekt 

schrijfbureau gebogen zat, hief zijn 

hoofd op en met de zware wenkbrau- 

wen, waaronder een paar grijze oogen 

'n tikje ondeugend twinkelden, opge- 

trokken, keek hij den binnenkomende 

aan. 

„Aha, Paul; ben jij het? Dat zal 'n 

warm dagje worden vandaag. Niet de 

soort temperatuur waarvan wij het 

voor onze zaak moeten hebben! Onze 

cliënten trekken allemaal naar buiten 

als het zulk weer blijft en het is no« zoo 

vroeg in den tijd." Hij reikte den ander 

een getypt vel papier over. „Hier heb 

je de opgave van de Süreté Générale. 

Geen juweelendieven bij, voorzoover 

ik kan nagaan. Maar je kunt nooit 

weten." 

De jongeman wierp een blik op het 

papier, maar Monsieur Lenoir scheen 

de onderdrukte onrust in zijn heele 

wijze van doen, heel goed te merken. 

„Wel Paul," vroeg hij, „wat is er? Je 

kunt het gerust zeggen als het een of 

ander je hindert." 

„Er is niets, oom. Ik ga aan het 

werk." 

„Het doet me genoegen dat te hoo- 

ren," verklaarde Hubert Lenoir droog- 

jes. „Ik was bang, dat je het niet erg 

naar je zin had op het oogenblik." 

Paul Brisson ging niet in op de dui- 

delijke aanmoediging om zijn hart uit 

te storten; hij herhaalde luchtig: „Er 

is heusch niets, oom Hubert," en liep 

naar de deur. 

De oude heer glimlachte. 

„Je bent bepaald een nieuwe creatie 

op het gebied van huis-detectives, 

Paul." 

Paul grinnikte even, maar gaf geen 

antwoord. Hij stond op het punt het 

WEETU reeds, 

FOEINITJE DE ILA MÄR (Peto Godfried dt Gmm) 

treedt met veel succes op in het tooneelstuk „De man, die niet neen kon zeggen". 

privé-kantoor te verlaten, toen zijn oom 

hem nog toeriep: „Och Paul, vraag 

mademoiselle Vidal of ze bij mij komt." 

„Ik zal het zeggen." 

„Verder heb ik niets. Dan zien we 

elkaar aan het diner." 

„Ja, oncle Hubert." 

Monsieur Lenoir bleef even peinzend 

voor zich uitstaren, toen Paul de deur 

achter zich gesloten had. Een flinke 

jongen, overwoog hij, aardig om te 

zien en aardig in zijn manieren. Zijn 

pad ging warempel niet over rozen! 

Maar dat was niet verkeerd om 

den drommel niet De rest van het 

personeel had het ontslag van den 

ouden André Bonnet allesbehalve goed 

opgenomen; ze waren van oordeel, dat 

dat U ook Uwe 

BEGRAFENIS (CREMATIE) VERZEKERING 

zeer voordeelig kunt sluiten bij de 

»; ; ^... 

3 - 

deze trouwe dienaar van de firma nog 

best een aantal jaren had mee-gekund 

en dat zijn — volgens hen ongemoti- 

veerde — pensionneering, alleen maar 

diende om een onervaren melkmuil een 

baantje te geven, waarvoor hij niet 

deugde. Ze begrepen er niets van dat 

de patroon zooiets had kunnen doen en 

ze beschouwden Paul als een indringer, 

die zich op den stoel van een ander 

had laten zetten. En lieten het hem ge- 

ducht merken ook Dit alles was 

het alziend oog en het scherp gespitste 

oor van den patroon niet ontgaan. 

Van zijn verwantschap met den 

nieuwen huis-detective waren ze — 

behalve MUe. Lucette Vidal, Mr. Le- 

noir's particuliere secretaresse — geen 

van allen op de hoogte; ze wisten niet 

HAVBANK 

SCHIEDAM

ciat de oude, ongetrouwde eigenaar van 

Morand, Lenoir et Cie. den zoon van 

zijn jong gestorven zuster, uitverkoren 

nad tot zijn erfgenaam en opvolger En 

evenmin hadden ze er Mee van, dat d- 

„melkmuil" in het buitenland, in Lon- 

den en Weenen, in Brussel en in Am- 

sterdam, als volontair bij de allereer- 

ste juweliersfirma's het vak door-en- 

door had geleerd en als puntje bij paal- 

tje kwam, op het stuk van veelzijdige 

kennis van juweelen en edele metalen, 

verscheidenen van hen met vijf boot- 

lengten zou slaan! Maar oefening als 

huis-detective had niet tot de onderdee- 

len van zijn opleiding behoord. 

Mr. Hubert Lenoir was overtuigd dat 

gecombineerd met deze degelijke voor- 

bereiding, de werkzaamheid als huis- 

detective zijn neef gelegenheid zou ge- 

ven een mate van menschenkennis op te 

doen. die hem later uitstekend van pas 

zou komen. Wat hij nu moest doen, zou 

zijn instinct scherpen, zijn kijk op koo- 

pers en bezoekers ontwikkelen; onein- 

dig veel sneller en grondiger dan door 

hem domweg achter een toonbank te 

plaatsen. En doordat de bedienden niets 

van de familierelatie wisten, bestond 

ook met het gevaar, dat zij het gevoel 

kregen bespionneerd te worden door 

een superieur, het aanstaand hoofd 

van de firma, die nog wel tevens als een 

soort „stille verklikker" dienst deed 

voor den tegenwoordigen chef. 

Monsieur Lenoir was bepaald in zijn 

nopjes over het aanvankelijk succes van 

zijn plannen met Paul. Het was zijn 

oorspronkelijke bedoeling geweest, dat 

het heele personeel zou weten, dat de 

oude Bonnet op stal was gezet met zijn 

volle salaris als pensioen, maar zooals 

de toestand zich nu ontwikkelde, kon 

Vraag tweehonderd drie en dertig. 

Wat verstaat men onder een Alma Matei 

en wat beteekenen deze woorden letterlijk? 

Onder de goede oplossers van deze vraag 

verdeelen wij een hoofdprijs van f 2.50 en 

vijf troostprijzen. Antwoorden vóór 5 

Augustus (Indische abonné's vóór 5 Octo- 

ber) inzenden aan ons redactie-adres: Gaige- 

water 22, Leiden. Op enveloppe of brief- 

kaart vermelde men a.u.b. duidelijk: 

Vraag 233. 

Vraag tweehonderd negen en twintig. 

Brandslangen worden geweven van lin- 

nen. 

De heer E. Dull te Scheveningen verwierf 

met de juiste beantwoording van deze vraag 

den hoofdprijs. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mejuffrouw van Hal, Schiedam; den heer 

P. van Moenen. Rotterdam, mejuffrouw 

M. de Haan, Amsterdam; den heer R. A. 

van Harselen, 's-Gravcnhage; den heer S. S. 

van Haren, Rotterdam. 

dat beter nog, 'n poosje onbekend blij- 

ven. Hij zou Mile. Vidal er nog eens 

extra aan herinneren niets te zeggen En 

de onaangenaamheden, die Paul onder- 

vond, waren niet alleen uitstekend voor 

de vorming van zijn karakter, maar 

konden hem tevens leeren wat georga- 

niseerd lijdelijk verzet van een geheel 

personeel beteekende. Een onwaardeer- 

bare ervaring voor den toekomstigen 

leider van een groote zaak. 

César Reboux, de chef-verkooper van 

Morand, Lenoir et Cie., stond naast de 

schrijftafel van Lucette Vidal, toen 

Paul de kamer van de secretaresse 

binnenkwam en deze kon nog juist de 

aatste woorden — ze kwamen uit Re- 

boux's mond — van het gestoorde ge- 

sprek opvangen: „....een kostschool- 

jongen! De eerste dief de beste, die hier 

binnenkomt, steelt hem zijn overhemd 

van 't lijf. 

,Waarom 

lachend in. 

uitstekende 

boux!" 

zou hij niet?" viel Paul 

Mijn overhemden zijn van 

kwaliteit. Monsieur Re- 

„Zoo, hebben we jou daar? Goeden- 

morgen...." was het laatdunkende be- 

scheid. 

Paul hield zich onverstoorbaar. 

„Het zou in ieder geval, wat je noemt 

een sensatie zijn", lachte hij welgemoed 

Lucette Vidal keek vlug op en sloeg 

toen de oogen weer neer. 

„Wat bedoel je eigenlijk?" informeer- 

de Reboux, beschermend en kwasi- 

geinteresseerd. „Ik mag altijd graag wat 

leeren." 

„Wel. vindt u ook niet dat een man 

zonder overhemd, zoo maar in zijn on- 

derkleeren, in de statige verkoopruim- 

ten van Morand, Lenoir et Cie., een 

sensatie zou beteekenen. Monsieur Re- 

boux?" 

Paul's stem klonk volmaakt ernstig 

Lucette Vidal keek tersluiks naar den 

chef-verkooper en maakte een verdacht 

keelgeluid. 

„Wat zei u. Mile. Vidal?" vroeg 

Reboux. 

„Ze zei niets; ze gich2lde,"]ichtte Paul 

üem snel in. „Ik heb het duidelijk ge- 

hoord. Ze dacht er natuurlijk aan, hoe 

weinig op zijn gemak Mr. Reboux zich 

zonder overhemd achter de toonbank 

zou voelen." Paul keek neer op het 

glanzende, afgewende hoofd van Lu- 

cette Vidal en dat deed hem be- 

paald goed in deze eenigszins hachelijke 

situatie. Hij had zich er in de vorige 

dagen nog niet in deze mate rekenschap 

van gegeven, dat de secretaresse van 

zijn oom eigenlijk een deksels knap kind 

was. 

„Het komt me voor," verklaarde Re- 

boux gewichtig, „dat je hoogst lichtzin- 

nig doet door deze dingen zoo weinig 

au seneux te nemeh. Je weet overigens 

heel goed wat ik bedoelde: dat er een 

groote dosis ervaring voor noodig is 

om een juweelendief, die in een juwe- 

herszaak zijn slag tracht te slaan, te ont- 

maskeren. Bonnet bezat die ervaring — 

Jij niet, niet voor een „sou", als je 't 

weten wilt. 

Wacht maar, tot de dames en heeren 

van het gilde in de gaten hebben, dat we 

er hier een „theoretische" — er trilde 

diepe minachting in Monsieur Reboux' 

stem bij dit woord — detective op na 

houden. Dan zul je eens zien hoe we 

- 4 — 

De violist Max van den Berg, speelde in het 

Kurhaus te Scheveningren met het orkest 

onder leidinp van Ig-naz Neumark. 

moeten bloeden." Even zweeg hij, grim- 

mig zijn hoofd schuddend. Toen: „Ik ben 

geen wedder, anders " 

„Uw overhemd tegen het mijne''*" 

flapte Paul uit. 

Er begonnen vonkjes te dansen in Re- 

boux koele oogen. 

„Het idee, dat de verliezer zich in den 

winkel moet vertoonen in in. 

„In zijn ondergoed," vulde Paui be- 

reidyaardig aan. „Van zijn pantalon af." 

„Dus als jij den eersten langvinger, die 

hier zijn voet over den drempel zet, niet 

te pakken krijgt, heb je de weddenschap 

ver]oren,Paultje?" spotte Reboux.„Mlle. 

Vidal is getuige." 

„Accoord," stemde Paul Brisson in, 

maar terwijl hij het zei, voelde hij iets 

kouds langs zijn beenen opkruipen. 

Waarom had hij jandorie zijn stommen 

mond niet gehouden? „Maar Mile. Vidal 

hoeft geen getuige te zijn, als ze niet 

wil. ik bedoel naderhand. Tusschen 

haakjes, monsieur Lenoir heeft gevraagd 

of u even bij hem komt, monsieur Re- 

boux. Dat zou ik warempel hselemaal 

vergeten " 

Zoodra Reboux verdwenen was, her- 

nam Paul: 

„Mag ik u voorstellen, Paul Brisson 

ezel van de bovenste plank! Ik zou een 

misdadiger niet herkennen, zelfs als ik 

hem achter de tralies zag. En nu heb 

ik mezelf er in gepraat." 

„Het zal Mr. Lenoir wel niet bijzonder 

aanstaan," meende het meisje 

.„Mij ook niet!" viel Paul haar prompt 

bij. „Ik geloof dat ik verstandig doe met 

me op de hoogte te stellen wat de goed- 

ontkleede man dit seizoen draagt." 

Lucette scheen een wending in de 

conversatie gepast te achten. 

„Een misdadiger," deelde ze plotse- 

ling mee, de oogen strak op het toetsen- 

bord van haar schrijfmachine gericht 

„verraadt zich nooit door zijn uiterlijk.' 

I ^ rgt aItlJ ' d een onopvallenden, on- 

schuldigen indruk te maken. Vooral een 

juweelendief." 

„Ik... " begon Paul en zweeg toen 

abrupt. De vraag rees in zijn geest 

;■,■.--"■- 

■.-■■...■■■■■■ ■■V-.^-:' 

. 

m-m*' 

wmM

«fSP^P^ 

Lucette's oogen even glanzend — en 

even donker — zouden zijn als haar 

haren. „Eerlijk gezegd," vervolgde hij, 

„vroeg monsieur Lenoir om ü bij hem 

te sturen. Maar ik liet monsieur Reboux 

gaan, omdat omdat " 

Lucette lichtte het hoofd op en keek 

hem verbaasd aan. 

„Omdat," ging Paul onverschrokken 

en glimlachend voort, „ik wilde zien of 

uw oogen denzelfden diepen, donkeren 

gloed hebben als uw haar. En ze hebben 

dien, heb ik ontdekt! Bent u nu niet 

blij?" 

„Neen," antwoordde Lucette ijskoud. 

Maar toen begon ook op haar lief ge- 

zicht een glimlach te dagen. „Wat u ook 

van plan mag zijn, monsieur Brisson," 

adviseerde ze, „draag in vredesnaam 

geen rood baai!" 

„Kijk, dat is tenminste een blijk van 

sympathie! U hebt geen idee wat 'n ver- 

kwikking dat voor me is. Mile. Vidal. 

Overigens, ik verdien ten volle wat me 

te wachten staat." 

„U moet iedere seconde op uw hoede 

zijn," onderrichtte ze zakelijk, zijn op- 

merking negeerend. „Letterlijk elke se- 

conde. En iedereen moet u in het 

oog houden; iedereen die den winkel 

inkomt." 

Paul's hand lag al op den deurknop. 

„Dank u wel voor uw goeden raad, 

ZIJ WERD 29 POND LICHTER. 

Geen last meer met nieuwe kleeren. 

Hoe zij dit bereikte. 

„Hoe raakte zij die 29 pond kwijt?" zult 

U willen vrag-en. Laat zij het U zelf ver- 

tellen: 

„Ongeveer 18 maanden geleden woog- ik 

162 pond en ik kan U verzekeren, dat dit 

mij hinderde. Alles was een last voor me, 

vooral nieuwe kleeren. Niets paste me 

meer, wandelen was ondoenlijk. Door een 

vriendin werd mij aangeraden Kruschen 

Salts te probeeren en ik ben blij, dat ik dat 

ook gedaan heb. In de eerste 10 maanden 

verloor ik 25 pond. Nu, gedurende de 

laatste zes maanden, is mijn gewicht steeds 

132 pond en in 't algemeen is mijn ge- 

zondheid ook veel beter. Bovendien heb ik 

sinds ik een jong meisje was (ben nu 39 

jaar) steeds aan rheumatiek geleden, maar 

sedert ik Kruschen Salts neem ben ik zoo 

goed als geheel daarvan verlost. Ik kan 

nu loopen en werken als de beste. Ik zou 

er nog bij willen vermelden, dat ik in het 

geheel geen dieet heb gehouden. Ik heb 

eiken morgen een halven theelepel Kru- 

schen genomen met het sap van een citroen 

en warm water en ga hier nog steeds mee 

door. De kaartjes van de weegschaal, die 

mijn verklaring kunnen bevestigen, heb ik 

bewaard." (Mevr.) M. P. 

In tegenstelling met de meeste zouten is 

Kruschen niet uitsluitend een laxeermiddel. 

Het is een combinatie van zes zouten, wel- 

ke een stimuleerenden invloed hebben op 

elk orgaan, elke klier, zenuw en vezel van 

Uw lichaam. Kruschen Salts houdt het or- 

ganisme vrij van verstoppende afvalstof- 

fen. Indien dit afval niet regelmatig ver- 

wijderd wordt, kan het onzuiverheden in 

het bloed brengen, en rheumatiek en an- 

dere klachten veroorzaken. En het orga- 

nisme kan, als natuurlijk verdedigingsmid- 

del, deze schadelijke stoffen uit den weg 

ruimen, door ze om te zetten in vetweefsels. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten è ƒ0.90 

en ƒ 1.60 per flacon en wordt gefabriceerd 

in Engeland door de Fa. E. Griffiths Hughes 

Ltd., sinds 1756 te Manchester gevestigd. 

Stralende gezondheid voor één cent per 

dag. 

Mile. Vidal; die zal geen moment uit 

mijn gedachten zijn. Maar wat zou u er 

van zeggen om uw onderwijs in de tech- 

niek der juweelendieven-ontmaskering 

aan een gemeenschappelijk déjeuner 

voort te zetten?" 

„Neen," weerde Lucette af, „dat gaat 

niet." 

„Neemt u me niet kwalijk, het was 

maar een inval. Maar als ik er werkelijk 

in mocht slagen, wat ik overigens voor- 

loopig niet verwachten mag, de hand te 

leggen op een schurk van de eerste 

klasse A., dan zou ik u er toch alles van 

moeten Vertellen en " 

„De voorwaarde voor een dergelijke 

invitatie." viel Lucette hem in de rede, 

„luidt: pak eerst uw juweelendief, 

monsieur Brisson." 

„Ik zal drie keer fluiten als het zoo 

ver is; zorgt ü dan, dat u klaar bent om 

mee te gaan'déjeuneeren als de politie 

komt om den dief naar ds gevangenis te 

brengen. Ik weet een schitterende gele- 

genheid, leuk, gezellig en éten dat je er 

doet " Zijn welsprekend gebaar ter 

verduidelijking van de gastronomische 

genoegens knapte af in ontsteltenis. 

„Hemel-nog-aan-toe, daar komt Reboux 

terug " 

Hij wachtte niet tot Lucette misschien 

iets zeggen zou; met één stap was hij 

het kantoor van de secretaresse uit. 

Reboux zou den nieuwen huis-detec- 

tive als een domoor en een dwaas aande 

kaak stellen; Paul was er bijna zeker 

van. Oom Hubert had hem verteld, dat 

juweelendieven gewoon waren, hun 

plannen tot in de kleinste bijzonderhe- 

den zorgvuldig in elkaar te zetten; tot 

er geen speld meer tusschen kon. De 

schavuiten op heeterdaad te betrappen 

was een buitenkans, die zelfs voor den 

meest geroutineerden huisdetective 

slechts bij hooge uitzondering was weg- 

gelegd. Meer nog, Hubert Lenoir had 

zijn neef duidelijk gemaakt,dat een zeker 

aantal winkeldiefstallen tot het normale 

risico van het juweliersbedrijf behoor- 

de, waarmede iedere vakman bij voor- 

baat rekening hield. Van lederen be- 

diende werd voortdurende waakzaam- 

heid verwacht; Paul's taak was meer 

bepaald om onmiddellijk bij de hand te 

zijn, wanneer een der anderen iets ont- 

dekte, dat niet in den haak was. Mocht 

Paul bij een of andere gelegenheid zélf 

iets ontdekken, des te beter voor hem; 

dat zou het respect van het personeel 

vergrooten, wanneer hij later een ge- 

heel andere positie innam. 

Paul Brisson wandelde langzaam 

langs de galerij, die de geheele ver- 

koopruimte aan vier ziiden omgaf. Op 

dit vroege uur stonden de bedienden, die 

nog niets ts doen hadden, in werklooze 

afwachting achter de lange glazen toon- 

banken. Het was koel in den grooten 

winkel; alleen door de vensters van de 

Zuidoost zijde zocht de zon haar stra- 

lenden weg naar binnen, terwijl buiten 

de straat reeds trilde van de hitte. Azu- 

ren schijnsels buitelden op het zilver van 

een antiek koffie-servies; gloeiend-gele 

vonken voerden een rondedans uit waar 

de zon een blad met gezette topazen 

ontmoette. Op een ondergrond van zwart 

fluweel schoot een opaal een oranje- 

vuur uit; een bal van geslepen kristal, 

in een bronzen drakenpoot geklemd, 

- 6 - 

{Foto Paramount) 

HET LOOZE VISSCHERTJE 

Wynne Gibson, die de hoofdrol vertolkt In de Para- 

mount-film „Her Bodyguard", Is een hartstochtelijk 

liefhebster van de hengelsport. Ze laat geen gelegen- 

heid voorbijgaan om het snoer uit te werpen ... 

wierp vreemde opalasceerende schitte- 

ringen om zich heen. 

Tweemaal, toen de bedienden naar 

hem opkeken, probeerde Paul een vrien- 

delijk „goedenmorgen" en tweemaal bleef 

zijn begroeting onbeantwoord. Waarom 

konden die ellendige kerels niet behoorlijk 

tegen hem zijn? Het was zijn schuld 

toch niet. dat André Bonnet zijn congé 

had gekregen! Hij had een gevoel dat 

Oom Hubert wist wat er gaande was. 

Zou Lucette ook zoo aardig zijn ge- 

weest, wanneer ze, evenals de anderen, 

niet op de hoogte was geweest van de 

familierelatie tusschen hem en den pa- 

troon? 

Het was geen plezierige gedachte. Ze 

deed Paul Brisson's lippen verstrakken. 

Terwijl hij daar zoo de galerij heen 

en weer liep, was er in Paul's brein geen 

plaats voor een andere gedachte, dan 

hoe hij voorkomen kon, dat het perso- 

neel van Morand. Lenoir et Cie. hem 

uitlachte. Deze toestand was eenvoudig 

onverdraaglijk. En aan den anderen 

kant hij kon er niets tegen doen; hij zag 

geen kans om de stemming te doen om- 

slaan. Zijn opleiding was vrijwel uit- 

sluitend technisch geweest; van edel- 

steenen wist hij alles wat er maar van 

te weten viel, van winkeldieven wist hij 

niets! 

Inmiddels kwamen er enkele bezoe- 

kers. En om toch maar wät te doen, 

verliet hij een paar maal zijn uitkijkpost 

op de galerij en liep naar de plaatsen 

in de benedenruimte, waar bedienden 

bezig waren met koopers. Wat moest hij 

al anders, dan in de buurt zijn en toe- 

zien wanneer het een of ander van 

groote waarde aan een klant werd ge- 

toond? De derde maal dat Paul het ge- 

daan had. beet de bediende, na het'ver- 

trek van den bezoeker hem toe: „Als je 

niet ophoudt met dat verwenschte ge- 

spionneer, zul je wat beleven!" 

De andere bedienden hadden thans 

van Reboux gehoord, welk lot den nieu- 

wen huis-detective boven het hoofd 

hing en de voorpret deed hun harten 

al popelen. Zelfs Hubert Lenoir, ver- 

borgen in zijn privé-kantoor, scheen een 

vaag vermoeden te hebben, dat er iets 

broeide, dat een geheimzinnig „iets" op 

dezen stillen vroegzomerochtend een 

stroom van vreugdevolle verwachting 

door zijn winkelruimten deed gaan. 

Maar wat de oorzaak was, bleef hem 

verborgen. De morgen kroop om. 

Tegen elf- uur had Paul al heel wat 

van het gewone dagelijksche gedoe ga- 

degeslagen: het uitzoeken van verlo- 

vingsringen door jonge menschen in 

wier oogen geluk glansde; den aankoop 

van een op alle mondaine diner-moge- 

lijkheden berekende complete casette 

zwaar tafelzilver, een transactie die 

zelfs voor een firma als Morand Lenoir 

de moeite waard was; hij zag een ele- 

gant heer in een donkerbruin pak eige- 

naar worden van een modern collier 

van diep-groene half-edelsteenen. Maar 

dieven zag hij niet. 

Het was best mogelijk dat, terwijl hij 

rond-geijsbeerd en toegekeken had, er 

reeds een handige, brutale diefstal was 

gepleegd. Hij wist het niet. Maar Paul 

Brisson was van nature vasthoudend als 

een terrier en ondanks zijn beklemmend 

gevoel van machteloosheid, ging hij 

voort eiken binnentredenden aspirant- 

kooper, met scherpen blik te monsteren. 

II. 

Zooals hij ook de voorafgaande drie 

dagen had gedaan, trachtte Paul Bris- 

son voor zichzelf de identiteit van de 

klanten vast te stellen. Meermalen 

kwam hij tot de conclusie, dat zijn psy- 

chologische speculaties er naast waren, 

maar andere keeren leverde de aan- 

koop een vermoedelijke bevestiging van 

zijn theorie. 

De man en de vrouw bijvoorbeeld, die 

thans bij de middentoonbank stonden, 

waren ongetwijfeld een echtpaar; ze 

hadden pakjes bij zich, dus winkelden 

ze niet per auto; vandaar dat de ge- 

volgtrekking voor de hand lag, dat ze 

niet tot de allerrijksten behoorden. Hun 

heele voorkomen en kleeding stempelde 

ze tot degelijke, solide burgers. Een man 

en vrouw met 'n gezin, zou men zoo 

zeggen. Naar Reboux' houding en op- 

treden te oordeelen — het was toeval- 

lig de chef-verkooper die hen hielp — 

waren ze niet van plan iets duurs te 

koopen, zoo ze al iets kochten. Paul 

veronderstelde, dat een der ringen, die 

ze aan het bekijken waren, wellicht be- 

stemd was voor een aankomend jong 

meisje — een cadeau voor den achttien- 

den verjaardag van een dochtertje mis- 

schien. Hij taxeerde het tweetal op vóór 

in de vijftig. Reboux deed, blijkbaar 

zonder veel hoop, wat ieder verkooper 

van het huis Morand. Lenoir et Cie. was 

ingeprent te doen. Hij zette de verschil- 

len tusschen de diverse soorten van 

denzelfdsn edelsteen — robijnen waren 

het in dit geval — uiteen, niet zoozeer 

om een zoo kostbaar mogelijk artikel te 

verkoopen, maar opdat de kooper pre- 

cies zou weten wät hij kocht. Dat was 

een principe van Hubert Lenoir. Het be- 

teekende: geen teleurgestelde klanten 

en verhoogde de reputatie van vak- 

kundigheid der firma. 

Re Koster treedt den laatsten tijd steeds meer op den voorgrond. 

Op het blad vóór de bezoekers lagen, 

zooals Paul wist, welgeteld honderd 

ringen. Er zaten geen prijskaarten aan: 

een# geroutineerd verkooper van Morand 

Lenoir moest daaraan voor courante 

artikelen geen behoefte hebben. 

Het was geen „stijl", vond Monsieur 

Hubert. Paul kon zich haast woordelijk 

voorstellen wat Reboux op het oogenblik 

zeggen zou. Hij zou uitleggen waarom 

een bruinachtige robijn, afkomstig 

uit Siam, minder kostbaar was dan een 

licht-roode, rose-achtige van Ceylon en 

waarom de betrekkelijk zeldzame heldere, 

diep-roode steenen uit Burma de 

grootste waarde hadden en dus het 

meest kostten. Terwijl de man en de 

vrouw den eenen ring na den anderen 

opnamen, ze tegen het licht hielden, 

met Reboux levendig van gedachten 

wisselden over prijzen, hield Paul, omdat 

er niemand anders was om zijn aan- 

-7 - 

i, _: 

(Foto Godfr. de Groot) 

dacht aan te wijden, zijn blik op het paar 

gericht. Maar hij dacht ternauwernood 

aan hen; zijn gedachten waren vervuld 

van de steenen. In oude tijden, zoo had 

de oude Ulrich, de fenomenale juwee- 

lenkenner bij wien hij in Weenen in de 

leer was geweest, hem verteld, werden 

robijnen fijngestampt en in medicijnen 

gemengd. Of, in Burma, in het vleesch 

gedrukt, om ziekte te voorkomen. 

Robijnen waren levend vuur, placht 

de oude Ulrich altijd te zeggen. En in- 

derdaad, op het blad, dat bijna geheel 

beschaduwd werd door de lichamen van 

het paar vóór de toonbank, ving hier en 

daar een steen een glim zonlicht en 

gloeide in feilen, wonderlijken brand. 

Zelfs de goedkoopere exemplaren waren 

heel mooi. 

Plotseling zag Paul den man de hand 

in den zak van zijn jas steken. Lucette 

(Vervolg op pagina lO)

Veel kan de dikke consul verdra- 

gen, doch wanneer zijn eten door 

de een of andere vergadering van 

de Diana Benzin A.G. in gevaar komt, 

dan wordt hij onaangenaam. WAt hem 

betreft kunnen de beeren gerust zonder 

hem beraadslagen, daar het belangrijk- 

ste bericht uit Parijs er toch nog niet 

is, want Herbert, de neef van den 

geheimraad, die tegelijkertijd chef van 

de firma is, is nog onderweg van Parijs 

en kan ieder oogenblik aankomen. Juist 

wanneer de consul in zijn auto wil stap- 

pen, ziet hij een hond in zijn auto, 

een prachtigen terrier, die zich door 

middel van zijn halsband voorstelt: Ik 

heet „Storch" en woon bij Lu Thie- 

mann, huis en straatnummer. Als be- 

leefd man levert de consul den von- 

deling aan zijn meesteres, een jonge, 

knappe fotografe, af. Wanneer de con- 

sul op de vergadering komt, is de zit- 

ting juist beëindigd. De definitieve on- 

derteekening van het document vindt 

pas plaats over acht dagen in Lugano. 

Bij het instappen bemerkt de geheim- 

raad een prachtigen terrier in zijn auto, 

die zich met behulp van zijn halsband 

voorstelt: Ik heet „Storch" en woon enz. 

De geheimraad is verwonderd, doch 

levert den hond eveneens bij Lu Thic 

mann af, die weer haar dank betuigt. 

De geheimraad blijft echter, in tegen- 

stelling met den consul, koel en cor- 

■ '^ "^ -r* 5 ??*?^ 

CUPIPO 

1. Wolf Albach-Retty en Paul Otto. 

:; L'ssyAfna en Julius Falkenstein. 3. 

Maeda Schneider. Ida Wüst en Julius 

ralkenstein. 4. De vroolijke matroosjes. 

5. Magda Schneider en Wolf Albach- 

Retty (zittend aan tafel). 6. Magda 

Schneider (met Storch op haar arm) 

- 8 - 

Thiemann, fotografe, Lissy Arna 

T' 

eduwe Rohledcr . . . Ida Wüst 

Ufa-Film. 

irtier. . . . Julius Falkenstein 

/ 

Manuscriptbewerking: Franz Ami» rie, het dienstmeisje, 

Max Jungk en Heinz Gord lor 

Gertrud Weiser 

Muzikale bewerking: rder: Damann, Förster, Göbel, 

Hans Otto Borgmann irtung, Jerra, John v. Newlinski, 

Productie: Günther Stapenhorst 

ROLVERDEELING: 

Lili Schrader . Magda Schnei 

Herbert . . . Wolf Albach-R 

De consul . . . Otto Wallb 

De gehcimraad .... Paul (J^ 

**2Z&2Z2SZZZZ2Z&&Z22Z& 

reet, want hij doorziet Lu's truc. Maai 

spoedig wordt hij weer aan de dame 

met den hond herinnerd door het vol 

gende: Herbert heeft in den D-Treir 

Parijs—Berlijn een bekoorlijk meisje 

leeren kennen, dat in Hannover in 

stapte en Lili Schrader heet. Beiden vin 

den elkaar aardig en Lili belooft hem 

weer te zullen ontmoeten in een restau- 

Leiding: Kurt Gerron en 

Erich von Neusser. 

?ZZZ&Z&22&ZZ&^&0 !r 

' mt te Berlijn, welke afspraak echter 

'üsloopt. — Door een samenloop van 

< mstandigheden komt „Storch" zonder 

1 alsband in Lilies kamer, die het diertje 

'ten, melk en 'een meuwen halsband 

Keeft: Ik woon bij Lili Schrader, Lüt- 

ôwstraat 60. Met dit nieuwe adres 

: »an zijn halsband springt „Storch" in 

Herberts auto, en wanneer deze het 

LUMTJE 

i® 

7. Magda Schneider en Paul Otto. 8 

Wolf Albach-Retty en Storch in den 

slaapwagen. 9. Magda Schneider en Julius 

Falkenstein. 10. Lissy Arna met Julius 

Falkenstein. 11. Magcia Schneider en Otto 

Wallburg. 12. Storch is weggeloopen. 

- 9 - 

mfmm^mmfmm^-mm. 

hondje aflevert, staat hij overgelukkig 

tcgenowr zijn kennisje van de reis. Het 

is net als in een sprookje en Herbert, 

wiens hart overloopt, moet het zijn oom 

vertellen. Maar, o schrik — als hij over 

den hond spreekt, gaat zijn oom er op 

in en onthult „Storchs" schandelijk 

levensdoel. Herbert, diep teleurgesteld, 

wordt door zijn oom naar Lugano voor- 

uitgestuurd, om daar troost te vinden. — 

Lili solliciteert inmiddels naar de be- 

trekking van secretaresse bij den dikken 

consul, doch wordt niet aangenomen. 

De geheimraad ziet haar, spreekt haar 

aan, stelt vast , dat hij haar vader ge- 

kend heeft, en engageert haar als secre- 

taresse voor Lugano. Dan gaat hij nog 

eens naar de kleine fotografe en koopt 

haar zijn neef af, dien zij gaarne op- 

geeft, daar ze hem in het geheel niet 

kent. Lu moet echter voor alle zekerheid 

een paar weken uit Berlijn weg, verlangt 

de geheimraad. „Storch" is weer bij Lu 

ondergebracht. Maar hij kan nu een- 

maal het springen in vreemde autos niet 

laten en begeleidt Herbert zoo naar 

den trein, die hem echter naar Lu terug 

laat bezorgen; maar Lu vertrekt eenige 

dagen later eveneens naar Lugano, waar 

Herbert, Lili, de consul en de geheim- 

raad reeds zijn. Alle vergissingen wor- 

den nu opgelost. „Storch" komt aan het 

lijntje, Cupido is vrij en Lili en Herbert 

zijn vercenigd.

[Veivolè van pa$. 7) 

Vidal's waarschuwing om vooral oogen- 

schijnlijk fatsoenlijke lieden in de gaten 

te houden, schoot hem door den geest, 

en één-en-al aandachtige waakzaam- 

heid, leunde hij naar voren. 

Maar er gebeurde niets misdadigers 

dan het aansteken van een sigaret. De 

man deed zwijgend een paar trekken en 

de vrouw scheen maar niet te kunnen 

decideeren tusschen verscheidene rin- 

gen. Den een na den ander overhandig- 

de ze haar echtgenoot. Paul meende aan 

Reboux' houding te zien, dat het op den 

koop van een goedkoopen steen zou 

uitdraaien. Na. de ringen bekeken te 

hebben, legde de man ze op het glazen 

blad terug. 

Het was heel stil in den winkel; de 

stemmen, ofschoon gedempt, drongen 

duidelijk tot Paul door. Hij hoorde den 

man zeggen: 

„Ik wilde dat we ons een van die dure 

konden veroorloven." 

„Deze staat mij bijzonder aan," viel 

de vrouw hem in de rede; „die is ook 

4000 franc, nietwaar?" 

„Al deze Ceylon-robijnen hebben den- 

zelfden prijs," antwoordde Reboux. 

„Die met de kleine diamantjes in de 

zetting zijn 6000 franc." 

„Zou deze mij passen?" vroeg de 

vrouw. „En is hij niet te jeugdig voor 

mij?" 

Reboiix had een .kleine zakportefeuille 

op de toonbank liggen en haalde er een 

paar blaadjes met notities uit. 

Het kostte Reboux' geoefend oog niet 

de minste moeite om oogenblikkelijk de 

kwaliteit van den steen aan de hand van 

de cliënte vast te stellen.Ze had den ring 

al aan den vinger laten glijden, en hield 

dien in het licht. Ook Paul's blik op tien 

meter afstand, ving den licht-rooden, 

rose-achtigen glans van een Ceylon- 

robijn op. Tegelijk zag hij, dat Reboux, 

terwijl hij zijn notities verzamelde, snel 

de overgebleven ringen op het blad tel- 

GENE RAYMOND, 

dien men weldra weer in een nieuwe Paramount-film 

zal kunnen bewonderen. 

de, om zich te vergewissen dat er geen 

ontbrak en er, na den verkoop van 

dezen eenen, negen en negentig waren 

overgebleven: ringen met Siameesche 

en Ceylon-robijnen en enkele er tus- 

schen met steenen uit Burma er in, 

waarvan één de waarde van een dozijn 

der goedkoopere vertegenwoordigde. 

Zelfs een leek kon het onderscheid 

waarnemen tusschen een rose-achtigen 

robijn en het glorieuze diep-rood van 

een Burmeeschen steen. 

Er had een transactie plaats gehad, 

waaraan niets, letterlijk niets verdachts 

was, overdacht Paul. Een ring was ge- 

kocht en contant betaald, in deugdelijke 

biljetten van de Banque de France. Als 

iedereen zoo goud-eerlijk was als deze 

man en deze vrouw, die waarschijnlijk 

geduldig gespaard hadden om zich deze 

lang-begeerde luxe—een weinig kostba- 

ren robijn te kunnen permitteeren — 

wel, dan zou Reboux zijn weddenschap 

nooit winnen! 

Het drietal aan de toonbank lachte en 

praatte met elkaar, Paul Brisson hoorde 

de vrouw zeggen, met een trilling van 

geluk in haar stem: „Een echte robijn! 

Wat heb ik däär jaren naar verlangd! 

Wat is hij mooi.'... Ik zal doodsbang 

zijn om hem te verliezen ik geloof 

dat ik hem maar nooit afdoe " 

De man scheen zich eenigszins ver- 

zoend te hebben met het denkbeeld, dat 

hij zijn vrouw geen duurderen ring kon 

schenken. 

„Hij is heel mooi," stemde hij met haar 

verrukking in. Even zweeg hij; toen ging 

hij voort op eenigszins peinzenden toon: 

„En toch, die donkerder steenen " 

„Heusch, kleur in juweelen is voor- 

namelijk een kwestie van smaak," 

troostte Reboux met een vriendelijken 

klank in zijn stem, dien Paul er nog niet 

in gehoord had en die op den achtergrond 

van zijn bewustzijn even het gevoel deed 

opdoemen, dat de chef-verkooper in zijn 

hart toch nog zoo'n kwade kerel niet 

was. „De steen dien u gekocht hebt is 

echt," vervolgde hij, „en een mooi 

exemplaar, dat is het voornaamste. We 

hopen dat Madame er plezier van zal 

hebben." 

De man dankte Reboux on nadat ze 

den robijn nog eenmaal tegen het licht 

had gehouden, liet de vrouw met een 

natuurlijke beweging den arm langs haar 

lichaam vallen. 

Een ondeelbaar moment was Paul 

Brisson als betooverd. Zijn oogen staar- 

den strak, wijd-geopend en in verbijs- 

tering, naar een vleugje kleur op het 

glazen blad. Blauw-achtig, groenachtig- 

geel. Allemaal koude glansen. En op het 

blad behoorde niet anders te zijn dan de 

warme gloed van robijnen! En terwijl 

hij, zijn waarnemingsvermogen tot het 

uiterste gespannen, keek, begon het klei- 

ne plekje kleur te schitteren als een dia- 

mant met vele facetten. Toen vervaalde 

het en verdween. 

Met groote, geluidlooze passen, haast- 

te Paul Brisson zich naar beneden en 

liep rechtstreeks naar de toonbank van 

Reboux. Het echtpaar maakte juist aan- 

stalten om te vertrekken, toen Paul, den 

hatelijken, verkillenden blik van den 

chef-verkooper trotseerend, zijn hand 

op het blad, waarop hij het wonderlijke 

[Vervolä op pa&na 21) 

- 10 - 

• 

Hoe ziet U eruit 

in Badcostuum? 

Me,' . 

Daar tk n/e« wil hebben, dei mijn vrienden 

mij weer mei mijn overiollige kilo's plegen en 

deer ik voor eenige jaren mei goed gevolg 

„Feeii" gebruikt heb. verzoek Ik U hiervan 

weer 2 buizen ie willen afzenden aan mijn 

•dr** ~. . . . G. K. 

Facil is verkrijgbaar in Apotheken en Dro- 

gisterijen a f 3.- per buis van 100 pastilles 

voor een vermageringskuur van 3 weken. 

HLM-ENTHOUSIASTEN 

L. v. G. £e 's-GRAVENHAGE. De 

Franschman Henry Garai bad vroeger een 

con£rac£ met do U£a en speelde de Fransche 

versies van de Ufa-foonfilms. „Seizoen in 

Caïro" zal spoedig in ons land vertoond 

worden, de eersée Amerikaansche Lilian 

Harvey.film in be£ begin van het komende 

seizoen. 

M. d. R. te 's-GRAVENHAGE. Neen, 

bedoelde film is in haar oorspronkelijken 

vorm vertoond. Fritz Schulz. Heinz Rüh- 

mann. Otto Wallburg. Ida Wüst en Adele 

Sandrock hebben Duitschland niet ver- 

laten. Er wordt op het oogenblik in de 

Berlijnsche ateliers hard gewerkt. 

J. v. d. G. te 's-GRAVENHAGE. Joan 

Bennett en Constance Bennett zijn geen 

zusters. 

W. v. d. H. te AMSTERDAM. U zult 

bemerkt hebben, dat wij aan Uw wensch 

voldaan hebben. Bent U nu tevreden? 

B.W. te ROTTERDAM. Dat waren niet 

de kinderen van John Boles. Baby Leroy 

wordt niet op kosten van Maurice opge- 

voed. 

C. v. R. te ROTTERDAM. Käthe von 

Nagy is niet verloofd of getrouwd. Zij 

was met den filmregisseur Constantin David 

gehuwd, is echter 'gescheiden. 

H. A. v. d. H. te DORDRECHT. Tony 

van Eyck is geen Nederlandsche. Zij is 

den 23sten October in Coblenz geboren. 

Zij is met Heinz Kroeber gehuwd. Haar 

adres is Sybelstrasse 66. Derlijn. 

S. B. te ROTTERDAM. Het is nog 

niet zeker, dat dit filmstudio wordt ge- 

bouwd. Wendt U tot den Nederlandschen 

Bioscoop-Bond, Achtergracht 19, Amster- 

dam. Wij raden U echter aan, tlw beroep 

trouw te blijven. 

T. M. v. B. te EINDHOVEN. Leeftijd 

en lengte vermelden we in deze rubriek 

niet. Zijn ware naam is Jack Coogan. 

K. J. te SCHEVENINGEN. Wendt U 

tot de Paramount, Keizersgracht 399. Am- 

sterdam. Neen. Baby Leroy is geen twaalf 

jaar. Helen Twelvetrees is een Ameri- 

kaansche. 

A. v. d. W. te ROTTERDAM. Het 

Duitsche boekje (Verlag Scherl) over Lilian 

Harvey kunt U in lederen boekhandel 

bestellen. Haar adres is Fox-Studios. 1401 

Western Avenue. Los Angelos. U kunt 

haar in het Duitsch of Engelsch schrijven. 

J. G. K. D. te OEGSTGEEST. Leni 

Riefenstahl is den 32sten'Augustus ge- 

boren. Zij woont Hindenburgstrasse 97. 

Berlijn. Speelde hoofdzakelijk in sport- 

films. Het Weekblad C. ä T. kost per 

kwartaal fl 1.93. 

had een nichtje te logeeren, een goed kind, 

maar abominabel leelijk en helaas behept 

met het idee, dat zij een onweerstaanbare 

charme bezat, zooals dat, merkwaardig ge- 

noeg, bij vele meisjes het geval pleegt te zijn, 

die door de natuur niet kwistig zijn bedeeld 

met uiterlijk schoon. Geen wonder dus, dat 

zij ook mijn neef poogde te overtuigen van 

haar ingebeelde aantrekkelijkheden en de 

hulde welke men haar bracht. 

,,Op een liefdadigheidsfeest onlangs heb 

ik kussen verkocht, oom!" vertelde zij met 

een pruimenmondje. „Ik vond het natuur- 

lijk niet prettig, maar een mensch moet nu 

eenmaal wat over hebben voor de liefdadig- 

heid, vindt u niet?" 

„Zeker kind," antwoordde mijn neef, 

„dat zullen je klanten ook gedacht hebben!" 

De zoon van den zakenman was juist 

met een massa diploma's van de Handels- 

hoogeschool gekomen en zou nu zijn vader 

wel eens even vertellen, hoe hij zijn zaken 

moest inrichten. 

„Vertrouw maar op mij, ouwe heer," 

zei hij,.den eersten dag op het kantoor. „Ik 

zal mijn heele leven wijden aan den voor- 

uitgang van ons bedrijf. Mijn grootste stre- 

ven zal zijn om onzen ouden, eerlijken naam 

vrij te houden van iedere smet." 

„Dat is best, jongen," meende de vader. 

„Vraag maar even aan den jongsten bedien- 

de om een beetje poetspommade en poets 

onze koperen naamplaat op de deur." 

„Wat doe je uit je bedje. Mientje?" riep 

vader onder aan de trap. Er heerschte een 

oogenblik stilte. Toen klonk Mientjes stem- 

metje: „Ik was er alleen maar even uitge- 

gaan om mijzelf in te stoppen. Pappa!" 

De automobiel-instructeur (tot dame, die 

rij-les wilde hebben): „Hebt U eenig ver- 

stand van motoren?" 

De leerlinge: „O ja, ik-eh-ik bestuur altijd 

mijn eigen stofzuiger." 

Dreigement. — „Richard, dit is nu al de 

derde maal, dat ik je betrap terwijl je het 

keukenmeisje probeert te kussen! Als het nu 

nog eens voorkomt, ontsla ik haar en kook 

ik in 't vervolg zelf!" 

„Wat zeg je? Heeft hij je met zijn hand- 

schoen in je gezicht geslagen?" 

„Ja — en bovendien had hij nog vergeten, 

hem eerst uit te trekken!" 

Zoontje (kijkend naar een paar sleepboo- 

ten, die een grooten oceaanstoomer trek- 

ken) : „Kijk pappa, dat groote schip leert 

die kleintjes zwemmen!" 

Violet: „Ik ga mijn wenkbrauwen laten 

uittrekken. Het is erg in de mode." 

Dora: „Ja, maar is 't niet erg duur?" 

Violet: „Neen, mijn verloofde doet het. 

Hij is vüf jaar in 't poeliersvak geweest." 

„Wat zei je vrouw, dat je zoo laat thuis 

kwam?" 

„Ze sliep al half en dacht, dat ik de 

hond was. Ze. zei: „Ben jjj daar, Fido?" 

en gelukkig had ik een lumineus idee en 

likte haar hand." 

C. « Th.*l>lJZZLES. N 

Wjj zullen 10 foto's verdeden van de filmster, 

wier portret hierboven als legkaart afgedrukt is, 

onder de abonné's, die ons vóór 1 Augustus 

(Indische abonné's vóór 1 October) het goed 

opgeplakte portret en den naam van de actrice 

i J s^ ^ »—i—* (I - !—w~ 

OPLOSSINGEN 

C. & TDi.-PUZZLES No. 492 

De tien foto's van Nils Asther werden ver- 

kregen door: den heer J. Schuiten, Groningen; 

den heer J. C. Pool, 's-Gravenhage; den heer 

B. Nieuwenhuis, Scheveningen; mejuffrouw G. 

Koedam, Hillegersberg; mejuffrouw J. van Werk- 

hoven, Rotterdam; mejuffrouw E. Runge, Am- 

sterdam; den heer A. RUpp, Delft; mejuffrouw 

A. Duynstee, Rotterdam; mejuffrouw D. Mei- 

lema, Rotterdam; den heer G. J. Werk mans, 

Amsterdam. 

MONOORAMRAADSEL 

Maurice Chevalier 

en 

Helen Twelvetrees 

in 

A Bedtime Story 

Mevrouw Ä. Maalsen, Geidel te NUmegen ver- 

wierf den hoofdprijs; mejuffrouw J. Lazonder 

t« «otterdam, mejuffrouw C. J. Warnink te Am- 

sterdam en mejuffrouw P. Goerger te's-Graven- 

hayo wonnen de troostprijzen. 

- Il 

KNIPPUZZLE 

KAMRAADSEL 

zenden Adresseeren aan: Redactie „Het Week- 

blad", Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe 

gelieve men duidelijk te vermelden ,.C. ä Tlt.- 

puzz/es No, 495." 

HORIZONTAAL: Naam van een Amerikaansche 

filmactrice. 

VERTICAAL: 1. vervelend werkje. 2. naast. 3. op- 

noemen. 4. nooit. 5. jonge watervogel. 6. plot- 

selinge, woedende opmerking. 7. gebarenkunst. 

8. hebben alle huizen in een straat. 9. hoop. 

Te gebruiken letters: a-a-a-c-c-c-d-e-e-e-e-e e- 

e-e-e-e-e-e-e-g-i-i-i-i-i-j-k-1-l-l-l-m-m-m-m m-m- 

m-n-n-n-n-n-n-o-o-p-r-r-r-s-s-s-t-t-t-u-u-v-v-v. 

KNIPPUZZLE 

Ni/s Asther.

„Kun je daar nog 1 staan in 

't water?" 

„Natuurlijk, komt U er 

maar perust in!" „Hè?!' 

Vertrekkende pens^ntraxt (de rekening ontvan- 

gend): „Maar ik heb Rcei. drie warme baden gehad I 

Het waren drie lauwe baden I" 

Pensionhoudster (rnsWg): „Dat is dan öertiif cent 

xtra voor het koude watert" 

liij liiliilïl 

^ A M^/0 //f/ÈïM.. 

Stom van boven: „Waar ben je, Daniël?' 

Daniel (ontzet): „In den leeuwenkuil!" 

• He l me ' s J\ e met de pifnWke voeten: „Toch is het 

hals beschut tegen de zon. 

„Wel allemachtig^, daar komt mijn- 

heer Pieters aan! Laten we maar net 

doen, of wij hem niet zient" 

— 12 - 

De statistiek heeft bewezen, dat Ne- 

derland het record slaat in het oplos- 

sen van puzzles. — Dat is geen won- 

der als men bedenkt, hoeveel routine 

wij krijgen door onze belastinginvulbii- 

jettenf 

In Engeland heeft men op het oogen- 

bhk bij de reddingsbrigade in badplaat 

sen ook een dame aangesteld, speciao 

voor het redden van vrouwen en meis- 

jes. — Merkwaardig genoeg echter be- 

merkt men een enorme daling in het 

aantal meisjes, dat in moeilijkheden ge- 

raakt gedurende het zwemmen. 

Volgens zekeren dokter lijden er veel 

minder vrouwen aan rheumatiek dan 

mannen. — Maar de vrouwen hoeven 

ook niet het onkruid te wieden in den 

tuin. 

De man behoort zijn vrouw te laten kie- 

zen, waar zij beiden de vacantie zullen 

doorbrengen," lezen wij in een artikel over 

vacantiereizen. — Inderdaad is zij daar- 

toe zeer wel in staat; was zij het ook 

niet, die zijn vrouw voor hem uitkoos? 

Volgens een abonné is het ideale 

aantal deelnemers voor een picknick 

acht. — Terwijl het bijvoorbeeld een 

hij, zij en zes muggen zijnl? 

De verzekeringsstatistieken toonen aan, 

dat er zeer veel ongelukken in de keu- 

ken gebeuren. — Menig man weet dat 

wel zonder statistiek: zijn vrouw geeft ze 

hem te etenf 

Toen dezer dagen de stroohoed van 

een op de pier wandelenden heer in 

het water woei, sprong de eigenaar hem 

na en bracht hem op het droge. — Een 

bewijs te meer, dat een drenkeling zich 

met aan één, maar zelfs aan verschei- 

dene stroohalmen vastklemt. 

DESTEBVAtt 

MARY CARLISLE 

aanschouwde den Sden Februari te Los Angelos 

t levenslicht. Haar vader en moeder waren beiden 

aan een revueeezelschap verbonden en het was 

dus ffeen wonder, dat de kleine Mary reeds op 

twaalfjarigen lee»t

■■?3-Pï":'? 

' . ■ 

ALS HET LEVEN MISDAAD WORDT 

Er zijn heel wat misdadigers geweest, 

die hun lage practijken hebben uit- 

geoefend onder het mom van gods- 

dienstigheid, maar het is niet vaak voorge- 

komen, dat iemand van hen daarbij zóó'n 

succes had als Ludwig Hausser, die een der 

zonderlingste schurken was, die het Duitsch- 

land van na den oorlog heeft opgeleverd. 

Hausser was in heel veel opzichten een 

onaangenaam individu, maar toch kan niet 

worden ontkend, dat hij in de geschiedenis 

der misdaad juist zoo'n belangrijke plaats 

inneemt alleen maar omdat hij een persoon- 

lijkheid bezat, die door honderden, zooal 

niet duizenden, aantrekkelijk werd gevonden. 

Hij behoorde tot die lieden, welke reeds vroeg 

tot de ontdekking komen, dat zij een bij- 

zonder sterken invloed op het vrouwelijk 

geslacht uitoefenen, en omdat hij een mis- 

dadigen aanleg bezat, besloot hij dien zoo- 

veel mogelijk uit te buiten. 

Van Haussers vroegste jeugd is slechts 

weinig bekend; men neemt aan, dat hij als 

jongeman een lui en onverantwoordelijk 

leventje leidde, waarbij hij tot allerlei kleine 

vergrijpen tegen de samenleving kwam, 

maar toch nog door niets deed vermoeden, 

dat hij eens een gevaarlijk misdadiger zou 

worden, die tientallen menschen noodlottig 

zou zijn. 

Op zekeren dag deed hij evenwel een 

,,groote stap": hij besloot zich voor te doen 

als een profeet — of beter, als een heilig 

man — en na er zijn baantje aan gegeven 

te hebben — hij was vertegenwoordiger voor 

een Fransche wijnfirma — trok hij de uit- 

rusting van een monnik aan en begon voor- 

bereidingen te treffen om een kerk te bou- 

wen, een kerk, die alleen zijn eigen doelein- 

den zou dienen. Het verwonderlijke van deze 

onderneming was, dat Hausser van het eerste 

oogenblik af een buitengewoon succes had. 

Hij was een uitstekend „predikant" en er is 

geen twijfel aan of hij was, indien de om- 

standigheden anders waren geweest, opgeno- 

men geworden in de rijen van hen, die door 

hun welsprekendheid de volkeren in ver- 

voering hebben gebracht en tot groote daden 

aangezet. 

Bij een eerste kennismaking leek Hausser 

werkelijk de figuur waarvoor hij zich uit- 

gaf: „een heilig man". Hij leefde en gedroeg 

zich zeer eenvoudig; hij trok van dorp tot 

dorp en van stad tot stad, predikend waar 

hij kwam en overal groote menschenmassa's 

trekkend, terwijl hij van alle kanten geluk- 

wenschen in ontvangst had te nemen over 

zijn goede bedoelingen. 

Hausser beweerde, dat zijn plan was een 

nieuwe kerk te stichten om de stervende 

vlam van den godsdienstzin weer te doen 

opleven en uiterlijk beschouwd, leek het 

werkelijk alsof hij meende wat hij zei. In 

waarheid speelde hij echter een verachtelijk 

spel en verborg hij achter het mom van een 

„zilveren stem en een eenvoudig leven" een 

geraffineerd plan om zichzelf ten koste van 

anderen te verrijken. 

Wij hebben reeds gezegd, dat hij door zijn 

bijzondere persoonlijkheid een grooten in- 

vloed op de vrouwen uitoefende, en het was 

LUDWIG HAUSSER. - DE INBREKER-PROFEET. 

dan ook onder haar, dat hij vooral zijn 

slachtoffers wist te maken. Terwijl hij preek- 

te en werkte voor zijn nieuwe kerk, had hij 

overvloedig gelegenheid in aanraking te 

komen met die typen, welke hij voor zijn 

plannen juist noodig had. Door zijn manier 

van optreden was hij — evenals indertijd 

de Russische monnik Raspoetin — in staat 

zijn vrouwelijke bekeerlingen geheel naar 

zijn hand te zetten — te meer daar hij hen 

er vast van wist te overtuigen, dat zij van 

hun bekeering slechts dan heil konden ver- 

wachten, indien zij onvoorwaardelijk in hem 

geloofden. Zijn geheele opzet was intusschen 

deze volgelingen tot zijn willooze slavinnen 

te maken en hen van al hun bezittingen te 

berooven — of juister gezegd: hen zichzelf 

"te doen berooven. „Mijn kerk voor alles", 

was zijn slagwoord, en een kerk zooals hij 

die van plan was te stichten, had veel geld 

noodig, geld dat zijn volgelingen moesten 

verschaffen. Door hen te wijzen op de deugd 

der armoede, wist hij zoo goed als allen, die 

in hem geloofden er toe te brengen hem 

practisch gesproken al hun bezittingen ter 

hand te stellen voor zijn zendingswerk. 

Haussers „Zendingsarbeid" bestond echter 

uitsluitend daarin, dat hij af en toe van het 

tooneel verdween om hetgeen hij met zijn 

welsprekendheid had verdiend, in Berlijnsche 

nachtcafé's te verbrassen. 

Billijkheidshalve dient men te constateeren 

— hoe laag zijn bedoelingen overigens wa- 

ren — dat Hausser handig was. Hij wachtte 

zich er wèl voor, ook maar één fout te 

maken of één keer uit zijn rol van heilig 

man te vallen, wanneer er anderen bij waren. 

Later werd dit echter anders; toen verschafte 

hij de politie, die reeds lang verdenking tegen 

hem koesterde, zélf het materiaal, waardoor 

zij tegen hem kon optreden. Hij was één en 

al hebzucht en tevens gingen zijn gedachten 

terug naar de misdaden, die hij in zijn jeugd 

had uitgevoerd. Hij scheen zichzelf niet te 

kunnen bevrijden van de overtuiging, dat 

diefstal en inbraak goede middelen waren om 

gemakkelijk en snel rijk te worden. Hij dacht 

er nu echter niet meer aan, om deze mis- 

drijven zélf uit te voeren. Dat was ook 

trouwens niet meer noodig, want de macht, 

die hij over zijn „bekeerlingen" bezat, was 

zóó groot, dat hij hen gemakkelijk kon over- 

halen voor hem te stelen. Een voorwendsel 

vond hij spoedig genoeg: de diefstallen en 

inbraken werden bedreven voor een „goed en 

heilig doel", en dus was het geen misdrijf! 

Zoo gereede lieten zijn adepten zich door 

hem overtuigen, dat hij er zelfs toe kon over- 

gaan talrijke jonge meisjes en vrouwen te 

leeren, hoe zij ongemerkt de huizen konden 

binnensluipen om er waardevolle voorwer- 

pen te stelen. Wanneer zij hem den buit 

overhandigden, strooide hij den verdwaas- 

den wezens zand in de oogen, door de voor- 

werpen met allerlei plechtige handelingen in 

het „kerkfonds" op te nemen. 

Ofschoon de meeste van Haussers volge- 

lingen uit vrouwen en meisjes bestonden, 

waren er ook talrijke mannen — hoofd- 

zakelijk boeren — onder, die eveneens on- 

omstootelijk ia hem geloofden. Hausser was 

- 14 - 

echter hoe langer hoe brutaler in zijn op- 

treden geworden en begon zich zelfs de 

„nieuwe Messias" te noemen. Toen de poli- 

tie hem dan ook wegens een financieel delict 

wilde arresteeren, vormde een menigte opge- 

wonden met knuppels gewapende boeren een 

lijfwacht om hem heen, die de politie dwong 

onverrichterzakc af te trekken, terwijl Haus- 

ser zijn volgelingen toeschreeuwde, niet te 

dulden, dat men „hun leider met onheilige 

handen zou aanraken"! 

Het is natuurlijk gemakkelijk den invloed 

van een man als Hausser te overdrijven; hoe- 

wel dit echter verre van ons is, dienen wij 

toch te constateeren, dat hij in crimineel 

opzicht een buitengewoon geval was. Dit 

blijkt ook trouwens wel uit de namen van 

hen, die zich onder zijn volgelingen bevon- 

den. Men trof werkelijk vrouwen en meisjes 

uit de hoogste en beschaafdste kringen bij 

hen aan. Onder anderen behoorde ook Fräu- 

lein Olga von Pohl tot hen, de dochter van 

den toen reeds overleden chef van den Duit- 

schen Marinestaf. Zij was aanvankelijk uit 

nieuwsgierigheid naar een „preek" van Haus- 

ser gegaan, terwijl zij allerlei grapjes maakte 

over den „reizenden monnik". Maar ook zij 

raakte onder den invloed van zijn „zilveren 

stem" en werd een „volgelinge", zoodat de 

tusschenkomst van vrienden slechts op het 

allerlaatste oogenblik kon voorkomen, dat zij 

haar familie verliet om een „trekkend disci- 

pel" van den charlatan te worden. Ongeluk- 

kig genoeg konden haar vrienden niet tijdig 

genoeg beletten dat zij al haar bezittingen 

— in den vorm van kostbare juweelen — 

aan Hausser afstond. 

Dit geval zou echter Haussers ondergang 

beteekenen. Voor de politie was het tot dan 

toe onmogelijk geweest, zoodanige bewijzen 

tegen hem bijeen te brengen, dat men tot zijn 

arrestatie en het opmaken van proces verbaal 

kon overgaan. Toch wist men voldoende, 

met welke practijken hij zich onledig hield. 

Met behulp van de vrienden van Fräulein 

Pohl slaagde de politie er echter in een pro- 

ces wegens het aanzetten tot misdrijf, in 

casu diefstal en inbraak, tegen hem aanhan- 

gig te maken, waarop hij gearresteerd kon 

worden. Dit ging echter niet zonder de 

grootste moeilijkheden, want zijn volgelingen 

hadden ook dit keer weer alle maatregelen 

genomen om hem te verdedigen. 

Door het proces, dat op Haussers arrestatie 

volgde, gingen de oogen van verscheidene 

zijner volgelingen open en begrepen zij, door 

een gcraffineerden zwendelaar op schrome- 

lijke wijze om den tuin te zijn geleid. Na- 

tuurlijk waren er echter ook anderen, die 

overtuigd bleven van zijn „heiligheid", en 

die, toen hij tot een langdurige gevangenis- 

straf veroordeeld werd, een martelaar in hem 

zagen, die door zijn goedheid zich den baat 

der „ongeloovigen" op den hals had ge- 

haald. . . . 

? 

MAADUCTVlIXVUK/W 

M.G.M.-Film. 

Regie: Jack Con way. 

Rolverdeeling: 

Max Robert Montgomery. 

Rosine . . . . , Nora Gregor. 

Lady Joan •. Heather Thatcher. 

Sir George .... Edward Everett Horton. 

Florian C. Aubrey Smith. 

Prins Paul Nils Aster. 

De Hertog van Hampshire 

Frederick Kerr. 

Lady Ridgeway Eva Moore. 

Gooch Forrester Harvey. 

Findley . Desmond Roberts. 

D 

e jonge Max Clement leidt met zijn 

vader Florian een vroolijk leven, 

ver boven hun financieele draagkracht- 

Zij zien als eenige oplossing een rijk 

huwelijk en intusschen doen zij alles om hun 

schuldeischers te ontduiken en wat geld te 

verdienen aan de speeltafels of bij de wedrennen. 

Op een avond in de opera ontmoet Florian 

een ouden kennis. Lady Ridgeway, die 

sinds kort weduwe is, terwijl Max de loge 

van Lady Joan Culver binnenwandelt, daar 

hij gehoord heeft, dat zij geweldig rijk is. 

Deze vindt hem zoo amusant, dat zij hem 

meeneemt naar haar huis, waar een feestje 

georganiseerd is. Hier ontmoet hij Rosine 

Browne en deze doet hem alle gedachten aan 

Joan en haar geld vergeten. 

Max maakt Rosine het hof en zij blijkt 

hiervoor niet ongevoelig te zijn. Door zijn 

schuld wordt zij gecompromitteerd en hij 

besluit met haar te trouwen hoewel zij beiden 

straatarm zijn. 

Florian wil alles probeeren om het jonge 

paar aan geld te helpen. Hij speelt hoog en 

verliest alles, terwijl hij bovendien nog een 

cheque voor 5000 pond uitschrijft, die den 

volgenden dag om tien uur betaalbaar zal 

zijn. Vader en zoon staan voor de schijnbaar 

onoverkomelijke moeilijkheid, om binnen 

een paar uur aan zoo'n groot bedrag te 

komen en Max ziet slechts één uitweg: met 

Joan trouwen. 

Robert Montgomery en Nora Gregor. 

■ 

Nils Asther en Nora Gregor. 

Den volgenden ochtend helpt Joan hem 

uit de moeilijkheden en 's middags wordt de 

verloving door haar vader officieel bekend 

gemaakt. Rosine is als oude vriendin van 

Joan hierbij aanwezig. Zeer onder den in- 

druk van Max' houding tegenover haar, 

accepteert zij de attenties van een verloopen 

Russischen prins. Als Max dit ontdekt, ziet 

hij in, dat hij zijn hart niet dwingen kan. 

Hij gaat naar Joan en vertelt haar de waar- 

heid. Deze vat het zeer sportief op en maakt 

■. 

- 15 ~ 

Nora Gregor 

bekend, dat de verloving een grap was en 

dat in werkelijkheid Rosine met Max ver- 

loofd is, doch. deze is te zeer van streek om 

met zoo'n eenvoudige verklaring genoegen te 

nemen en eerst na een heftige scène met Max 

ziet hij in, dat zij ondanks alles toch van 

hem houdt. 

Intusschen heeft Florian zijn tijd goed be- 

steed en is in het huwelijk getreden met de 

rijke Lady Ridgeway, waardoor de zorgen 

van de familie voorbij zijn. 

îWdEvercU Horton Nora 8nRobertMoôr 

Gregor

" - .-•*• '^yTpaps 3 « --—---^mmmmmmf, 

DE rnOßDEHDE STßAAL 

FOX-FILM. 

Regie: Marcel Varnel en William 

C. Menzies. 


Chandu Edmund Lowe. 

Prinses Nadji Irene Ware. 

Roxor Bela Lugosi. 

Albert Migoles Herbert Mundin. 

Robert Regent . . . . Henry B. Waltha. 

Abdulla Weldon Heyburn. 

Betty June Vlasek. 

Bobby Nestor Aber. 

" j[ î rank Chandler, een gewezen officier, 

wordt na jarenlange studie van de 

«-•*- zwarte kunst tot Joghi benoemd en 

krijgt den naam Chandu. 

Hierdoor is hij aangesteld om de slecht- 

heid van het menschdom te bestrijden en de 

wereld voor den ondergang te behoeden. 

Zijn grootste vijand is Roxor, die, door 

te probceren het geheim van den ,,moordende 

straal" te weten te komen, de heele wereld 

in zijn macht wil krijgen. 

Roxor heeft de uitvinder van den „moor- 

dende straal", Chandu's zwager, Robert 

Regent, reeds ontvoerd, waardoor diens 

familie in ontzettenden angst verkeert, daar 

niemand weet, wat Róxor met hem voor- 

heeft. 

Intusschen probeert Roxor een verbond 

te sluiten met prinses Nadji, die heerscht over 

een machtig rijk. De prinses wijst zijn voor- 

stel echter af en zoo wordt ook zij door 

Roxor gevangei\gehouden. 

Het gelukt Chandu haar door middel van 

zijn tooverkracht te bevrijden. Chandu kent 

de prinses reeds lang en zij sluiten samen een 

verbond tegen hun gcmeenschappelijken 

vijand. 

Daar Robert Regent het geheim van zijn 

V E R WA C H T: 

RASPOETIN 

^ 

Een Metro-Goldwyn-May< sr Film met 

JOHN, ETHEL en LIONEL 

k BARRY M O R E 

I. Chandu en Betty. 2. Irene Ware 

Edmund Lowe, Bela Lugosi en 

Weldon Heyburn. 3. Bela Lugosi 

en Irene Ware. 4. In de macht 

van Roxor. 5. Betty wordt als 

slavin verkocht. 

- 16 - 

„moordende straal" niet wil prijsgeven, ont- 

voert Roxor de geheele familie. ■ 

Regent's dochter, Betty, zal voor de oogen 

van haar vader als slavin verkocht worden 

en wederom is het Chandu, die de situatie 

redt, door als Arabier verkleed, het meisje 

te koopen. 

Daar Roxor begint in te zien, dat hij zijn 

machtswellust niet bevredigen kan, zoolang 

Chandu hem tegenwerkt, probeert hij hem 

onschadelijk te maken. Hij overvalt hem 

vanuit een hinderlaag met gasbommen, waar- 

tegen Chandu met zijn hypnotische kracht 

niets kan uitrichten, zoodat hij gevangen 

wordt genomen. Roxor laat Chandu in een 

doodkist genageld op den bodem van den 

Nijl zakken. Dan wendt hij zich weer tot 

Regent, die hij met zijn heele familie met 

den dood bedreigt. Regent belooft hem ten 

slotte, de werking van de „moordende 

straal"-machine uit te leggen. 

Op het moment, dat Roxor aan de ge- 

heimzinnige machine staat en zichzelf reeds 

als overwinnaar beschouwt, die de geheele 

wereld beheerscht en haar, zoo hij het wil, 

totaal kan vernietigen, komt Chandu weer 

op het tooneel. 

Chandu heeft zich uit zijn graf in den 

Nijl weten te bevrijden en beiden zijn wel- 

dra in een zwaren strijd gewikkeld. Chandu 

overwint, bevrijdt Regent en zijn familie, 

alsmede de prinses, welke door Roxor weer 

gevangengenomen was. 

Regent spoort hen nu allen aan, zoo spoe- 

dig mogelijk te vluchten. Hij heeft namelijk 

den „moordende straal" van richting doen 

veranderen, waardoor de tempel dadelijk 

moet ontploffen. Hij wilde namelijk liever 

met zijn heele familie sterven, dan het ge- 

vaarlijke geheim aan den onmensch Roxor 

prijs te geven. 

Wanneer zij zich allen in veiligheid ge- 

bracht hebben, volgt een verschrikkelijke 

explosie en vliegt de geheele tempel de 

lucht in. 

HET TESTAMENT 

VAN Dr. MABUSE 

komt 

Het meesterwerk van Fritz Lang 

N.V. FILM A 

AMSTERDAM 

i 

Imr, 

^S^S K . 

w 

EDMUND LOWE] 

IN „DE MOORDENDE STRAAL". 

(FOTO FOX), 

AFBEELDING 

IN KLEUR 

MULTICOLOUR 

PICTURE

Acht maanden later komt zij terug. Zij 

vertelt aan haar manager, dat zij een prach- 

tig tooneelstuk heeft gevonden: „Wiege- 

lied", dat zij graag wil spelen en zij noodigt 

hem uit om den auteur er van, Jake Pell te 

ontmoeten. 

De Sola vertelt aan Peil, dat Judy dit 

stuk niet kan spelen, omdat het te veel ge- 

lijkt op haar eigen levensgeschiedenis en Peil 

meent, dat Judy te veel dame is om de rol 

van een meisje van de straat te kunnen 

spelen. Judy hoort dit gesprek, protesteert 

Regie: George Lukbr. 

Een Radio-film, uitgebracht door de 

N.V. Loet C. Barnstijn's Standaardfilms. 


Judy Carroll, tooncelspeelster 

Constance Bennett. 

Ue Sola, haar manager .... Paul Lukas. 

Jake Pell, een schrijver . . Joel Mc. Crea 

L ' lyb " „ June Filmer. 

„Snooks , Judy's moeder 

_,,. . Jobyna Howland. 

Officier van justitie. . Charles Middleton. 

Mevrouw Pell .... Virginia Hammond. 

B e £ 

New-Yorksche kranten staan er 

vol van en iedereen spreekt er over: 

Judy Carroll, de gevierde en be- 

minde actrice, zal als getuige gehoord wor- 

den in de zaak-Howard, handelende over 

corruptie, omkooping en aannemen van. 

steekpenningen van een ambtenaar. Met 

spanning volgt men de rechtzitting en de 

verslagen er van in de kranten. Judy Carroll 

— geboren in een der armste wijken der 

wereldstad — heeft zich kranig opgewerkt 

tot een talentvolle tooncelspeelster en is bij 

iedereen populair. 

Tijdens het getuigenverhoor zinspeelt de 

justttie er op, dat Jüdy een kind heeft. 

en dat het van Howard zou zijn. Woedend 

ontkent Judy deze insinuatie. Zij heeft het 

kind geadopteerd en zij heeft met Howard 

al een jaar lang geen contact gehad. In haar 

boosheid vergeet ze, dat ze een „dame" is 

en op heftige wijze valt zij den officier van 

justitie aan. 

De kranten maken melding van het voor- 

val en de bestuurders van het Kinderhuis 

oordeelen het beter om de baby, Lilybet 

bij de actrice te doen weghalen, aangezien 

zij met geschikt is om het kind een goede 

opvoeding te geven. Zoo verliest Judy het 

hcfste, wat zij in de wereld bezit en haar 

manager. De Sola, acht het beter, dat zij 

eemgen tijd rust neemt en een reis naar 

Europa maakt. 

uit alle macht en zoo vurig, dat Peil niet 

meer aan haar talenten voor de rol uit 

„Wiegelied" twijfelt. 

De repetities van het i stuk vangen aan. 

Judy en Jake Pell worden verliefd en voor 

de eerste maal in haar leven is Judy werke- 

lijk gelukkig. Peil is getrouwd, doch staat 

op het punt om te gaan scheiden en de 

nieuwe pleegouders van Lilybet hebben 

goedgevonden, dat zij het kind af en toe 

ziet. 

De première van „Wiegelied" is een suc- 

ces, doch men zoekt tevergeefs den auteur 

Judy zoekt hem overal, maar moet naar het 

feest, dat te barer eere gegeven wordt, terug- 

keeren, zonder hem gevonden te hebben' 

Onverwacht verschijnt dan Pells moeder, 

die haar vertelt, dat Jake bij zijn vrouw is, 

die s nachts het leven aan een zoon geschon- 

ken heeft Na langen zelfstrijd geeft Judy 

toe. dat Jake zijn vrouw in deze omstan- 

digheden met mag verlaten en met gebroken 

hart stuurt zij den eenigen man, dien zij 

ooit liefhad, naar diens vrouw terug, op- 

nieuw bewijzende, dat zij inderdaad ,'a 

pracht-vrouw" is 

Bevrijd van ever- 

lollig laslig haar! 

Ejke vrouw, die weet, wat zij aan 

zichzelf aan haar omgeving ver- 

schuldigd is, moet de lastige en 

overtollige haartjes op armen en 

beenen, in de ökselholten, in hef 

gezicht en in den nek verwijderen. 

"Dulmin", de koningin onder de 

ontharlngscrèmes, zorgt voor een 

vlugge en pijnlooze haarverwijde- 

ring. Zij is wit, zacht, gemakkelijk 

te gebruiken en onschadelijk. 

DULMI 

Ontharings-Crème 

Generaalvertegenwoordiging i 

J. Winkel Jzn., Dan Haag, 

Merwedestraat 47, Tel. 772595 

DR. M. ALBERSHEIM, FRANKFURT/M.- PARIS - LONDON > 

's Morgens en 's avonds 

één goede daad, 

dan poets ik met 

Hl VA 

Nederlandsch Fabrikaat 

NIVA TANDPASTA 

is verkrijgbaar bij 

Apothekers en Drogisten. 

1/1 tuben a f 0.75 

1/4 „ „ f 0.25 

\ ' _ -- * .. 

....Meer en meer wordt het 

om in bet programma van 

„Het spijt mij heel erg, 

Dora, maar omstandighe- 

den, waarover ik niet 

de baas ben, beletten mij, 

je vanavond te ontmoeten." 

„Dat is een lange naam 

voor je vrouw I" 

GEBRUIKELIJK 

EEN REISJE NAAR PARIJS 

een avond te reaerveeren voor een tocht door 

PARIJS-BIJ-NACHT 

IN GEZELSCHAP VAN LEO FAUST 

De intelligente bezoekers van Parijs waardeeren 

bet gecelschap van 

LEO FAUST 

niet alleen omdat niemand too goed als hij thuis 

is op dit gesloten en snel evolueerend terrein, 

u brengt waar ge weaen moet, u beveiligt tegen 

noodeloos geld-uitgeven, rijn menschen aankijkt 

en vaak 

NOG BETER DAN GIJZELF 

weet wat ge zoekt; 

maar vooral ook omdat bij een artlat ia, 

LIEFHEBBER 

evenzeer als 

kenner van het 

PARIJ8CHE NACHTLEVEN 

en u opmerkzaam maakt op wat u zeker ontgaan 

zou, u bet wezen laat zien van personen en ver- 

schijnselen.. 

(„La Semaine k Paris", 24-2-32) 

LEO FAUST, 36, rue Pigalle, PARIJS 

VICTORIA-WATER 

OBERLAHN5TEIN 

NEDERLANDSCHE MIJ. Opg. 1887 

"'.i-i'-V: cv >;■■-■ '■-/..-. •.-..-• : :':::,, : ' ■. ,■ „■.U^-":,' 

NATUURLIJK BRONWATER

--' 

Ik fluisterde 

de reden... 

"Onaangename geur 

als gevolg van 

haar in de oksels" 

Yvonne vroeg zich steeds af waarom 

men nie» graag met haar omging en 

het was moeilijk deze zeer persoon- 

lijke kwestie met haar te bespreken. 

Tenslotte waagde ik het — " Haar in 

de oksels staal afzichtelijk en verer- 

gert de lichaamsgeur." Toen ver- 

telde ik haar mijn eigen ervaring. 

"Ik had zelf ook veel last van dat 

vieze haar. Ik probeerde ontharings- 

crèmes, onwelriekende poeders en 

pijnlijke electrische behandelingen — 

zelfs een scheermes. Door het 

scheren werd de haargroei echter 

nog dichter. Ten slotte nam ik 

Nieuwe Vieto, die Wenlo-Wit bevat. 

Deze lost de keratine in het haar en 

de haarwortels op en maakt daardoor 

voor altijd een eind aan overtollige 

haargroei. Nu is mijn huid zoo glad 

en blank, dat niemand ooit zou kun- 

nen vermoeden, dat ik met dat akelige 

overtollige haar te kampen heb 

gehad." Nieuwe Vieto (met Wenlo- 

Wit) is gegarandierd 100% zuiver en 

heerlijk geparfumeerd. In tuben van 

ƒ0.75 en groote tuben a ƒ 1.25 bij dro- 

gisten, kappers en parfumeriezaken. 

GRATIS: Door een speciale over- 

eenkomst met de fabrikanten kan 

elke lezeres een monster Nieuwe Vieto 

(met Wenlo-Wit) ontvangen na inzen- 

ding van 5 postzegels a 5 ct. voor 

ßjrto, verpakking, etc., aan de Dae 

ealth Laboratories (Afd. M .11 )^ 

Den Haag. 

Prijzen belangrijk verlaagd 

Tuben vanAênA 

Thans/I.25en75(t 

«SS&! Vloeibare Vieto 

y^T [Ir per Na con 

GODFRIED DE GROOT 

JAN LUYKENSTRAAT 2* - AMSTERDAM 

TELEFOON 28474 

SPECIALITEIT 

IN MODERNE EN 

ARTISTIEKE FOTO'S 

MEN ZIE DE VELE REPRO- 

DUCTIES VAN ONS WERK 

IN .HET WEEKBLAD- 

CINEMA & THEATER. 

, öao ntWn te nd to 

uitend ^ ÄS ä^ frÖt 0 

— 20 — 

Dätis 

practisch 

bezuinigen/ 

• 

Eerste kwaliteit zeep* 

poeder voor 10 cent 

voor 10 cent, 

dit is het goedkoopste 

wat Nederland geeft 

EDELWEISS 

voor . . de wasch 

EDELWEISS 

voor de schoonmaak 

Inbreker (tot zijn maat, ter- 

wijl zij de apotheek plunderen): 

„Ik neem de kas; neem jij liever 

wat tegen je verkoudheid." 

Vraagt steeds 

„APOLLOKAARSEN" 

Groote lichtsterkte, voordeelig in het gebruik 

BOUGIES-ANTIQUES 

Een sieraad voor kroon en kandelaar 

De Stearine-Kaarsenfabrlek „APOLLO" Schiedam 

Gevestigd 1870 

w ■'■■";.'..'.-^■■v"■;■'S-;.■ - : .:^'.-U'-y 

J 

(Vervolè van pag. 10} 

kleurenspel had ge- 

zien, legde. Vlug be- 

woog hij een vinger 

over de glazen plaat 

heen en weer. Het 

ging een weinig 

stroef; hij ontmoette 

den gewonen weer- 

stand van droog 

glas. Opeens gleed 

zijn vinger uit. 

Met een beverig 

gevoel in de omge- 

ving van zijn knieën 

verzocht Paul:„Mag 

ik dien ring mis- 

schien even zien, 

madame?" 

Reboux antwoord- 

de in haar plaats. 

„Neen, dat mag u 

niet," verklaarde hij 

scherp; „er is geen 

enkele reden voor." 

Eenigszins ver- 

ward, als niet-bé- 

grijpend, keek de 

vrouw van den ver- 

kooper naar Paul 

Brisson. Daarop 

wendde ze zich tot 

haar man. „Wat zei 

hij. Clément? Ik heb 

het niet verstaan." 

„Ik vind het bij- 

zonder onaange- 

naam," hield Paul 

vol, „maar ik moet 

er op aandringen 

den ring te zien, 

dien u zooeven ge- 

kocht heeft." 

Het kostte Re- 

boux zichtbare 

moeite een driftaan- 

val binnen te hou- 

den, maar hij besef- 

te, dat in het bijzijn 

van een paar klan- 

ten der firma, al 

waren het dan ook 

betrekkelijk eenvou- 

dige lieden, matiging 

geboden was. Schan- 

daal in zijn deftig 

établissement was 

wel het laatste wat 

Monsieur Lenoir zou 

wenschen. 

„Toe, gebruik uw 

verstand toch," 

dwong hij zich op 

sussenden toon te 

zeggen. „Ik begrijp 

heel goed, dat u geen gelegenheid wilt 

laten voorbijgaan om enfin, u weet 

wat ik bedoel. Maar Madame en Mon- 

sieur hier hebben een ring gekocht, 

die betaald, aan de echtheid van de 

bankbiljetten bestaat geen twijfel, dus 

er is geen enkele aanleiding voor u 

om zich in deze transactie te mengen, 

monsieur Brisson." En zich verontschul- 

digend tot het echtpaar richtend: „Ik 

hoop dat u de firma dit kleine inci- 

dent niet te zwaar zult aanreke- 

nen; onze jeugdige huis-detective is 

pas een paar dagen in functie en wil 

zich graag verdienstelijk maken. Maar 

hi;i heeft wel een erg ongelukkig ob- 

^ 

W^:^ WllPiiWI ü 

' , ..aatNüBife- ■ 

IFÎAINICV eiLmiMIE,, 

de jonge ster uit de Br.l.P.-film „The Love Nest" 

ject voor zijn bemoeiingen uitgekozen." 

Hij wierp een minachtenden blik op 

Paul, maar Paul liet zich niet uit het veld 

slaan. 

„Toch kan ik madame en monsieur 

niet laten vertrekken zonder den ring 

gezien te hebben," verweerde hij zich, 

met een klank van autoriteit in zijn 

stem. 

De vasthoudende beslistheid van den 

jongeman liet niet na indruk te maken 

op den chef-verkooper en zijn toewij- 

ding aan de belangen van Morand, Le- 

noir et Cie. won het van zijn antipathie 

tegen den huis-detective. Je kon immers 

niet weten of de „melkmuil" door puur 

— 21 — 

toeval van boven af niet iets verdachts, 

de hemel mocht weten wat, had gezien, 

dat hem was ontgaan. En ook Reboux 

kende ten slotte de wijze les, dat men 

zich in een juwelierszaak door het fat- 

soenlijk uiterlijk van bezoekers niet op 

een dwaalspoor mocht laten brengen. 

Met honigzoete diplomatie maakte hij 

Pauls verzoek tot het zijne „Houd u 

mij ten goede, maar we kunnen in een 

bedrijf als het onze ten slotte niet voor- 

zichtig genoeg zijn. Het is absoluut geen 

kwestie van wantrouwen, maar.ik zou 

tegenover de firma niet verantwoord 

zijn, wanneer de huis-detective zich, 

volkomen ten onrechte natuurlijk, be-

D. filmiUr Richard Dlx, dl. In 1931 In 't huw.lllfc lr,c 

m.t d. .ch.trUk. Wlnlfr«) Co., hMf. th.n. Sh.ld". 

•«ngwr.agd. 

klaagde. Daarom zoudt u mij buitenee- 

woon verplichten als >u mij toestaat nog 

een seconde den ring te zien." 

De vrouw, heelemaal van streek, 

stond op het punt in snikken uit te bar- 

sten, maar de man, die zich tot nu toe 

buiten de discussie had gehouden, zei 

met zoon onverstoorde zekerheid: „Ga 

gerust uw gang." dat Paul onthutst aan 

de juistheid van zijn vermoeden begon 

te twijfelen. 

De hand van de vrouw rustte nu op 

de toonbank. Paul en Reboux zagen 

allebei het lichte rood van een Ceylon- 

robijn. Uit een hoekje van zijn oog ving 

Paul plotseling een glimp op van het 

gezicht van Oncle Hubert, die onbewo- 

gen neerkeek op wat zich zich daar aan 

de middentoonbank afspeelde. Dit maak- 

te een eind aan zijn twijfelingen en hij 

begon weer te spreken, evenals daarnet 

volmaakt beheerscht. ondanks Reboux' 

opgetrokken wenkbrauwen. 

„Dank u, madame. Maar ik vrees dat 

we u nog verder moeten lastig vallen, 

tr schijnt met dezen robijn iets bijzon- 

ders te zijn. dat een doodenkele maal 

zelfs bij de kostbaarste exemplaren 

voorkomt. Zou ik u mogen vragen den 

ring even, laten we zeggen een minuut, 

in de zon te houden? Ik zou zoo graag 

zien wat er dan gebeurt." 

De chef-vei-kooper scheen het thans 

met mee noodig te vinden om tusschen- 

beide te komen — Brissons zelfvertrou- 

wen imponeerde hem steeds sterker — 

maar de echtgenoot toonde zich aan- 

merkelijk minder tot medewerking be- 

reid dan zooeven. 

„Neen," viel hij boos uit, „daar ge- 

beurt niets van. Ik heb nu meer dan 

genoeg van dien onzin." 

„Houd haar hand in de zon," riep Paul 

snel tegen Reboux. En den man door- 

dringend aanziend: „Ik zou nu niet weg- 

gaan, als ik u was." 

„We begeeren je ongelukkigen ring 

met eens meer!" was het woedende be- 

scheid. „Doe hem af. Marguerite, en 

geef hem terug. Dan kunnen ze ons ons 

geld geven en " 

„Blijf van dien ring af," grauwde 

Paul. 

Hubert Lenoir kwam langzaam naar 

voren. Eenmaal bleef hij staan, als in 

bewonderende beschouwing voor een 

gedreven zilveren schaal; toen vervolg- 

de hij zijn weg naar beneden. 

Reboux had onmiddellijk gevolg ge- 

geven aan Paui's verzoek om de hand 

met den ring in de zon te houden Het 

was haast een bevel geweest en hij had 

bu intuïtie gevoeld dat hij gehoorzamen 

moest. Er was nu iets van onbetwist- 

baar gezag in het optreden van den 

„melkmuil . 

„Hij verandert van kleur," riep de 

chef-verkooper met een stem, die trilde 

van opwinding. 

Paul, zonder een fractie van een se- 

conde den man uit het oog te verliezen 

antwoordde: „Blijf er maar goed naar 

kijken en zorg dat madame er niet van- 

door gaat." 

Hij was nu positief zeker van zijn 

2>aaK« 

...»Het is een van de Burma-robijnen," 

hijgde Reboux. „Diep rood.... de meoi- 

vnnr !mn ?" Was J En die verkocht ik 

voor 4000 franc. Hoe is het in vredes- 

naam. ... 

— 22 — 

REMBRANDT 

THEATER 

AMSTERDAM 

BRENGT STEEDS 

DE BESTE 

P ROGR AM M A'S Ü 

Reboux maakte zijn zin niet af; Mon- 

sieur Lenoir had thans de toonbank be- 

reikt. 

„Wat zoudt ge er van denken om al- 

lemaa even mee te gaan naar mijn 

pnve-kantoor?" stelde hij met rustige 

waardigheid voor. 

De pendule in Monsieur Lenoir's ka- 

mer stond op bijna twaalf uur, toen het 

kleine gezelschap binnentrad. Reboux 

verbrak de stilte, die gevallen was, na- 

dat de deur zich achter hen had ge- 

sloten. 

„Het lijkt ongelooflijk. Monsieur Le- 

noir. Ik verkocht die menschen hier een 

Ceylon-robijn. Licht-rood. Ik kan er een 

eed op doen. En nu " 

„Dit is de ring, dien wij gekocht heb- 

ben, viel de man norsch in. „Uw be- 

diende overhandigde hem aan mijn 

vrouw en ik betaalde hem. U hebt het 

geld ontvangen. Ik kan er niets aan 

doen, als er een of andere vergissing 

heeft plaats gehad, als er iets met dien 

„Waarschijnlijk bent u het zelf, die 

nem aan uw vrouw gegeven hebt," 

mengde Paul zich in het twistgesprek. 

„U wist deksels goed welken u haar 

geven moest! U zag kans wat water te 

krijgen onder den steen dien u voor uw 

bedrog had uitgezocht, terwijl mon- 

sieur hier u de ringen liet zien, of toen 

u ze . d ?S r T, de han den liet gaan; is het 

zoo met? Ik zou zeggen, dat u mij maar 

eens moest geven wat u in uw zak hebt. 

Wat is het precies? Een sponsje in 

wate^" papier? 0f een tubet J e m et 

„Als we hem fouilleeren op ons eigen 

houtje maken we ons schuldig aan en 

strafbaar feit," merkte Monsieur Lenoir 

met twijfel in zijn stem op. „Dat is aan- 

randing, lijkt me toe." 

Paul hakte den knoop van de juridi- 

sche bezwaren van zijn oom door. „Geef 

hier wat je in je zak hebt," comman- 

deerde hij op denzelfden, geen tegen- 

spraak duldenden toon, dien hij straks 

had aangeslagen. 

„Er steekt toch niets onrechtmatigs 

in om een opvouwbaren papieren drink- 

beker bij je te hebben?" 

„Onrechtmatig? Integendeel, dat is 

een practische en prijzenswaardige ge- 

woonte," spotte Paul. „Kom maar eens 

voor den dag met je drinkbeker 

en mors niet met het water dat er nog 

in zit. Je zou je zak nat maken en daar 

zou je maar last van hebben. Ziezoo. 

dank je wel. 

Thans was het Reboux r beurt weer 

om iets te zeggen; de beteekenis van 

net intermezzo met den papieren drink- 

beker drong blijkbaar niet tot hem door 

„ik moet een onbegrijpelijke vergis- 

sing hebben begaan, Monsieur Lenoir," 

zei hij moeilijk. „Ik was overtuigd dat 

BEZOEKT HET 

LUXOF* 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

de steen een van de llcht-roodc was, een 

van de Ceylon-robijnen " 

„Dat was hij ook," lichtte Paul hsm 

in; „dat wil zeggen, hij zag er precies 

uit als een Ceylon-robijn; hij was er met 

den besten wil van de wereld niet van 

te onderschedden. Onze vriend bier," 

een- knik in de richting van den „dege- 

lijken, soliden burger", heeft kans ge- 

zien, terwijl u hem verschillende ringen 

toonde, een druppel of een paar drup- 

pels water in den ring te manipuleeren. 

In de zetting, onder den robijn. Zoo'n 

scheutje water doet een donkere robijn 

tot lichtrood verkleuren — — voor 'n 

poosje natuurlijk. Dat is de kleinigheid; 

die u toevallig niet wist. Monsieur Re- 

boux," voegde hij er 'n tikje triumfante- 

lijk bij. 

Reboux was te zeer vervuld door de 

merkwaardige onthulling om boos te 

worden over Paul's duidelijke zelfvol- 

doening. 

„Dus daarom zei je dat ik haar hand 

in de zon moest houden?" vroeg hij ge- 

ïnteresseerd. „Dat het water zou ver- 

dampen?" 

„Juist." 

Monsieur Lenoir kwam er tusschen'. 

„Wil je Mile. Vidal even vragen de 

politie op te bellen, Reboux? Dit is wel 

een van de onbeschaamdste pogingen 

tot bedrog, die ik ooit beleefd heb. En 

zeg, Brisson, ik ben bijzonder tevreden 

over je. Ik wist niet dat je zóó'n kennis 

van juweelen bezat." 

i Paul zei alleen maar: „Dank u wel," 

en pijnigde zijn hersens om zich te her- 

inneren, waar hij indertijd gehoord had 

van dien truc om met behulp van 'n 

weinig water een kostbaren robijn tijde- 

lijk in een goedkoop exemplaar om te 

tooveren. Hadden ze hem dat in Am- 

sterdam verteld of was het een van de 

vele verhalen van den ouden Ulrich? 

Of wist hij het misschien van dien in- 

specteur van Scotland Yard, met Wien 

hij in Londen eenige jaren in hetzelfde 

Boarding-house had gewoond en die 

zich speciaal met het onderzoek in ju- 

weelendiefstallen bezig hield? 

Heel wat nachtelijke uren had hij bij 

whisky-and-soda naar de leerzame en 

boeiende vertellingen van Mr. Thomp- 

son geluisterd. Enfin, hij kon het zich op 

het oogenblik niet te binnen brengen en 

het deed er ook eigenlijk weinig toe. 

Monsieur Lenoirs oogen gingen wijd 

open in verbazing, toen Reboux, bij de 

deur, Paul toevoegde: 

* „Jij wint, Brisson. Ik zal mijn schuld 

betalen wanneer je maar wilt." 

„Risico van 't spel, kerel," antwoord- 

de Paul luchtig. „Laten we afspreken 

vanavond om halftwaalf." 

„Maar dan is er geen mensch in de 

zaal " 

J}at kun jij niet helpen," grinnikte 

f'aul. „Het is aan mij, als winnaar, om 

^ 

den tijd vast te stellen." 

De chef-verkooper leek plotseling in 

een ander, menschlievender vel te krui- 

pen; er voltrok zich een voor Mr. Lenoir 

volslagen onverklaarbare metamorpho- 

se aan hem. 

„Ik geloof niet dat ik zoo edel- 

moedig zou zijn geweest, Paul," zei hij 

met onmiskenbare warmte, „maar ik 

apprecieer het buitengewoon ik 

zal het niet licht vergeten." 

„Al goed," riep Paul hem hartelijk na, 

toen hij naar buiten ging. 

De man en de vrouw, in zenuwter- 

gende afwachting, fluisterden met el- 

kaar. Paul voelde eensklaps een on- 

weerstaanbaar medelijden met hen op- 

komen en wilde juist iets zeggen, en zijn 

oom er op wijzen, dat ze op stuk van 

zaken niet hadden kunnen wegkomen 

met het kostbare sieraad, toen monsieur 

Hubert zich tot het paar richtte en 

vroeg: 

„Wanneer zijn jullie uit de gevange- 

nis ontslagen? Want het is toch zeker 

met de eerste keer, dat jullie een der- 

gelijke grappenmakerij uithaalt?" 

„Dat gaat je geen steek aan," ant- 

woordde de vrouw grof. zich thans in 

haar ware, onbeschaafde gedaante too- 

nend. 

„Het was alleen maar belangstelling," 

deelde monsieur Lenoir gemoedelijk 

mee. 

Van de mysterieuze conversatie tus- 

schen Paul en Reboux zei hij geen 

woord. Toen de politie het tweetal had 

meegenomen, glimlachte hij tegen zijn 

neef. 

„Je onschuldig voorkomen heeft ze 

misleid. Ze koesterden geen seconde 

argwaan tegen je je maakt heele- 

maal niet den indruk van een huis- 

detective." 

„Ze hebben me niet eens gezien! Ik 

plofte naast ze neer als een wolf in een 

schaapskooi zelf doodsbenauwd, 

dat ik een onmogelijken flater zou slaan. 

Maar mijn twijfel was te groot om wer- 

keloos te blijven." Hij begreep, dat zijn 

oom verlangend was naar een explicatie 

en ging voort: „De zaak zit namelijk 

zoo. Ik zag van de galerij af een blau- 

wigen en toen groenigen weerschijn op 

het blad met de ringen, dat Reboux op 

de toonbank had en het drong direct tot 

me door, dat die niet van^de robijnen 

afkomstig kon zijn. De eenige aanneme- 

lijke oorzaak voor het onverwachte 

kleuren-spel was een droppel water. En 

water hoort niet thuis op een toonbank 

in een juwelierszaak, nietwaar? Toen ik 

beneden kwam, voelde ik dat het glas 

van het blad glibberig was op de 

plek waar de drup water had gelegen. 

Ik herinnerde me den truc om een robijn 

van kleur te doen veranderen " 

„Daar had ik nog nooit van gehoord," 

onderbrak oncle Hubert hem. „Zoo zie 

je, dat een mensch nooit te oud is om te 

leeren, Paul! Maar ik moet zeggen dat 

je wel profijt hebt getrokken van je 

leertijd." 

Monsieur Lenoirs gezicht verried, dat 

hij erg in zijn schik was met zijn neef. 

„Als u me direct niet noodig hebt," 

hernam deze laatste, „zou ik zou 

ik graag iets doen." 

„Wat je maar wilt, jongelief," klonk 

het joviaal. 

„Dank u, oom Hubert; u bent heel 

— 23 - 

MEUWS UUT DE STUDIOS 

ust3v«oiui:dgens Zdi regie voeiui over 

de D.L.S.-film ,,Die Finanzen des 

Grossherzogs". 

Paul Wegener en Emil Lohkamp spelen 

onder regie van Franz Wenzler de hoofd- 

rollen in de film „Horst Wessel". 

De bekende 

filmster Laura 

la Plante, die de 

laatste jaren 

geen filmenga- 

gement meer 

kon bemachti- 

gen, probeert 

thans in Enge- 

land een con- 

tract te krijgen. 

De filmster 

Mary Dressler 

zal een langdu- 

rige reis door 

Europa onder- 

nemen. Zij 

LAURA LA PLANTE 

koestert het plan ons ^land te bezoeken. 

Albert Dieudonné zal regisseeren over de 

film ,,La Gargonne" naar den roman van 

Victor Marguerite. 

Hertha Thiele, Peter Voss, Albert Lieven, 

Marie Luise Claudius en Carsta Löck speien 

onder regie van Carl Fröhlich de hoofdrol- 

len in de film „Reifeprüfung". 

El Brendel is 

uitgekozen voor 

het komische 

werk in de film 

„The last trail" 

met George 

O'Brien in de 

hoofdrol. 

Thea vonHar- 

bou zal regie 

voeren over de 

^^^^^^^^^^^^ film „Hanneles 

% ^T Himmelfahrt". 

3» ■ Onder 

■B fl Bk van Kurt Bern- 

EL BRENDEL hardt; spelen 

„„ _,. Paul Hartmann, 

Oily von Fhnt en Attila Hörbiger in de 

film „De tunnel". 

^ Hansi Niese, Leo Slezak en Anton Edt- 

hofer spelen de hoofdrollen in de Weensche 

film „Mein Liebster ist ein Jägersmann". 

Onder regie van E. A. Dupont zal in 

Hollywood de film „Rigadown" worden 

opgenomen. 

Arzen von Czerepy zal de regie voeren 

over de film „Vier vom Arbeitsdienst". 

Paul Muni - 

is voor de film 

„Amerika 

kneels" geënga- 

geerd. 

Buddy de Syl- 

va en David 

Butler werken 

met grooten 

spoed aan de 

voorbereiding 

van „My weak- 

ness", de twee- 

de Amerikaan- 

sche Lilian Har- 

vey-film. 

De regie zal 

PAUL MUNI 

worden gevoerd door David Butler. Richard 

Whiting en Lee Robin componecren de 

muziek voor deze film.

vriendelijk. Maar luistert u eens, zijn er 

ook bepaalde regels in de zaak voor 

T ~, v °° r ' het samen lunchen van em- 

ploye s? 

„Hè?" was de verblufte wedervraag. 

»Wat voor employe's?" 

„Ik ben er één van, oom Hubert. En 

de andere och weet u de 

kwestie is " 

Monsieur Hubert Lenoir, hoewel een 

verstokt celibatair was menschenkenner 

genoeg, om uit de aarzelingen van zijn 

neef de eenig-mogelijke conclusie te 

trekken. 

„Denk er om," zei hij streng, „dat mijn 

secretaresse precies om twee uur terug 

{^f t /- un ,; • • • of tenminste niet later dan 

naif drie.' 

Verduiveld aardige jongen, die Paul' 

tn Lucette.... 'n schat van een meis- 

je.... lief en verstandig. Dat ging den 

goeden kant uit. Monsieur Lenoir was 

nog meer in zijn schik dan enkele minu- 

ten geleden. Maar hij ging voort, zijn 

„patroonstoon" volhoudend: „En dan 

nog wat — ontmoet mademoiselle 

— die employe, wil ik zeggen, — niet te 

■m 

dicht bij de zaak. Het zou anders een 

slecht voorbeeld geven, begrijp je?" 

., In u^ e r. kai ? ier van de secretaresse 

wachtte Paul geduldig tot Lucette een 

brief, waaraan zij juist bezig was, vol- 

tooid had en ook de geadresseerde en- 

veloppe uit de rol van haar schrijfma- 

chine had genomen. 

vJoen vroeg hij: „Bent u klaar, Mile. 

Lucette trachtte zakelijk te doen 

„U hebt uw misdadiger gepakt hè?" 

„Iwee stuks zelfs! Dat beteekent dat 

u twee keer met me gaat lunchen." 

„U vertoont groote gelijkenis met 

Sh ^. I .?, c * Ult " De Koopman van Ve- 

netië . 

„Precies. Het overeengekoman pond 

vleesch en geen gram minder!" Het 

meisje stond op. 

„Dat klopt niet met wat Monsieur Re- 

n "l* verteId he e^," zei ze zacht. 

„Ik ben niet verantwoordelijk voor 

wat hij zegt. Ik verga van den honger, 

dat is veel belangrijker dan de bewerin- 

gen van Mr. Reboux. Ik moet ontzag- 

'irüam Jortilam» "«a» 11 - ^«ar nlauwsfe» foto. 

'..^ 

, i 

oxo 

XOOntW^ 

oxo 

i^î&A 

[Allsenvertioop voor Nederland en Kolonii... 

A.J ten Hopes Handel Maatv N.V. 

Rotterdam. 

jijke massa's eten en liefst binnen den 

kortst mogelijken tijd. Alleen heb ik ge- 

hoord dat er hier strenge voorschriften 

bestaan ten opzichte van het samen- 

lunchen van employe's, dus ik zal ver- 

derop, bij den hoek, op u moeten wach- 

ten. Uie jongeman met de rose roos in 

het knoopsgat ben ik." 

„Wat zult u er snoezig uitzien," lach- 

te Lucette plagend. „Vergeet u vooral 

met er een te koopen." 

„Spot er maar mee," protesteerde 

Faul „U hebt immers hetzelfde noodig 

als ik " 

Lucette snoof verontwaardigd. Ze 

wist heel goed dat ze niet moest vra- 

gen: En wat is dat dan?", maar ze 

vroeg het tóch. 

„U bent jong," verklaarde Paul Bris- 

son raadselachtig, „jong en heel 

eh .. enfin, jong. De rest komt van- 

zelf wel." 

Hij gaf haar geen gelegenheid om te 

antwoorden. Lucette, met een warmen 

blos op de wangen, wist, dat ze hem vijf 

n "^n later ontmoeten zou op den 

dichtstbuzijnden straathoek en dat een 

rose roos in zijn knoopsgat zou prijken. 

■M ze l. wis t nog wat anders ook, al 

wi de ze het zichzelf niet zoomaar direct 

bekennen: namelijk dat Paul Brisson 

met alleen met één slag een reputatie 

van kolossale schranderheid en vakken- 

nis veroverd had, maar ook een jong 

meisjeshart * 

/ ltienöcA,£/tê/L p rUeX 

Ik heb 't land aan kerels die thui 

te zeggen hebben.... 

Valt van Gijzen me in de rede 

zegt: Zie je er daarom in den laatsten tijd ■/ 

bedrukt uit. . . . 

Doe ik alsof ik z'n opmerking niet geho 

heb Net zoo als ik deed, alsof ik de onbe 

belyke opmerking van m'n redactie in h 

vorige nummer niet gelezen heb en ik ga vooi 

... en die onder vrienden, allemans pn.: 

hebben. 

Vraagt de goeige de Bruyne: Hoe kom 

aan die opmerking? 

Nou is het uur der wrake gekomen. 

Ja zie je, onlangs heeft m'n vriend van O 

zen me den volgenden bak verteld: Ze spre< 

van huwelijken uit liefde, en van verstar 

huwelijken. Aan verliefde huwelijken kan 

gelooven. Je moet met zieke menschen gedi 

hebben, maar 'n verstandshuwelijk is een o 

mogelijk ding. Als je verstand hebt, trouw 

niet. . , . 

_ Begint de Bruyne hartelijk te lachen. 

Ik dacht: Heb ik van Gijzen d'r cv 

tusschen. 

Doch die stomme de Bruyne zegt: Een p« 

fecte bak van Gijzen.... 

Erger je nou ereis niet? 

De kerel had d'r natuurlijk niks van gesnap 

PETRUS PRUTTELAAll 

- 

ONTVANGEN BOEKEN 

Neil Aalberse, Baby's dagboek. Uitg D 

J. G. Strengholts U. Mij., Amsterdam. 

Geen onaardig idee, om in den vorm van 

babys dagboek allerlei wetenswaardigheden 

en wenken van en voor kinderkens tot het 

voltooien van het eerste jaar, bijeen te bren- 

gen, 't Is wa suiker-zoet en kinderachtig. 

Maar och. zoo iets vergeeft een jong moe- 

dertje wel. Juffr. Riek Aalberse heeft de 

,-dagboek-krabbels" met potloodkrabbels 

verlucht. Doddige dingen, wanneer je van je 

eigen kindje, 'n nichtje of een neefje zoo'n 

boekske samenstelt. Maar je moet er geen 

chché's naar laten maken, afgedrukt op ruw 

opdikkend papier, 't Dodderige gaat dan 

verloren! LEK 

Margarete Hackebeil. Kristin en'de Aarde 

Uitg. N.V. Zuidholl. Boek- en Handels- 

drukkerij, den Haag. 

Een knap'boek, een apart boek. Een dat 

je pakt en je vasthoudt. Een dagboek. Beter 

gezegd „neergeschreven denken", waaruit je 

de Psychische ontwikkeling, die genoeg „his- 

torie" is om te blijven boeien, van een jónge- 

yrouw, van deze dagen, leert kennen. Een 

jonge duitsche vrouw. Een boek dat u moet 

lezen. De omslagteekening is van Pol Dom. 

Zij is anders dan het boek. L. E. K. 

Bernard Kellermann..Het vloeibare goud 

uitgegeven door N.V. Zuidholl. bock- en 

handelsdrukkerij, den Haag. 

Een echt „ouderwetsch boek". Men versta 

mij met verkeerd: „ouderwetsch" wat den 

omvang betreft: 399 bladzijden compres ge- 

drukt. 122 hoofdstukken. Dus waar wat 

aan te lezen is. Een boek vol spanning, dat 

speelt in Oost-Europa, in het petroleumge- 

bied, in Parijs, in Weenen en dat vol intriges 

en hartstocht is en toch ook een diepere 

strekking heeft. Een „ouderwetsch" boek, 

omdat het den lezers wat te lezen geeft. Geen 

zoutelooze kost, met slappe intriges. Keller- 

mann is een knap auteur. En hij toont dit in 

Het vloeibare goud. 

Hans Borrebach teekende voor deze Ne- 

derlandsche vertaling een pakkenden omslag. 

L. E. K. 

S. Franke. Twee Urker jongens. Uitgave 

Gebrs. Kluitman, Alkmaar. 

De avonturen van twee hollandsche jon- 

gens, twee Urkenaars. Een „echt" boek voor 

jongens. Met spanning, met avonturen, met 

durf. En toch komt het in orde. Pol Dom 

teekende er aardige plaatjes bij. 

L. E. K. 

Ernst Wiechert. De maagd van Jürgen 

Doskocil. Uitgegeven door de N.V. Zuid- 

Holl. Boek- en Handelsdrukkerij, den Haag. 

Een boek van eigenaardige menschen, een- 

voudige menschen, met hun lief en leed, dat 

zich niet uit in felle bewogenheid. Doch 

dat onder den druk van den somberen 

levensstrijd niet minder dramatisch is. Wie- 

chert schrijft in den trant van de Noren, 

in wier bekoring tientallen jaren geleden dé 

naar spanning zoekende intelligentie gevan- 

gen werd. Wij zijn aan deze literatuur wat 

ontwend. Maar toch voelen wij weer de 

kracht ervan, wanneer wij dit boek over den 

veerman Jürgens Doskocil en zijn van leed- 

en zorgenzware leven lezen. Geen vroolijk 

boek, maar wel een met een climax, welke 

ons aangrijpt. L. E. K. 

* '■'.-■■ 

Deze week willen wij eens laten zien, hoe een bif 

fi m«/r n^Tir" '«""""n bekende en beminde 

.iT.V- i '• k ,hBn l" 1 "^*' er uit "' "t" in haar 

eerste Amenkaansche film, „My lips betray-. Men 

K!hK- eg Ü i . pen ' 1 dat de . kostuumteekenaars alle zeilen 

hebben bfoezet om Lilians gracieus figuurtje zoo 

goed mogelijk tot zijn recht te doen komenT 

tJuitJ?^? j 1 '"e th »ns enkele schetsen van de 

wi« fo/j" 6 Joe ^"""er voor haar ontwierp, en 

twee foto s, waarop Lilian de sobere doch zeer 

k r un^n' ,V h 0 „ ndt0 ^ et • en • dr ^ , '^' w "" n men haar za 

kunnen bewonderen in haar eerste Fox-film. 

m

WAT ONERVAREN AMATEURS 

MOETEN LEEREN 

(Vervolg). 

Indien U ook in dit opzicht niet alge- 

heele gehoorzaamheid aan uw 

regisseur toont, bewijst U daarmede, 

dat uw interesse en liefde voor 't amateur- 

tooneel nihil is en brengt U bovendien de 

uitvoering in gevaar. De spelers die er prat 

op gaan zoo goed te kunnen „pitten" (U 

weet, dat beteekent ,,op den souffleur spe- 

len"), zijn heusch niet waard een rol toe- 

bedeeld te krijgen. Zij kunnen beter thuis 

blijven, want zij vormen een eeuwigdurende 

ergernis voor den regisseur en de andere 

spelers, die het wèl serieus opnemen. 

Hoe leert men nu het beste zijn rol ? Door 

haar telkens hardop te herhalen, in de juiste 

intonatie, vóór een grooten spiegel, zoodat 

U tegelijkertijd uw gelaatsuitdrukking en uw 

houding en gebaar kunt overzien en zelf 

reeds als eigen criticus kunt optreden. 

U moet er ook vooral om denken, dat 

het niet voldoende is de laatste twee wacht- 

woorden van uw voorganger te leeren, maar 

U moet feitelijk ook zijn rol — al is het dan 

niet woord voor woord — kennen. Immers, 

wat gebeurt er anders? Uw tegenspeler kan 

zich vergissen, een zin omdraaien of in het 

vuur van zijn spel een andere woordenkeus 

maken. 

U moet hier steeds op bedacht zijn. Het 

mag niet voorkomen, wat ik zelf ondervon- 

den heb, dat door de verandering van het 

wachtwoord: ,',Ik zal iedereen in dit huis 

roepen", in „Ik zal iedereen wekken", U 

maar kalmpjes blijft wachten op uw „in dit 

huis roepen!" 

Hoewel natuurlijk het zich houden aan 

den voorgeschreven tekst zooveel mogelijk 

eisch moet zijn, moet men zich er op oefe- 

nen bij vergissingen tot een herstel, ook al 

maakt dus uw tegenspeler de fout, mede te 

werken. Dit kan men beter, naar mate ook 

de rollen der anderen gekend worden, waar 

de repetities zelf veel toe bijdragen. 

Zit de rol er eenmaal vrij behoorlijk in, 

dan vindt ge zeker een uwer huisgenooten 

bereid U te „overhooren". Deze laatste leest 

dan de rollen van uw tegenspelers, waardoor 

U tegelijkertijd kunt nagaan of ge uw 

„wacht" kent. 

Het komt er nu op aan, in hoeverre uw 

zelf-critiek gaat. Weest niet te gauw tevre- 

den! U zult ^bemerken, dat door zekere 

zinnen of woorden telkens en telkens te 

herhalen: harder, zachter, warmer, dieper, 

scherper, langer, korter, enz., U op zeker 

oogenblik het gevoel krijgt: „Ja, zóó moet 

het, die stembuiging of toon moet ik vast- 

houden." U leeft U daarbij ook meer in de 

rol in, en langzamerhand bent U niet langer 

uw eerste ik uit het dagelijksche leven, maar 

de verpersoonlijking van het karakter zooals 

de schrijver bedoeld heeft. Dit is natuurlijk 

pas het begin, want U zult zien hoe moei- 

lijk het is na eenige repetities met rol of 

boekje in de hand „gespeeld" te hebben, 

het nu zónder dit hulpmiddel te moeten 

doen. U voelt U hulpeloos, U kijkt arg- 

wanend rond wat de „anderen" er wel van 

denken, er zijn oogenblikken, dat U liever op 

de Mookerhei wilde zitten, ondanks alle 

booze geesten daar, U voelt U. . . . o, zoo 

klein! U komt daar overheen, gerust! Zorgt 

maar, dat U zoo gauw mogelijk zeker bent 

van uw tekst, dat U daar niet aan behoeft 

te denken en dan helpt de regisseur U w«i 

verder. Zelfs al bent U zeker van uw tefcst 

(d.w.z. thuis), dan wil dit nog niet zeggen, 

dat U er even zeker van bent op de repe- 

titie (en zeker niet op de uitvoering). De 

beruchte „plankenkoorts", waarover wij het 

nog wel eens zullen hebben, is er immers 

ook nog! Daarvoor is de souffleur. Wendt U 

zich nu vooral aan, van het allereerste begin 

af te doen alsof hij er niet is, uw oogen 

mogen hem nimmer zien. uw ooren wel 

hooren! U hebt er geen begrip van hoe be- 

lachelijk het staat, indien U merkbaar voor 

't publiek, contact met hem zoekt, iets wat 

helaas nog zelfs van reeds jaren spelende 

amateurs geregeld opvalt! 

Het spreekt vanzelf, dat de beginneling 

op de eerste en tweede repetitie een gevoel 

krijgt alsof hij niets en niets kan. Hij kan 

zelfs niet loopen, zitten, een houding aan- 

nemen. Een inferioriteitscomplex doet zich 

veel voor. Het is alweer de taak van uw 

regisseur, U over dit bruggetje van het min- 

derwaardigheidsgevoel heen te brengen. Laat 

ik hier even een voorbeeld geven van de rol 

van een jeune premier. Indien dit genre rol 

iemand „ligt", is er geen gemakkelijker rol 

te bedenken. Maar o wee, nu komt de prac- 

tijk en dan zult U al spoedig bemerken hoe 

velen zijn geroepen, maar hoe weinigen juist 

hier uitverkoren zijn. Stelt U zich gerust, 

waarde lezer, óók bij het beroepstooneel. Het 

lijkt zoo gemakkelijk (?) een liefdesverkla- 

ring af te steken en misschien is het dit ook 

in een schaars verlicht vertrek (al ziet U er 

ook hier misschien tegen op) en het is. . . . 

zoo moeilijk. Nu geef ik direct toe, dat U 

maar niet een-twee-drie zoo'n rol te vervul- 

len zult krijgen, maar zelfs een parodie er op 

(probeert U 't maar eens) is niet gemakke- 

lijk. Die twintig oogen van de tien luiste- 

rende medespelers loeren immers in het rond 

— U ziet ze glimlachen — ze lachen U 

uit! U wordt houterig in uw bewegingen, 

U verliest de controle over uw stem en U 

brengt er niets van terecht. En thuis hadt U 

het juist zoo mooi voor elkaar gebracht met 

uw geliefde denkbeeldig in uw armen! 

Welaan dan, als de regisseur er zelf niet op 

komt, vraag om scène-repetities, d.w.z., U 

alleen met uw tegenspeler (-speelster in dit 

geval) -— en een paar van zulke oefeningen, 

waar niemand U „begluurt en uitlacht" en 

de volgende repetities staat iedereen verbaasd 

over de gemaakte vorderingen en vraagt men 

U „of de verlovingskaarten spoedig ver- 

zonden worden"! 

Het leeren zeker-zijn van Uzelf is niet 

alleen in het dagelijksch leven doch ook in 

de tooneelspeelkunst een belangrijke factor! 

C. J. Pieters. 

BEZOEKT HET 

Mm- 

THEMEN 

TE »EN HAAGl 

,_ - •- ', -: 

ACHT JAAR LANG LAST VAN 

HAAR VOETEN. 

Radox zuurstof-bad maakte een einde aan 

alle misère. 

Deze dame schrijft: „Het maakt zoo een 

oneindig verschil of men gezonde voeten 

heeft of slechte." Het was door Radox dat 

- zij dit ondervond. 

„Ongeveer acht jaar lang had ik last van 

miin voeten. Ik probeerde alle soorten mid- 

delen, maar het bleef even erg: een bran- 

dend, doodelijk vermoeid gevoel als ik 

moest staan; loopen was een kwelling-; 

soms kon ik zelfs geen schoenen verdra- 

gen. Toen begon ik eiken avond een Radox 

voetbad te nemen en dit maakte al gauw 

een einde aan alle misère. Het maakt zoo 

een oneindig verschil of men goede voeten 

heeft in plaats van slechte. Ik heb een heel 

goed temt en ik beweer dat dit door een 

groot deel komt door Radox. Massa's men- 

schen maken altijd opmerkingen over mijn 

jeugdig teint. Het is zoo prettig om be- 

wonderd te worden en ook dit heb ik aan 

Radox te danken." Mej. W. L te B. 

Dit wonderlijke zuurstof-houdende badzout 

lost de doode huidweefsels op en als de 

oude, doode weefsels, welke de frissche, 

nieuwe huid daaronder verbergen verdwij- 

nen, behoudt U een graaf, jeugdig uiterlijk, 

tvenzoo is het, wanneer U met de voeten 

in een Radox voetbad zit. De doode weef- 

sels worden weggeweekt en na eenige voet- 

baden zullen harde huid en eelt op hiel en 

bal van den voet verdwenen zijn. En door 

de verfrisschende, antiseptische werking 

der zuurstof, welke Radox vrij maakt, zul- 

len Uw voeten zacht en welriekend, ge- 

zond en veerkrachtig blijven. 

RADOX 

NU 70 CTS 

per pak 

Imp. N.V. Rowntree Handels Maatschappij. 

Heerengracht 209 — Amsterdam (C). 

ONTVANGEN BOEKEN 

Mies Moussault en Do/a de Jong. Pieter 

loopt een blauwtje, uitgegeven door A. J. 

G. Strengholts Uitg. Mij., Amsterdam. 

Een vlot geschreven verhaal. Dat meisjes, 

jongeren en ouderen, ter ontspanning graag 

zullen lezen. En sommige mannen, van ver- 

schillenden leeftijd ook. Het begint op een 

mailboot. Het speelt in Indië. En 't heeft, 

ondanks zijn tragisch klinkenden titel, een 

„happy end". Co Enter teekende er aardige 

plaatjes bij en een omslag. L. E. K. 

GUST 

■'■■■- ■ • , ■ ■ ■■■■. ■ ■ ■ ■ ■ . 

F MUCH 

ÊN ZIJNC 

EOEtPEELlTE 

1. Met Britjitte Helm in „Glo- 

ria . 2. Met Charlotte Ander 

in „Voorloopige hechtenis' 

3. Met Gerda Maurus in 

,,Hochverrat". 4. Mei Valery 

lioothhy in „Ein Walzer aus 

Wien". 5 Met Dita Parlo in 

,,Heimkehr' . ö, Met Anni 

Markart in „Voorloopine 

hechtenis". 7. Met Maria 

l'aiidler in „Ein Walzer 

aus Wien". Ji. Met Mi-i

LIANE HAID EN PAUL WESTERMEIER 

IN DE UFATOONFILM „STER VAN VALENCIA". 

„Je moet gaan zitten ol weg-g-i.dn, viel 

Winifred wild, als een opgejaagd dier 

en schor van zenuwachtigheid uit. Haar 

zelfbeheersching dreigde uitgeput te raken. 

„Ja, ga liever weg — dat is beter, heusch, 

dat is beter. Laten we nu afscheid nemen 

en elkaar nooit meer ontmoeten." 

„Als je dat met alle geweld wilt, zal ik 

gaan," stemde Sir Reginald gelaten toe. 

„Het is anders wel heel plotseling. Ik ben 

er nog steeds niet zeker van, of ik droom 

of niet. Maar een prettige droom is het 

in ieder geval niet," voegde hij er bitter 

bij. „Doch iets anders: hebben we geen 

nuchter zakelijke dingen af te spreken, 

vóór je me op die manier wegstuurt? Ben 

je van plan je mijn hulp net zoo van den 

hals te schuiven als je het mij doet? En 

zoo ja, hoe stel je je dan voor, je er ver- 

der doorheen te slaan?" 

„Dat zal wel in orde komen! Die brief 

hier," ze zwaaide de enveloppe, die ze al 

dien tijd in de hand had gehouden, heen 

en weer, „bevat een aanbieding voor een 

betrekking. Ik zal gauw weer aan het werk 

zijn en dan zal ik het geld, dat ik je schul- 

dig ben, terugbetalen, ofschoon ik weet, 

dat het je niets kan schelen. En," eindig- 

de ze zacht, y,er is natuurlijk een heele- 

boel, dat je voor me gedaan hebt en dat 

ik je niet met geld vergoeden kan." 

Hij ging niet op haar woorden in en zei 

alleen maar: 

„Dus ik kan nu heengaan?" 

„Ja." 

„Maar het is toch niet mogelijk, dat je 

dit ernstig meent! Bedenk, wat dat voor mij 

beteekent: te moeten verder leven, maan- 

den, jaren en jou nooit meer te zien 

Het is zoo'n intens troosteloos vooruitzicht. 

Dat moet je toch kunnen meevoelen. Heb 

je dan geen greintje medelijden?" 

„Zeker voel ik met je mee, maar " 

Ze maakte den zin niet af. ' 

„Wat wilde je zeggen?" drong hij. 

„Niets, Adieu. Ga nu alsjeblieft.". 

„Houd me dan tenminste op de hoogte 

waar je bent. Ik zou het verschrikkelijk vin- 

den je totaal uit het oog te verliezen." 

„Voorloopig blijf ik hier. Maar je moet 

met komen — ik smeek je om niet te 

komen. Het is niet goed, dat we elkaar 

zien." 

„Goed. Als je me dan per se niet wilt 

zien, zal ik niet meer komen. Maar je moet 

me van jouw kant beloven dat, als je iets 

noodig hebt, geld of wat anders, je me het 

zult laten weten. Dat mag ik toch wel als 

laatste gunst van je verlangen." 

„Ja, ik beloof het je." 

„Nu, adieu dan. Ik begrijp er weliswaar 

nets van, maar ik zal gaan, omdat je het 

■venscht. Veel geluk - Winnie." 

Sir Reginald drukte zijn droge lippen op 

"»aar hand en verliet met loome voeten het 

vertrek, dat hij kort tevoren zoo welge- 

moed was binnen gekomen. 

De deur was ternauwernood achter hem 

üchtgevallen, of ze riep zijn naam, met 'n 

fesmoorde stem, die hij niet hooren kon 

en languit viel ze op de sofa neer. 

ütn poosje bleef ze zoo liggen; hanr 

adem kwam zwaar en stootend en ze had 

een gevoel of haar heele lichaam pijn deed. 

Toch was, wat ze inwendig voelde, niet 

alleen pijn — ze was zich vaag bewust van 

iets zoets bij alle bitterheid, die haar ver- 

vulde: het besef van haar zelfopoffering, 

van den plicht, dien zij volbracht, van een 

goed werk dat zij gedaan had. 

Lady Carshaw had een beroep op de al- 

gemeen-vrouwelijke neiging tot het marte- 

laarschap in haar gedaan — William Mei- 

klejohns cynische psychologie bleek juist — 

en Winifred moest zichzelf bekennen, dat 

er een verholen glimlach in was en een' ver- 

rassend licht. 

Ze bleef liggen tot juffrouw Goodman 

met het theeblad kwam. De hospita ver- 

wachtte, zooals gewoonlijk. Sir Reginald te 

zullen zien, want ze had hem niet hooren 

weggaan. 

Inplaats daarvan trof ze Winifred alleen; 

uitgestrekt op de sofa en nog telkens droog 

nasnikkend. De vriendelijke vrouw knielde 

naast het meisje, legde den arm om haar 

heen en begon, zachttroostend, haar te vra- 

gen naar de oorzaak van haar verdriet. 

In het eerst was er niet veel met Winifred 

te beginnen; ze trachtte Miss Goodman af 

te weren, bleef onbewogen onder haar lief- 

kozingen en liet haar vragen onbeantwoord 

maar ten slotte brak haar verzet onder den' 

milden, maar vasthoudenden drang van de 

ander en ten slotte liet ze zich bewegen 

op te staan en liep ze met moeilijke, lang- 

zame schreden naar de tafel, waar het thee- 

gerei was klaargezet. 

- 29 - 

Deze gedwongen aaiviteit was heter voor 

haar dan ze zelf wist, en haar verdere in- 

spanning om de hospita kwijt te roken en 

zich eenzaamheid te verzekeren, hielp haar 

verder de dofste, donkerste wanhoop van 

zich af te werpen. Want ondanks het kleine 

straaltje licht, dat de heimelijke zelfvoldoe- 

ning om haar offer, in haar ziel wierp, was 

er een diepe duisternis in haar gemoed. 

En toen juffrouw Goodmon de kamer uit- 

ging, was de storm, die hoor teisterde, over 

zijn hoogtepunt heen. 

Gedurende den langen, zich traag voort- 

sleependen avond van ellende die volgde, 

las ze nogmaals den brief, die haar ver- 

zocht naar Moore House in Uxbridge te 

komen. 

Nu, bij herhaalde lezing, vielen haar en- 

kele bijzonderheden op, die haar dien mid- 

dag, zoo kort na het opwindende gesprek 

met Lady Carshaw, waren ontgaan. 

Wie kon het zijn, dien ze moest ontmoe- 

ten, vroeg ze zich af. Uxbridge was nogal 

uit de buurt en dergelijke besprekingen 

hadden in den regel in Londen plaats, op 

het kantoor van een theater-agent. 

Ze was van nature absoluut niet achter- 

dochtig, maar toen ze den brief den derden 

keer nog eens doorkeek, begon ze te twij- 

felen of de handteekening onder 't machine- 

schrift, wel die van den agent was, die haar 

al eenige malen eerder had geschreven. 

Zeker, zoo op het oog kwam zij er haast 

volkomen mee overeen en het briefpapier 

was zeker ook het zijne, maar toch.... ze 

kon den twijfel niet geheel van zich afzetten. 

Het mocht dan zijn, dot hetgeen ze op-

merkte, haar niet heftig schokte; het zette 

zich desniettemin in haar bewustzijn vast 

en ze voelde zich niet heelemaal op haar 

g-emak. 

In die stemming stelde ze zichzelf de 

vraag, waarom ze eigenlijk met alle geweld 

'n plaats wilde veroveren in de wereld van 

de music-hall, of, als de fortuin haar bij- 

zonder gunstig was, op den duur misschien 

van de opera? Het was vooral Sir Reginald, 

die in deze richting aandrang had uitge- 

oefend; omdat zij onophoudelijk den wensch 

te; kennen had gegeven in haar eigen on- 

derhoud te voorzien en hij dit het meest 

overeenkomstig had geacht met haar aan- 

leg — iets waar ze het zelf trouwens mee 

eens was geweest. In geen geval had hij er 

in willen toestemmen, dat ze weer in het 

milieu van 'n fabriek of expeditie-afdeeling 

van een groot bedrijf verzeild raakte. 

Maar ze zag niet in waarom ze, nu ze 

uit elkaar waren gegaan, haar tooneel- 

ambities niet zou laten varen om, als voor- 

heen, met haar handen haar brood te ver- 

dienen. Wat was ze beter dan al die andere 

meisjes, die dat deden? Ze had haar vak 

goed verstaan, haar superieuren waren 

over haar werk altijd tevreden geweest, en 

als die ongelukkige geschiedenis er niet 

tusschen was gekomen, zou ze vast en zeker 

haar betrekking in het warenhuis niet ver- 

loren hebben. 

Waarom zou ze het niet opnieuw pro- 

beeren? 

Ze telde haar geld en zag, dat ze, als ze 

zuinig-aan deed, genoeg had om 'n week 

of twee rond te komen. Dus ze kon op haar 

gemak wat zoeken. 

Toen ze naar bed ging, was haar besluit 

genomen: ze zou haar plannen om aan het 

tooneel te gaan, er. aan geven, de samen- 

komst in Uxbridge laten schieten en nede- 

riger bezigheid trachten te vinden. 

Omstreeks denzelfden tijd, dat Winifred 

naar bed ging, wandelde Sir Reginald in 

een troostelooze gemoedsstemming van zijn 

club naar het groote heerenhuis in Harley 

Street. 

Hij vond zijn moeder in den salon en met 

een gemompelden groet liet hij zich in een 

groeten stoel neervallen, de hand tegen het 

voorhoofd gedrukt. 

Lady Carshaw keek in spanning naar 

hem, want hoewel Winifred beloofd had 

niets van haar bezoek te vertellen, vroeg ze 

zich toch eenigszins-angstig af, of er niet 

op de een of andere manier iets van uitge- 

lekt kon zijn. Ook had ze niet verwacht, 

dat haar ingrijpen het ontstellende resultaat 

zou hebben, dat ze thans voor zich zag. 

Haar zoons gezicht was grauw en ver- 

trokken; er waren donkere kringen onder 

zijn vermoeide, smartelijke oogen; hij 

MIJN PIEPA 

maakte den indruk van een man, die de pij- 

lers van zijn bestaan onder zich heeft voe- 

len wegzinken en dat deed het hart van 

zijn moeder in deernis naar hem uitgaan. 

Ze kwam naast hem staan. 

„Reginald," zei ze zacht, „je ziet er uit, 

of je niet goed bent." 

„Neeri, ik voel me ook niet bijzonder 

prettig, moeder." 

„Kan ik iets voor je doen?" 

„Ik ben bang van niet," klonk het mat. 

„Arme jongen! Er is iets dat je hindert, 

dat is maar al te duidelijk. Misschien lucht 

het je een beetje op als je het me vertelt." 

„Neen moeder; heusch liever niet. Tob 

er maar niet over. Ik had het liefst, dat u 

me maar rustig in mijn eentje hier liet 

zitten." 

„Vertel me alleen dit dan maar: Is het 

heel erg? Doet — doet het je veel pijn?" 

„Wat geeft het om er over te praten? 

Iets waarvoor geen geneesmiddel bestaat 

moet je uitzieken. Het leven is nu eenmaal 

niet altijd een gladgeschoren grasveld " 

„Maar het zal voorbijgaan, wat het ook 

zijn mag," trachtte zijn moeder te troosten. 

„Wees flink en zet je er tegen in, terwille 

van mij " 

„Ja, ik geloof ook wel dat het voorbij zal 

gaan," was het trieste antwoord, „als ik 

dood benl Maar voor het moment zie ik 

geen lichtpunt. Ik voel me beroerd, 

moeder." 

„Dat zie ik, mijn jongen. Het is verschrik- 

kelijk. De menschen trekken zich de dingen 

dikwijls veel te veel aan. Ik wilde maar 

O, je weet niet half hoe ik met je te doen 

heb, Reggie." 

„Och, dat begrijp ik wel, moeder, maar 

laat u me nu alstublieft alleen. Ik heb be- 

hoefte aan stilte en eenzaamheid. U bedoelt 

het zoo goed, maar u kunt me toch niet 

helpen. Gaat u maar gerust naar bed." 

Een traan uit Lady Carshaws oogen be- 

vochtigde zijn gezicht, toen ze haar lippen 

tegen zijn wang drukte. 

HOOFDSTUK XIX. 

MOOR HOUSE IN UXBRIDGE. 

Den volgenden dag begon Winifred di- 

rect aan de uitvoering van haar voornemen 

om ander werk te zoeken dan aan het too- 

neel, ofschoon ze 's morgens doodmoe op- 

stond, met een dof gevoel in haar hoofd en 

ledematen. Ze had dien nacht ook geen oog 

dichtgedaan. 

Ze begon met opnieuw den brief van den 

theater-agent over te lezen en nog sterker 

dan den vorigen avond, had ze de gewaar- 

wording, dat er iets eigenaardigs, iets niet 

heelemaal-in-den-haak was. Een punt, waar- 

voel ik mij 

een heel ander 

men$ch worden I 'TV 

- 30 

TT rM 

i 

Werkelijk? . 

Ja 

iiiiiiilll IllB 

aan ze nog geen aandacht had gewijd, trok 

nu haar aandacht. Wat was dat onderhoud 

laat gesteld: 's avonds acht uurl Dat was 

toch wel een heel ongewoon tijdstip voor 

een dergelijke samenkomst. 

Neen, het was het beste den agent te 

schrijven, dat ze er van afzag. Maar ze 

voerde haar besluit niet direct uit. Ze dacht 

dat het beter was nog even af te wachten, 

wat voor resultaten ze dezen eersten dag 

zou bereiken bij 't zoeken naar ander werk. 

Direct na het ontbijt kleedde ze zich aan 

en ging uit. Ze wilde het in de eerste plaats 

bij haar vroegeren patroon probeeren, bij 

Page. Dat ze ontslagen was had immers 

niet aan haar gedrag of bekwaamheid ge- 

legen. 

Toen ze aan het eind van de straat, waar 

haar pension was op een bus wachtte, viel 

haar oog op een ouderen heer; een geeste- 

lijke, naar zijn kleeding te oordeelen, die 

op het tegenoverliggende trottoir stond. 

Hij keek op dat moment niet naar haar 

en zij van haar kant nam ternauwernood 

notitie van den geestelijke, ofschoon ze diep 

in haar onder bewustzijn wellicht een vluch- 

tigen indruk kreeg, dien ze echter niet ver- 

der realiseerde — dat er iets bekends aan zijn 

gestalte en gelaatstrekken was. Geen won- 

der ook; het was niemand anders dan 

Fowle in vermomming; Fowle, wien Wini- 

freds gangen bijzonder interesseerdenI 

Toen Winifred in een bus naar het cen- 

trum der stad reed, volgde Fowle dan ook 

in een taxi. 

Bij Page trof ze een nieuwen afdeelings- 

chef, die haar vriendelijk aanhoorde, toen 

ze haar belangen bij hem bepleitte. Ze was 

hier geruimen tijd werkzaam geweest, altijd 

tot volle tevredenheid en aan haar onver- 

wacht ontslag had ze zelf niet méér schuld 

gehad dan de Lord-mayor van Londen, 

Zou de directie, nu niemand meer aan 

het sensationeele geval dacht, niet bereid 

zijn haar terug te nemen? 

De welwillende afdeelingschef toonde zich 

bereid het geval met zijn superieuren te 

bespreken. Hij verliet de spreekkamer, om 

een minuut of tien later terug te komen 

met de mededeeling: 

„Neen; de directie kan u op het moment 

tot haar spijt niet gebruiken; er is op geen 

enkele afdeeling een plaats vacant. Maar 

hier is een lijstje van bevriende firma's en 

een aanbeveling door den hoofddirecteur 

persoonlijk onderteekend." 

1 

|g\n 

Dan zal je vrouw zeker 

wel graag hebben, dat je 

er veel naar kijkt? 

(Wordt vervolgd). 

m 

GETS-IT 

«» 

VEBDRIJFT LIKDOORNS 

3- alle pijn weg in 

seconden 

Het doet er niet toe wèar U likdoorns 

of eeltknobbels hebt - even aanstip- 

pen met „Gets-it" en de pijn is weg. 

Daarna verschrompelt de huidverdik- 

king en valt weg. U voelt uw nauwe 

schoenen niet meer. ledere apotheker 

en drogist verkoopt de echte „Gets-it". 

U kunt een dozijn likdoorns en eelt- 

knobbels verwijderen met één flacon 

van 90 cent. 

6-37 E 

'GETS-IT- 

„Gisteren," sprak de 

heer Meyer tot den heer 

Mulder, „heb ik in de 

stad dat alleraardigste 

auto'tje van U gezien!" 

„Zoo, zoo!" antwoord- 

de Mulder. „Wie reed 

er nu in?" 

Echtgenoot: „Ik ben 

van plan dien stommen 

chauffeur vandaag nog 

te ontslaan: Hij heeft 

mij vandaag bijna te 

pletter, gereden!" 

Vrouw: „Och, lieve- 

'' n gr, geeft hem nog één 

kansjel" 

„Ik vind 't zoo leuk 

om Uw man weet te 

ontmoeten!" riep zij uit. 

„Hij heeft nog eens om 

mijn hand gevraagd!" 

„Wat zegt U? Maar 

dat kan niet?!" 

„Dat kan heel goed! 

Hij was in een kuil ge- 

vallen!" 

■ 

de muggen, motten, vliegen en andere 

schadelijke insecten. Heteenige radi- 

cale middel daartegen is uw kamer 

♦erdege inspuiten met 

ALIOSPREE 

het oudste merk. vaak geïmiteerd, 

nooit geëvenaard. 

Bij aankoop zoemende speelgoed- 

muggen gratis voor uw kinderen. 

■ 

NEDERLANDSCH FABRIKAAT 

BAND J&&iPficjnE iQ&St 

Ktfl franco per post, B/J VOORU/rBErAL/NG. Het verschu/dlfde kan voldaan 

worden door stortmg op onze postrekening 47880 of door toezending van postwlssel. 

Een gebonden jaargangr van Het 

Weekblad Cinema & Theater is een 

prettig bezit, dat u nog vele aan- 

gename uren kan verschaffen. Het 

bezichtigen van de vele mooie en 

interessante foto's en het lezen der 

beschrijvingen van films en tooneel- 

stukken roept bij u de herinnering 

weer wakker van het door u in 

het afgeloopen jaar geziene en ge- 

hoorde. Ook de overige inhoud is 

zeer zeker het nog eens zien en 

lezen meer dan waard. 

Een gebonden jaargang houdt dat 

alles voor u bij elkander. Bestel 

daarom een band voor het inbinden 

van uwe 52 nummers van ons blad. 

M)M. HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER, - GALGEWATER 22, LEIDEN 

ëAJ : - - .

-I 

VROUWEN EN CRISIS! 

Woorden en muziek van Guus Bctlem Jr. 

^jiJ-> Jifp ii i 'MIJ VJI J.JI j|ir[irr f I r ""jîa 

m 

4 

Wr-* ^ 

^^ ? apyy É 

Ik hou van zoo n hummel.. zoon kleuter van vier, Die grient en geen tel daarna kraait van plei-zier Die trekt aan je haar en die 

Ik hou van zoo n meisje, ik kom er voor uit. Zooéén met zoon oo-lij-kc bak-visschen snuit, nPaargrappi-ge oogen..een 

s m 

3=ï 

m 4,' 

^ 

m 

S 

?=^ 

s 

R=? 

m m 

3^ 

P 

^^ 

i i tJ J|rrJ'|J.>r|^ P^-irp fir É Ju J I'lf'"'^ 

n Wi 

m 3a 

^cheurtaan je das. Die kliedert met pap op je Zondag-schc jas! Die goochelt met woor-den, die nie-mand verstaat. En 

neus - je ko- ket. Een kuiltj'in kuiltj in een kin en een schuine ba ba-ret. - Eenzwarte lok haar., en een zacht ro-se kleur.. Twee 

*-* 

* 

T-TY è 

^ 

"T—y 

^3 ^3 ^3 

^ 

^ 

te 

É ^ 

m 

M 

È 

^ 

^S ZOË ryi^ a i ^'i^^ ♦=i=* 

^^ 

^=B 

die je te schand' zet, bij voorkeur op straat. Doch, die j'ondanks 

m 

alles tóch lachen weer doet.. Zóo'n hummel maakt even de crisis weer goed 1 

vqurrooie lip - jes.. een tik-je. o-deur.. Een lä - chendemondcneenstrèlendesnoet..Zóö'n meis-jc maakt even de crisis weer goed! 

Q,. i^J, J JJ „J. i^^J^TTTl K | |J.L)UM^-lfe^ P il J^ 

^ ^ ¥ ï i 

^ 414. fy—ZtJlt 

5 m 5 * ^3 1. 760. Postrekeninfl 418ÖO |

Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1933_495_r.pdf

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?