Lee Child - Buitenwacht.pdf - Overspoor

'Niet langer dan anders.'
'Hebben jullie een vaste routine?'
'Ik denk het wel. Stofzuigen, schoonmaken, prullenbak legen, dingen
recht leggen, naar het volgende kantoor gaan.'
Stilte. Alleen de vage dreun van de autoradio in de verte, flink gedempt
door muren en ramen.
'Oké,' zei Neagley. 'Luister, mensen. De band laat zien dat jullie
naar binnen gaan. Naderhand lag er een brief op het bureau. Wij
denken dat jullie hem er hebben neergelegd, omdat iemand het jullie
heeft gevraagd. Misschien hebben ze gezegd dat het een grap of
een truc was. Misschien hebben ze gezegd dat het oké was om het
te doen. En het was ook oké. Er is geen schade berokkend. Maar
we moeten weten wie het jullie heeft gevraagd. Want dit hoort ook
bij het spel; wij die erachter proberen te komen. En nu moeten jullie
het vertellen, anders is het spel voorbij en moeten we concluderen
dat jullie die brief daar uit eigen beweging hebben gelegd. En
dat is niet oké. Dat is heel erg. Dat is het bedreigen van de vice-president
van de Verenigde Staten. En daarvoor kun je de gevangenis
in draaien.'
Geen reactie. Weer een lange stilte.
'Worden we ontslagen?' vroeg Maria.
'Hoor je me niet?' vroeg Neagley. 'Jullie draaien de bak in als je
niet zegt wie het was.'
Maria's gezicht werd zo uitdrukkingsloos als steen. Dat van Anita
en Julio ook. Roerloze, stoïcijnse, miserabele gezichten met duizend
jaar boerenervaring: vroeg of laat mislukt de oogst, dat zul je altijd
zien.
'Kom, we gaan,' zei Reacher.
Ze stonden op en liepen de gang door. Klommen over de wip, lieten
zichzelf uit en liepen de duisternis in. Toen ze weer bij de Suburban
waren, zagen ze net hoe Froelich haar mobiel dichtklapte. Er
was iets van paniek in haar ogen.
'Wat is er?' vroeg Reacher.
'We hebben er weer een,' zei ze. 'Tien minuten geleden. En deze is
erger.'